Zeventigmaal zevenmaal vergeven: hoe kunnen we elkaar vergiffenis schenken, tenzij we zelf ondervinden hoe vaak God vergeeft ?
De verzoeningsviering verloopt volgens een patroon dat duidelijk maakt hoe God als eerste het initiatief neemt door te spreken, en hoe wij daarop kunnen antwoorden door Hem onze kleinheid en onze onmacht toe te vertrouwen. Hij heeft ons onvoorwaardelijk lief. Hij zal ons nooit afwijzen, hoe groot ook ons kwaad is. Tijdens deze viering ontvangen we in het sacrament van de verzoening de uitdrukkelijke bevestiging dat alles van Gods kant vergeven en vergeten is.
In een verzoeningsviering vinden we steeds een aantal vaste elementen terug:
Het gezamenlijk luisteren naar Gods Woord in de Schriftlezingen.
Het persoonlijk bekennen van wat fout liep: als God ons aanspreekt, vraagt Hij immers om een antwoord. In een verzoeningsviering betekent dit: in het eigen hart kijken, en over alle verzachtende omstandigheden heen beseffen wat verkeerd was, en dat verwoorden in een persoonlijke belijdenis.
Het is goed - en het doet goed - te kunnen zeggen: "Hier had ik het anders kunnen doen; het spijt me echt".
Als het aangerichte kwaad nog moet en kan hersteld worden, zullen we daartoe een voornemen naar de toekomst maken.
Bij een persoonlijke belijdenis spreekt de priester in de naam van Christus de vergeving (absolutie) uit. De Heer weet immers hoe mensen kapot kunnen gaan aan verlammende herinneringen. In de woorden van de priester zegt Hij:
"Er is geen verleden meer. Leef naar de toekomst. En voor de mensen die geleden hebben onder jouw kwaad zullen we samen zorgen."
We staan daarin niet alleen: de hele gelovige gemeenschap bidt gezamenlijk voor ieder die schuld heeft bekend. Zo wordt duidelijk dat verzoening niet alleen iets is tussen God en mezelf, maar dat het de hele kerkgemeenschap aanbelangt.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.