Gisteren, zondag 25 september, vierde de katholieke Kerk de jaarlijkse Werelddag van de Migrant en de Vluchteling. In zijn boodschap riep paus Franciscus op hen niet als een bedreiging te zien, maar met wie van elders komt samen de toekomst uit te bouwen, met inzet van ieders talenten.
Nooit onverschillig worden
Naar aanleiding van deze Werelddag bezocht kardinaal Jozef De Kesel afgelopen zaterdag in Schaarbeek Oekraïense migranten en vluchtelingen. De ontmoeting vond plaats bij een Belgisch gezin dat zich vanuit een christelijk engagement voor hen inzet. De kardinaal wil hiermee zijn meeleven en meevoelen uitdrukken met zovelen die ook vandaag op de vlucht zijn en hen een hart onder de riem steken. Meer in het algemeen wil kardinaal De Kesel nogmaals onderstrepen hoe belangrijk het is dat we elke mens in zijn waardigheid erkennen, dat we niet onverschillig worden, maar solidair blijven. Kardinaal De Kesel:
Laten we bij alle problemen en uitdagingen, hoe groot ook, vooral nooit vergeten dat het om concrete mensen gaat: mannen en vrouwen, kinderen en ouderen die op zoek zijn naar een beter bestaan.
Vijf jongeren en twee volwassenen tekenden samen met gastvrouw Sabine present voor het gesprek met de kardinaal. Liubov is een grootmoeder die dit voorjaar de verschrikkingen in haar land ontvluchtte. Nataliya vestigde zich dan weer enkele jaren geleden in België. Ze is de stichter-directeur van Brima, Brussels International Music Academy. Alexandra, Valeria, Zorania en Yaroslav zijn enkele van haar studenten. Sommigen zijn van voor de oorlog in ons land, anderen kwam recent aan. Ook Ana, afkomstig uit het zwaar belegerde Zaporizja, is een recente vluchtelinge.
Oorlogsgruwel
Allen getuigden beklijvend van wat de oorlog in hun thuisland voor hen concreet betekent: je huis dat plots wordt vernietigd; je leven dat ineens totaal van de rails wordt gereden; de constante bezorgdheid voor je grootouders met wie alle contact al maanden is verbroken omdat hun stad is bezet; de enorme uitdaging om in een ver vreemd land de draad van je leven te moeten hernemen zonder ouders, vrienden en al wie en wat je dierbaar is; de diepe angst dat het alleen maar nog erger wordt en zelfs een atoomwapen niet kan uitgesloten worden. Liubov maakte de oorlogsgruwel aangrijpend aanschouwelijk met foto’s van het appartement van haar dochter in Irpin voor en na de bombardementen.
Tegelijk toonde elk van hen zich vastberaden. "Wij zijn vrije mensen, leefden in een vrij land, konden gaan en staan waar we wilden en zeggen wat we dachten, kiezen onze leiders zelf en geven niet op, nooit", klonk het ferm en waardig tegelijk.
Solidariteit
Naast de vastberadenheid, klonk ook opvallend veel solidariteit in de getuigenissen. Solidariteit van de Belgische staat en individuele burgers die migranten en vluchtelingen opvangen. Solidariteit tussen de Oekraïense mensen hier, die elkaar ondersteunen en wegwijs maken in het opvangland. Solidariteit met wie in het thuisland achterblijft en via allerlei hulp wordt gesteund om het daar te helpen redden. Solidariteit binnen Oekraïne zelf, waar, zo blijkt, eigenlijk geen enkele streek in het immense land zich nog veilig weet en iedereen zich voor elkaar inzet. De Oekraïense Kerken, Orthodoxe zowel als Katholieke, nemen daarbij mee het voortouw.
Deze oorlog, zo besloten de gesprekspartners van de kardinaal, is er niet alleen een voor de vrijheid van het Oekraïense volk, maar uiteindelijk voor heel het vrije Europa. Voor hen is het duidelijk: de Russische agressor moet eindelijk worden gestopt.
Bekijk hierna ook foto’s van het bezoek. Waaronder enkele van de studenten van Brima die een partij voor pianotrio van Clara Schumann brachten en een stuk van de Oekraïense componist Myroslav Skoryk.