Overzicht ontmoetingsdagen sinds 1998
2019 - Martin Otten - Geloven, hopen en lieven in tijden van angst
2018 - Piet Raes - Madeleine Delbrêl
2017 - Johan Vrints - Leven met moslims
2016 - Lut Rubbens – Het leven en hoe we er afscheid van nemen
2015 - Jan De Cock – Mijn inspiratiebron
2014 - Bert Claerhout - Geloven vandaag
2013 - Kris Gelaude - Woorden met ruimte voor het onzegbare
2012 - Maria Servaes - Geloven in woord en daad
2011 - Frans Van Steenbergen - Spiritualiteit van het ouder worden
2010 - Fernand Verheggen - Eenakter over Pater Damiaan
2009 - Mark Van de Voorde - Geloven met hart en verstand
2008 - Ilse Kerremans - Mijn geloof als veerkracht
2007 - Guido Vos - Zilveren Jubileum Gulden Leeftijd bisdom Antwerpen
2006 - Ronald Sledsens - De Islam en het Westen
2005 - Iny Driesen - Omgaan met kwetsbaarheid
2004 - Bert Cleymans - Wereldwijd verbonden zijn als christen
2003 - Arthur Polfliet - Beleving en verwerking van rouw
2002 - Van Houtte - God, mens, lijden... Wie heeft daar woorden voor?
2001 - Ronald Sledsens - Geloven in deze tijd
2000 - Edith Cardoen - Spiritualiteit van de ouder wordende mens
1999 - Rosa Kerkckhofs - Vriendschap en eenzaamheid
1998 - Jan Duchene - Genietend geloven, gelovend genieten
7 mei 2015 - Jan De Cock - Mijn inspiratiebron
Een moderne Jezus
Zo noemden onze leden Jan De Cock die op 7 mei 2015 kwam vertellen wat hij doet en vooral waarom en van waaruit hij die dingen doet. Honderdtwintig mensen waren naar het TPC gekomen om de diepere inspiratie van Jan De Cock te leren kennen. En ze zijn opgetogen en blij naar huis gegaan. Zowel de negentig leden van Adem-Tocht als de dertig geïnteresseerden die het initiatief vernomen hadden via onze promotiekanalen.
Jan nam geen blad voor de mond, sprak ongehinderd en vrijuit, keek de mensen vrank en vrij in de ogen en sprak ze heel direct aan. Magistraal vond ik zijn inbreng. Hij maakte daarbij meermaals ook bewust associaties met de woorden adem en op tocht gaan.
"Begeesterend, authentiek, enthousiast, een man met vele talenten! Wat een getuigenis! Aangrijpend en doorleefd, ontroerend. Sprankelend, subliem, een openbaring. Een woordkunstenaar met zangtalent. Wat een charisma heeft die man! We werden er stil van. Een echte ‘ontmoeting' met een persoon in levende lijve. Zo moet Jezus zelf gesproken hebben. Inspirerend. Om over na te denken. Het was bezinnen én genieten. Die middag heb ik meer zuurstof opgedaan dan via leerrijke homilies of theologische traktaten. Er hing een deugddoende pinkstersfeer."
Dat is maar een greep uit de reacties die mensen achteraf formuleerden. (We vragen telkens na een diocesane activiteit om feedback bij onze leden.)
Jan De Cock wist inderdaad het hart van mensen te raken. Hij bespeelde spontaan vele registers. Hij vertelde geanimeerd, bracht enkele anekdotes gespeeld tot leven, las expressief passages voor uit zijn boeken, zong en begeleidde zichzelf op gitaar, formuleerde bruikbare en uitnodigende tips, zoals: maak contact, betuttel mensen niet, kijk elkaar in de ogen, raak elkaar aan.
Hij getuigde door alles heen van zijn vreugde en blijdschap in het leven. Je inzetten voor anderen, hen nabij zijn, dat is de sleutel tot gelukkig zijn, zei hij bij de start en herhaalde hij meermaals. Dat Jezus zijn inspiratiebron is, stak hij niet onder stoelen of banken.
Vijftig is Jan intussen geworden, al oogt hij van op afstand heel wat jonger. Wanneer hij evenwel vertelt, weet je dat hij niet meer zo jong kan zijn als hij lijkt. Want hij is niet aan zijn proefstuk toe. Wat die man al allemaal deed!
