Toen ik een kleine jongen was, wou ik paus worden.
Een beetje ambitie in het leven kan nuttig zijn, maar dit was toch iets te hoog gegrepen. Ik begon echter – zoals het hoorde – onderaan de ladder, als misdienaar. In een tijd dat er nog elke morgen een mis om zeven uur was, betekende dat nog iets. Aangezien we thuis vlak bij de kerk woonden, was ik heel regelmatig van dienst, ook in de week.
Ergens diep van binnen liet het iets na en ik liep jaren rond met het idee om priester te worden. In de puberteit bleek het vooruitzicht om celibatair te moeten worden toch niet zo aanlokkelijk en de roeping werd ergens diep weggestopt.
Intussen ging ik studeren (ik ben landbouwingenieur), ik leerde mijn vrouw kennen, we trouwden en kregen al vlug kinderen. Ik had een drukke job en ook veel lokale engagementen. Een kerkelijke roeping leek verder weg dan ooit. En toch was er ergens diep vanbinnen een stemmetje dat bleef roepen. Ik werd lector in de parochie Sint-Jozef Relst (Kampenhout) en toen de pastoor wegging en men voorgangers voor gebedsdiensten zocht, stelde ik me kandidaat.
Nu is voorganger zijn voor gebedsdiensten minder evident dan het op het eerste gezicht lijkt en ik botste al snel op mijn grenzen. Ik merkte dat ik de ‘fond’ miste om dit echt te doen zoals ik het graag wilde en ik ging op zoek naar bijkomende vorming.
En dan, toen we met de parochie op bedevaart in Lourdes waren, sprak onze toenmalige pastoor me aan en vroeg of ik het niet zag zitten om diaken te worden. Ik wist wel dat er diakens bestonden maar had geen idee wat dat allemaal effectief betekende. Enig opzoekingswerk leidde me naar het Hoger Instituut voor Godsdienstwetenschappen in Leuven waar ik op de website vond wat ik zocht.
De beslissing nemen om me kandidaat te stellen en me in te schrijven voor de cursussen, daar heb ik toch enkele weken slecht van geslapen.
Maar nu, jaren later, heb ik het me geen moment beklaagd. Ik heb er een fantastische (en behoorlijk intensieve) vorming gekregen, een achtergrond waarmee ik nu verder kan. Tegelijk kreeg ik ook de kans om zelf te groeien op spiritueel vlak door onder meer een reeks geestelijke oefeningen of op de vele spiritualiteitsavonden en de abdijweekends.
Ik ben een ander mens geworden, een gelukkige mens.
En ik sta klaar om me helemaal te engageren in de Kerk van Jezus, de Jezus die ik de laatste jaren zo goed heb leren kennen en bij wie ik zo nabij ben mogen komen.
Ik hoop in ieder geval om als diaken veel mensen te mogen laten delen in mijn blijdschap en mijn geloof in God door dienstbaar te zijn voor die mensen die nood hebben aan een luisterend oor of een opbeurend woord.