Dave • In normale omstandigheden zou 28 juni een stressvolle dag zijn, omdat er iets groots te gebeuren staat. Nu de priesterwijding uitgesteld wordt, zal ik op die dag een andere stress ervaren. In de voormiddag zal ik steward zijn in de viering en in de namiddag, om 15.30 uur, zal ik een kaars branden en stilstaan bij alle slachtoffers van de coronacrisis.
Nu al overheerst bij mij aanvaarding: het is de juiste beslissing geweest om de priesterwijding op die dag niet te laten doorgaan. Van mijn directe omgeving kreeg ik te horen ‘uitstel is geen afstel’ en dat klopt. Het komt nu niet op die enkele maanden extra.
Hoe ervaar je dit uitstel? Vind je het jammer of word je juist gesterkt in je overtuiging?
Dave • Ik heb 7 jaar naar de wijding toegeleefd en -gewerkt, dus ik kijk er enorm naar uit. Ook al waren de voorbereidingen bijna rond, ik had er al rekening mee gehouden dat dit zou gebeuren. Het was dus geen verrassing meer toen ik op 1 april het verdict te horen kreeg. Het heeft geen zin om je daarin op te jagen, er is weinig aan te doen, een virus kan je niet zomaar tegenhouden.
Uiteraard is het jammer dat de wijding niet direct kan volgen op het einde van de opleiding, tegelijk biedt het mij de kans om nog meer te groeien in de opdrachten die op mijn pad komen. En wat is nu 1 jaar in een mensenleven?
Het is alsof de Heer het zo gewild heeft. De roeping en het traject voeden met onverwachtheden. Vallen, opstaan en sterker worden in je overtuiging.
Wat zijn de gevolgen van dat uitstel op de nabije toekomst?
Dave • Een aangenaam gevolg is dat ik een jaar extra kan genieten van de rust en de gezonde lucht in het bos van Groenhove in Torhout.
Een jaar extra ontbijten met eekhoorns, pimpelmezen en hazen voor je raam. Een uil die je van ver welkom roept. Zalig toch?
Mijn takenpakket verandert nauwelijks. Ik maakte al deel uit van de groep die preken verzorgt en draai opnieuw mee voor begrafenissen, doopvieringen en huwelijken. Ik blijf diaken en functioneer dus als diaken.
Ik blijf zeker tot aan de priesterwijding werkzaam in de Petrusgemeenschap in Torhout. Het geeft me de kans om het uitgebreide takenpakket eigen te maken, mijn weg erin te vinden zonder mijn eigenheid te verliezen. Het is dus een soort geluk bij een ongeluk een onverwachte kans om ten volle te benutten.
Hoe ervaar je de heropstart van vieringen en de voorbereiding erop?
Dave • Het werd tijd dat de vieringen heropgestart werden. Een beetje me-time is goed, maar de lange lockdown was niet aangenaam. Online- en tv-vieringen zijn wel een oplossing, maar ze zijn niet echt mijn ding omdat je de sfeer mist die in een kerk hangt. Het is dus een goede zaak dat we gecontroleerd en gefaseerd mogen heropstarten.
Hier in Torhout is er goed gewerkt door alle actoren. We starten in het weekend van 20 juni op in de twee grootste kerken (Sint-Pieterskerk en Don Boscokerk) met stewards die onder mijn verantwoordelijkheid alles in goede banen zullen leiden. Samen zullen we erop toezien dat de opgelegde maatregelen worden nageleefd. De mensen mogen op beide oren slapen: we zetten in op veilige vieringen in een aangename en vertrouwde omgeving.
Hoe zal de dag van de wijding eruit zien eenmaal ze aanbreekt?
Dave • Het zal opnieuw plaatsvinden in het weekend vóór de hoogdag van Petrus en Paulus, traditioneel een feestweekend. In de voormiddag zal ik meevieren in de eucharistie, om mij nadien terug te trekken. Ik zal nerveus zijn, want het is een grote dag en ik wil dat alles perfect verloopt.
In die laatste uren zal je me niet veel moeten vragen en zeker geen grapjes met me mogen uithalen. Ik zal pas rustig zijn wanneer bij de start van de wijdingsviering de gong weerklinkt en ik me kan overleveren aan de flow van dat heugelijke moment.
Emotioneel zal het zeker worden: het sluit een periode af die niet altijd even gemakkelijk is geweest en we zullen enkele overleden naasten moeten missen. Toch weet ik dat ze meekijken en trots zullen zijn.
Na de viering zal ik tevreden zijn dat alles verlopen is zoals ik het had gewenst. Daar ben ik nu al vrij zeker van, want het team dat mij helpt voorbereiden, levert puik werk. Nadien zal er uiteraard een glaasje geklonken worden tijdens een receptie. Dat hoort erbij, niet?
En wat ga je doen in afwachting van je wijding?
Dave • Rustig genieten van mijn bos in Groenhove!
Nee, even serieus… Ik zal mijn engagementen in de Petrusgemeenschap ernstig ter harte nemen, daaruit haal ik vreugde en voldoening. Daarnaast zal ik ook mijn hobby onderhouden, ik ben namelijk modelbouwer (van militaire landschapjes). Daar word ik rustig van. Ik kom evengoed tot rust door een wandeling in het bos van Groenhove. Ik wil ook het kasteel d’Aertrycke met zijn tuinen en bossen bezoeken. Ik hoor daar positieve kritieken over; het is zeker een bezoekje waard.
Intussen ben ik aan het laatste hoofdstuk begonnen van De dramatische gevolgen van seksueel misbruik van Dr. Med. Jan G. Carlier en lees ik ‘Jeezes, da’s een goeie’, over humor in het christendom (redactie van A. Dillen en H. Geybels).
Ik kom tevens tot rust door apen. Wie mij kent weet dat ik zot ben van apen. Vooral de chimpansee en de orang-oetan zijn mijn hartendiefjes. Van de onschuld en intelligentie die ze uitstralen gaat mijn hart sneller slaan. Laat mij maar een dag ronddolen in het Nederlandse park Apenheul waar enkel apen verblijven die ook nog eens los mogen rondlopen.
Veel priesters raden mij nu aan om te genieten van de min of meer rustige aanloopperiode naar het priesterschap. Het is mij extra gegeven, eenmaal ik priester ben zal het veel drukker en hectischer worden. Ik ga me daarom volop openstellen, net zoals de vorige jaren, voor de geest van God. Ik zal bidden dat diezelfde geest mij mag begeesteren en blijven begeesteren om een goed priester te worden, te zijn en te blijven.
Niet mijn wil, maar Zijn wil geschiedde