De vreugde van de liefde. Voor zowat iedere mens op deze wereldbol is dat een belangrijk streven in het leven. Niet toevallig is De vreugde van de liefde ook de titel van het document waarin paus Franciscus zijn visie op huwelijk en gezin samenvatte. In het Latijn klinkt dat nog iets poëtischer: Amoris laetitia.
Dat document bevat een belangrijke stijlbreuk met zijn voorgangers, omdat de paus uitdrukkelijk weigert pasklare antwoorden te geven. Liever daagt hij kerkelijke leiders wereldwijd uit mee op zoek te gaan naar antwoorden in hun bisdommen.
Franciscus verkiest dus maatwerk boven confectie.
Hij erkent daarmee de complexiteit van de moderne wereld en de culturele verschillen. Bovendien spreekt hij vertrouwen uit in zijn bisschoppen. Het toont alweer dat de paus een fijne neus heeft voor hedendaags leiderschap.
Een karikaturale kritiek
De Belgische bisschoppen laten die kans niet liggen. Vandaag publiceren ze in een brief hun antwoord op Amoris laetitia. Daarin vertolken ze hun visie op de voorbereiding van het huwelijk, op de begeleiding van gezinnen en op de omgang met mensen wier huwelijk op de klippen liep.
Een klassieke kritiek op de Kerk luidt dat gezinnen geen lessen willen krijgen van een instituut dat geleid wordt door celibataire mannen.
Die kritiek is karikaturaal en achterhaald. In de praktijk zien we dat de huwelijksbegeleiding vaak wordt toevertrouwd aan gehuwde koppels. Dat is een zinvolle keuze die ook door onze bisschoppen wordt aangemoedigd. Die mensen kunnen jonge trouwers begeleiden vanuit hun geloofsovertuiging en vanuit hun eigen gezinservaringen.
Balans tussen wenselijk en haalbaar
De Kerk wil duidelijk de dialoog aangaan over de plaats van geloof en geloofsoverdracht in het gezin. In onze contreien bestaat er amper een traditie om in gezinnen te praten over het geloof. Dat is helemaal anders bij kleine geloofsgemeenschappen, zoals protestanten of joden. In het roomse Vlaanderen van weleer werd geloofsoverdracht gemakshalve uitbesteed aan scholen en parochies. Thuis werd in veel gezinnen nauwelijks over geloven gesproken.
Die Vlaamse gewoonte doorbeken wordt een taaie klus.
In het voorbereidingstraject naar het kerkelijke huwelijk maken de bisschoppen een verstandige keuze. Ze zoeken een gezonde balans tussen het wenselijke en het haalbare. Ze beseffen dat niet alle koppels even kerkelijk of gelovig zijn, maar dringen tegelijk aan op een ernstige voorbereiding. Die mix van realisme en ambitie creëert het juiste kader om op het terrein aan de slag te gaan.
In een volgende levensfase willen de bisschoppen gezinnen actief betrekken bij de initiatiesacramenten (doopsel, communie, vormsel). Ook dat is een gezonde keuze, die eveneens een zorgvuldige evenwichtsoefening vergt tussen willen en kunnen.
Veeleer de praktijk dan de theorie
Het moeilijkste is natuurlijk de omgang met gebroken huwelijken. Paus Franciscus verrichtte op dat terrein baanbrekend werk door zich veeleer op de praktijk dan de theorie te focussen. De Belgische bisschoppen steunen hem voluit en kiezen er resoluut voor om mensen te begeleiden in plaats van met de vinger te wijzen.
Met hun brief scharen de bisschoppen zich volmondig achter de paus.
Dat is een goede en belangrijke keuze. Amoris laetitia werd het voorbije jaar door critici gebruikt om de paus te bekampen of verdacht te maken. Een handvol kardinalen trachtte de paus zelfs voor een ultimatum te stellen. De Belgische bisschoppen steunen Franciscus en zijn visie ondubbelzinnig. Ze maken daarmee een duidelijke keuze voor een Kerk die met twee voeten in de wereld staat en niet vijandig is tegenover de moderniteit.
Laten we als gelovigen die keuze onderschrijven. Over de liefde moeten we allen met vreugde praten. Leve de liefde.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.