Als ontwikkelingswerker werkte hij in Latijns-Amerika en Afrika. Van straatopvoeder, onder meer bij lijmsnuivende jongeren in Chili, naar gevangeniswerker: het was maar een kleine stap. In 2001-2002 trok hij wereldwijd langs zo'n honderd gevangenissen en liet zich vrijwillig opsluiten om 'van binnenuit' de polsslag te voelen van mannen en vrouwen achter de tralies. In 2005 verbleef hij één maand in een gevangenis in Congo. Over zijn ervaringen in de gevangenis verschenen de boeken Hotel Prison en De Kelders van Congo. Uit vele gevangenissen bracht hij projecten met de vraag tot ondersteuning mee. Het leidde tot de oprichting van de v.z.w. WWW (of Within-Without-Walls), een dialoog- en werkgroep rond gevangenen, slachtoffers, ex-gevangenen en maatschappij.
Als ziekenhuispastor stond hij aan het bed van vele patiënten, ook van mensen die de dood in de ogen zagen en hem lieten delen in hun angsten en verlangens. Het boek Doodgelukkig leven. Hoopvolle verhalen uit het ziekenhuis vormt er de neerslag van.
Wereldwijd sprak hij met mensen die een afschuwelijk trauma meemaakten en die desondanks - en soms ook dank zij die gebeurtenissen - hun leven over een andere boeg gooiden en zich onvoorwaardelijk gingen inzetten voor slachtoffers én daders. In zijn laatste boek Hotel pardon horen we dat verzoening het haalt op wrok en haat.
Over elk van die drie werkterreinen vertelde Jan meeslepend. Telkens liet hij in zijn kaarten kijken. Spontaan hield hij zijn toehoorders een spiegel voor en stelde hij indringende vragen. Soms was hij doodernstig, dan weer kruidde hij zijn verhaal met humor. Soms werd het muisstil en kon je een speld horen vallen. Zoals tijdens het lied van Ruth dat hij tot slot bracht en waarover u meer hoort bij het thema van oktober.
Jan De Cock heeft ontegenzeggelijk de gave van het woord. Hij is een bevlogen, gedreven en geestdriftig man die op het einde dan ook een stevig applaus in ontvangst mocht nemen.
Ik was erg dankbaar om de talrijke opkomst en om de diepgang en de sterke appel die van de spreker uitging en die niemand onberoerd kon laten! Ieder nam dat verhaal, die uitspraak en die tip mee naar huis die hem of haar het meest aanspraken. Van harte dank, Jan, voor dat mooie cadeau!
Mia Verbanck
8 mei 2014 - Bert Claerhout - Geloven vandaag
Op 8 mei 2014 hield Adem-Tocht Antwerpen zijn jaarlijkse ontmoetingsnamiddag. Te gast was Bert Claerhout, hoofdredacteur van Kerk & Leven. In juni 2013 schreef hij voor Adem-Tocht een artikel met als titel "Geloven op een breukvlak in de tijd". in het verlengde daarvan zou hij ons meer ideeën aanreiken rond Geloven vandaag. Een honderdtal geïnteresseerden was erop afgekomen, waaronder 85 leden van Adem-Tocht. Een bijzonder hartverwarmende opkomst!
Na het onthaal bij een tas koffie begaf de groep zich naar de Damiaankerk. Ik verwelkomde er van harte de talrijke aanwezigen, onze interdiocesaan voorzitter, Eric Bruneel, en de kersverse interdiocesane pastor, Jan vanden Berghe. Na het inleidende gebed (zie hiernaast) luisterden we aandachtig naar de uiteenzetting van de spreker. In twee maal vijfenveertig minuten schetste Bert Claerhout ons de grote evolutie in samenleving en kerk sinds het Tweede Vaticaans Concilie. Onze samenleving maakte de laatste 50 jaar een immense verandering mee. En we hebben mede daardoor ook afscheid genomen van het sociologische christendom. Geloven neemt vandaag een andere plaats in ons leven in, het gebeurt meer vanuit een persoonlijke keuze. Mensen zoeken naar verinnerlijking en verdieping. De woestijn waarin we daardoor belanden, is de plaats van uitzuivering en nieuwe geboorte. Een vertrouwvolle boodschap van hoop die ons een hart onder de riem stak en die diezelfde maand nog zou bekrachtigd worden door het mei-artikel van Carine Devogelaere over "Sporen van nieuw leven in een verschrompelende kerk"!
