Wij weten niet meer precies wanneer Raymond in onze parochie kwam. Maar al vlug werd hij lid van het parochieteam waar hij verschillende taken op zich nam. Hij volgde de opleiding tot gebedsleider die hem aan het denken moet hebben gezet, want na een tijd liet hij ons weten dat hij het idee had opgevat om de diakenopleiding te volgen. Uiteraard kreeg hij hiervoor onze volledige steun.
Zijn eerste opleidingsreeks heeft hij, door gezondheidsproblemen moeten afbreken, maar het bleef aan hem knagen. Na zijn succesvolle levertransplantatie werd het hem hoe langer hoe meer duidelijk dat dit toch wel echt zijn roeping was. Na samenspraak met het parochieteam deed hij een nieuwe aanvraag en ditmaal kon hij zijn studie met succes afronden. Op 6 december 2015 ontving hij dan in de Kathedraal - in aanwezigheid van talrijke parochianen – de diakenwijding. Dat was voor hem, maar ook voor onze parochie, een ware feestdag.
Als diaken ging hij voor in gebedsvieringen, bezocht hij zieken, bracht de heilige communie in enkele rusthuizen… was pastor in twee RVT’s waar hij steeds een graag geziene gast was. Te meer daar hij de tijd nam om echt naar de mensen te luisteren. Verder was hij ook onze vaste voorganger in de uitvaartdiensten.
Maar dat belette hem niet om ook in de parochie de vele taken die hij voordien al op zich had genomen, te blijven uitoefenen. Hij bleef lid van het P.T. zat in de kerkfabriek. Ook als er praktische problemen waren, konden we altijd een beroep op hem doen. Zo stond hij er bijvoorbeeld op dat kerk steeds netjes was, ik kan de keren niet opnoemen dat we hem hier aantroffen terwijl hij aan het stofzuigen was - ook zorgde hij ervoor dat de verwarming aanstond en nog zoveel meer.
Hij verzorgde mee het parochieblad;, onderhield de contacten met het bestuur van onze Indonesische vrienden van KKI, was lid van ziekenzorg Karekiet, van Okra.
Tenslotte nog dit: Raymond bewonderde zijn echtgenote Madeleine van die hij enkele jaren geleden afscheid moest nemen, om allerlei redenen. Een daarvan was zeker haar knutselvaardigheid bij het maken van halssnoeren met parels en papieren repels. Wij willen voor Raymond ook hier graag een snoer maken met parels van dierbare herinneringen: je enthousiasme als je vertelde over de doopvieringen die je mocht voorgaan nadat ze door jou in de puntjes werden voorbereid, je bereidheid waarmee je taken opnam bij tal van activiteiten in de parochie, je contacten met de familie van een overledene om samen met hen een mooie viering voor te bereiden, de ritjes op de fiets naar diezelfde familie om te horen hoe het met hen ging en hen bij te staan in hun rouwproces, je organisatorisch talent om na drukke feesten alles terug in de keukenkasten te zetten zodat bij een volgende gelegenheid weer alles vlot te vinden was, je fierheid waarmee je albe en stola droeg steeds in de juiste kleuren van het liturgisch jaar, je doorzettingsvermogen om zelfs tijdens je eerste kliniekopname dit jaar instructies te geven over wat er nog dringend moest gebeuren, je steeds inspirerend aanwezig zijn tijdens vergaderingen en het op sommige momenten keihard vasthouden aan tradities en gewoonten. Je maakte het voor ons niet altijd even gemakkelijk om iets te veranderen maar verplichtte ons wel dieper na te denken voor iets beslist werd. Kortom, de manier waarop je 'onze diaken' was en je naam zullen hier nog dikwijls vernoemd worden, meer dan er parels aan een snoer zijn.
Didier Vanderslycke namens het voltallige parochieteam
