Ik ben Annelies De Ruyck, 26 jaar en woon samen met mijn vriend in Wingene. Ik werk als leerkracht Engels-Duits in het Handelsinstituut Regina Pacis in Tielt. In mijn vrije tijd lees en sport ik vooral.
Welk moment zette je ertoe aan om je te laten dopen?
Er is niet echt één bepaald moment dat me ertoe aanzette om me te laten dopen. Ik kreeg een christelijke opvoeding, waarbij mijn ouders me heel bewust ook naar katholieke scholen stuurden.
Mijn ouders lieten me niet dopen – niet uit ongeloof – maar omdat ze vonden dat de godsdienstkeuze bij mij lag.
Als kind en jongere speelde godsdienst een minder belangrijke rol in mijn leven, maar zodra ik afstudeerde en begon te werken, voelde ik een sluimerende leegte die ik maar niet kon vullen. Steeds vaker dacht ik na over het doopsel, het werd steeds meer tastbaar en nam een concrete vorm aan. Daarom besliste ik uiteindelijk om mijn idee ook om te zetten in daden: ik besloot aan te kloppen op de deur van de parochie.
Geeft je geloof je extra kracht in onzekere tijden, zoals nu met de coronapandemie?
Deze coronacrisis is een periode vol onrust en onzekerheid. Het is moeilijker om rust te vinden, maar geloven geeft me dan inderdaad extra kracht.
Je weet dat er altijd iemand is die over je waakt en je steunt, hoe moeilijk de situatie ook is.
Sinds ik bovendien de beslissing nam om me te laten dopen, heb ik ook weer het gevoel dat ik tot God ‘mag’ bidden. Daarvoor dacht ik dat God toch niet naar me zou ‘luisteren’, maar ik weet ondertussen dat dat niet helemaal klopt.
Is er iemand in je leven die voor je keuze als voorbeeld dient?
Er is niet meteen iemand die me er rechtstreeks of onrechtstreeks toe aanzette om me te laten dopen. De beslissing komt echt vanuit mezelf, vanuit een verborgen onrust die bezit van me nam en waar ik maar al te graag komaf mee wil maken. Toch beken ik dat ik me, nog voor mijn stap naar het doopsel, meteen rustig en ontspannen voelde binnen de parochie van Wingene, waar ik sinds anderhalf jaar woon.
Het gevoel dat je welkom bent, straalt van de eucharistievieringen af.
Dat heeft het voor mij natuurlijk gemakkelijker gemaakt om een beslissing te nemen.
Zodra ik met mijn traject als voorbereiding op het doopsel – het catechumenaat – startte, kreeg ik meteen erg veel respect voor de groep mensen die ik nog steeds rond me heb en die me begeleiden. Voor de inspanningen die zij hierbij verrichten, heb ik heel veel bewondering. Het geduld dat ze opbrengen en het verwelkomende gevoel dat ze me geven, doen me enorm veel deugd.
Is er een waarde in het geloof die je bijzonder treft?
De belangrijkste waarde binnen het geloof vind ik persoonlijk ‘respect’. Hieruit vloeien heel wat andere waarden voort. Denk maar aan solidariteit, trouw, verbondenheid of eerlijkheid. Mijn ouders herhaalden het woord ‘respect’ ook erg vaak tijdens mijn opvoeding, waardoor het voor mij vanzelfsprekend is respectvol met elkaar om te gaan.
Welke reacties krijg je op het feit dat je je als volwassene laat dopen?
Eerlijk gezegd, vertel ik niet zomaar aan iedereen dat ik me laat dopen. Heel veel mensen weten zelfs niet dat ik eigenlijk nooit als baby gedoopt werd. Ik kom uit een generatie waarin zo goed als iedereen gedoopt werd. Als het onderwerp ter sprake komt, vertel ik er wel over, in het andere geval houd ik dit voor mezelf.
Het is geen geheim, maar ik heb geen nood aan een storm van vragen en al dan niet begripvolle reacties, die alleen maar een negatieve schaduw zouden werpen op het mooie en bijzondere traject dat ik nu doorloop. Ik kan dit maar één keer meemaken, dus ik wil er ook ten volle van kunnen genieten. Wanneer ik er dan toch over spreek, merk ik dat mensen doorgaans positief reageren en dat ze zelfs bewondering en respect hebben voor het traject dat ik doorloop.