Na enkele vragen vanuit het publiek, baden we samen het slotgebed (zie hiernaast). Stip om half vijf konden we de terugreis aanvatten. Hopelijk is er in de kringen zelf hierover nog doorgepraat. Er was stof genoeg daarvoor. De reacties achteraf waren in elk geval ongemeen positief en kwamen meestal hierop neer: een leerzame namiddag; een uiteenzetting vanuit het hart over kerk zijn vroeger en groeien naar kerk zijn nu; een verrijkende en inzichtrijke namiddag; we kregen bevestiging van onze inzichten en sommige dingen zijn nu duidelijker geworden.
Mia Verbanck
21 mei 2013 - Kris Gelaude - Met liefde voor het woord
In de Damiaankerk van het TPC hadden we de stoelen in een halve cirkel opgesteld voor 80 mensen. Op dinsdag 21 maart verwachtten we er Kris Gelaude in ons midden. Vanuit Sint-Agatha Rode, bijna op de taalgrens, kwam ze naar Antwerpen om te vertellen over haar werk. Spreken over haar eigen werk had ze nog nooit gedaan, zei ze, maar ze vond het een hele uitdaging, waarop ze met plezier inging.
Namens het diocesane bestuur mocht ik de aanwezige leden van Adem-Tocht, hun vrienden en kennissen en sympathisanten van Kris Gelaude, verwelkomen en ook wat mededelingen doen, o.a. de nieuwe website kort voorstellen. Daarna gaf ik het woord graag aan onze gaste.
Kris vertelde waar haar liefde voor taal en poëzie wortelde. Hoe en waarom ze begon te schrijven, wat haar daarbij telkens bezielde of wat men haar precies vroeg, want ze werkt ook ‘in opdracht'. Kris heeft reeds verscheidene publicaties op haar naam staan over uiteenlopende thema's, telkens sterk levensnabij en authentiek. Erg Bijbels ook. Ze vertelde erover en kaderde ze telkens tegen de achtergrond van haar leven. Ze gaf een mooi overzicht van wat ze zoal schreef en las daarbij regelmatig een stuk voor uit een boek of tijdschrift. Vaste illustrator is haar dochter Joke Eycken; dat illustreerde ze ter afsluiting met een kleurige powerpoint.
Na een korte pauze, was er tijd en ruimte om vragen te stellen. Het meest gegrepen waren de mensen door haar teksten over afscheid en rouw. Dat bleek uit de reacties van het publiek.
We sloten af met een bezinningsmoment o.l.v. Kris Gelaude. Via ‘Wees Gij het woord, Gij de stilte' en ‘Woorden als stuifmeel' maakten we van nabij kennis met haar liedbundel. Met een gezamenlijk gebed, een zegening, sloten we het moment af.
In de uitgebreide boekenstand kon je voor en na heel wat publicaties aanschaffen: Teder Asiel, Voor wie woorden zoekt, Voor wie verstilling zoekt, haar geschenkboekjes en kaarten uitgegeven bij Uitgeverij Muurkanten, haar liedboek Wie zal de hemel dragen.
Er is een reportage van 53 foto's. Hieronder vindt u de link.
Mia Verbanck
15 mei 2012 - Maria Servaes - Geloven in woord en daad
Ook al regende het die dag, toch waren 95 leden en niet-leden opgedaagd om in het TPC van Antwerpen te luisteren naar het getuigenis van de Nederlandse bekeerlinge Maria Servaes.
Bij aankomst werd iedereen verwelkomd in de refter met een tasje koffie of thee en zocht men oude bekenden op.
Rond 14 u 30 werd iedereen verwacht in de vernieuwde aula waar onze voorzitter Ludo iedereen begroette en vervolgens het woord gaf aan Maria Servaes.
Op een vlotte en bezielde manier vertelde ze zeer openhartig haar leven: over haar harde jeugd in een zeer streng evangelisch protestantse omgeving, waartegen ze zich onbewust verzette. Het was alsof ze in een aquarium leefde en steeds tegen de glazen wand aanstootte.
Ze verzorgde geduldig haar zieke moeder, maar werd ook door haar vader lange tijd misbruikt.
Ondanks dat, en misschien ook dank zij die verstikkende leefomgeving, bleef in haar die drang naar meer openheid, waarachtigheid en echtheid.
Op haar 18de mocht ze theologie gaan studeren in een anglicaanse universiteit in Engeland, vooral over de Reformatie en de Contrareformatie. Daar leerde ze ook haar man kennen.
Daarna verhuisden ze naar Parijs en vervolgens naar de Filippijnen, om tenslotte in Vlaanderen terecht te komen. Ze kwam hier kerkelijk recht studeren, nog steeds op zoek naar wat ons "bindt".
Door de kontakten met echte gelovige katholieken en de diepte van het geloofsleven en liturgie, ervoer ze de vrijheid van geest en groeide de drang om zich te bekeren tot het katholiek geloof.
Deze stap werd meerdere malen besproken met haar man en hun 4 opgroeiende kinderen. Ze beseften dat deze stap niet eenvoudig zou zijn: breuk met protestantse familie, vrienden en kennissen, het opgaan van onbekende wegen ... Maar het gevoel van "thuiskomen" in een open geloofsgemeenschap was als het ontvluchten uit het bekrompen aquarium en terecht te komen in een open oceaan.
In 2004 lieten Marian , haar man en hun 4 kinderen zich tijdens de Paaswake dopen.
Tegenslag werd haar ook niet gespaard. Zij heeft een zwaar ongeval gehad , waardoor ze lang in coma was en moest revalideren. Ondanks dat ervaart zij nog steeds het katholiek geloof als een bron van sterkte, vrijheid, verdieping, en van een intense vreugde.
Aangetrokken door het gebedsleven in de abdij van 't Park in Heverlee, zijn beiden toegetreden in de Derde Orde van de Norbertijnen aldaar. Samen zingen en bidden ze het dagelijkse officie (metten, lauden, verspers, completen...) en voelen ze de sterke verbondenheid in het bidden van het Onze Vader en het vieren van de Eucharistie. Tevens is de rijkdom van de sacramenten iets wat het protestantisme niet kon geven.
Alle aanwezigen waren onder de indruk van zo'n getuigenis. Want ieder van ons is wel "gelovig" vanaf zijn of haar jeugd en was alles vanzelfsprekend. Maar DIT was echt doorleefd "GELOOF IN WOORD EN DAAD" en NIET zo vanzelfsprekend.
Na het dankwoord van de voorzitter en enkele vragen vanuit het publiek, vestigde onze interdiocesane voorzitter Eric Bruneel de aandacht op het pas verschenen boek "Gensters" van wijlen medelid Paul Vanderghote, dat nu verkrijgbaar is voor € 15 voor de leden.
De bijeenkomst werd afgesloten met de eucharistieviering in de kerk van de H. Damiaan.
In het besef dat "ons geloof" nog een hele pelgrimstocht dient af teleggen, gingen we toch heel tevreden naar huis.
Hugo Van Aken
19 mei 2011 - Frans Van Steenbergen - Spiritualiteit van het ouder worden
Op 19 mei organiseerde A.T. Bisdom Antwerpen een Ontmoetingsdag voor alle leden en geïnteresseerden in het Theologisch Pastoraal Centrum. Dankzij het mooie weer en de aangekondigde spreker verschenen er een honderdtal personen, zowel leden als niet-leden.
Voorzitter Ludo Looverie stelde voordrachtgever Frans Van Steenbergen voor, die het thema ‘De spiritualiteit van het waardig ouder worden' zal behandelen, een onderwerp waarmee alle aanwezigen van zeer nabij mee begaan zijn.
De spreker liet zich van zijn beste kant zien. Vlot, vol humor, begeesterd en tegelijk begeesterend, boeide hij zijn publiek. Zelfs een zeer gedetailleerd overzicht van hoofdstukken, paragrafen en factoren kwam bij de toehoorders over als een zachte woordenstroom. Alles vloeide zo logisch en verstaanbaar in elkaar dat iedereen aandachtig bleef luisteren naar een anderhalf uur durend verhaal over het ouder worden in al zijn facetten.
Zijn slotwoord vatte de hele toespraak kort samen.
1 .Er zijn ‘senioren' (geen ouderen of grijsaards) die het houden bij een immobilisme van de geest: ‘niets moet veranderen' of ‘mij moet je niets komen vertellen, ik weet er alles over'.
2. Anderen zien die periode als een tijd met frequente en voortdurende veranderingen en uitdagingen; het is nu de kunst om dat te aanvaarden, vooral de grootste verandering, nl. het sterven.
Na het applaus en het dankwoord van de voorzitter en enkele vragen vanuit het publiek, kon iedereen gaan genieten en bijpraten bij een lekkere kop koffie of thee.
Nadien was er een Eucharistieviering voorzien, maar wegens onvoorziene omstandigheden in het TPC kon dat spijtig genoeg niet doorgaan. Rond 16.30 u. kon iedereen tevreden naar huis.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.