Ik ben Geert Vervaecke, echtgenoot, vader van vier kinderen en grootvader van zeven kleinkinderen. Intussen ben ik 20 jaar permanent diaken.
Alhoewel je uiteraard zelf de stap moet zetten, heb ik eigenlijk niet zelf gekozen om diaken te worden. Ik was namelijk behoorlijk kritisch tegenover de Kerk als instituut en stond niet meteen te springen om me daarmee te verbinden. Bovendien wonen we op een parochie waar je als vrijwilliger alle ruimte krijgt. Het werd me echter herhaaldelijk gevraagd. Toen dat enkele keren op korte tijd gebeurde, zelfs uit heel onverwachte hoek, ging ik me toch afvragen of het nog toeval kon zijn.
Uiteraard kan je dit engagement alleen opnemen als je echtgenote daar helemaal achter staat.
Het moment in de wijdingsritus waar de echtgenote aan de bisschop bevestigt dat ze haar man wil steunen, is kort maar van fundamenteel belang.
Veel diakenechtgenotes zijn ook zelf bijzonder actief in het pastorale werk en in de nabijheid bij mensen.
Momenteel heb ik drie grote opdrachten: ik ben vormingswerker bij CCV (de vormingsorganisatie van de Vlaamse Kerk), ik coördineer samen met het diocesaan diaconaatsteam de diakenwerking in ons bisdom en ik help mee in de pastorale eenheid Heilige Clara en Franciscus in Roeselare. Mijn werk binnen de diakengemeenschap van ons bisdom is zeer gevarieerd. Samen met een team van vijf mensen en geholpen door een toegewijde secretaris, een diocesane commissie en enkele dynamische werkgroepen organiseren we onder meer jaarlijkse bezinningsdagen en studie-uitstappen, bijeenkomsten voor de senioren van onze gemeenschap, een Contactbrief...
Een flink deel van ons werk gaat naar de opleiding en begeleiding van de mensen die zich voorbereiden op de wijding.
Daarbij leggen ze een traject af dat gemiddeld vier jaar duurt, met theologische studie, pastorale vaardigheden aanleren, kleine groepsbijeenkomsten, een gebedsschool, stagemomenten... Het geeft een grote voldoening om dit werk te mogen doen, omdat we zo verderzetten wat in ons bisdom de voorbije decennia gegroeid is:
een hartelijke diakenfamilie waar mensen veel aan elkaar hebben.
Teken van Jezus in het midden van de gemeenschap
Diaken zijn vandaag is een prachtige roeping. Niet zozeer om wat je kan en mag doen. We mogen immers de waarschuwingslichten niet negeren die meer en meer gaan branden: er wordt misschien wel iets te makkelijk en te veel in de richting van diakens gekeken om gaten te vullen en (te) veel taken op te nemen. Hoe waardevol al die activiteiten ook mogen zijn en hoe groot ook de noden, nog belangrijker is wie we als diaken (proberen te) zijn: iemand die als kind van deze tijd en mens van deze samenleving diepe vreugde vindt in de vriendschap met de Heer.
Iemand die in allerlei omstandigheden bij mensen te gast mag zijn, natuurlijk om hulp te geven waar het kan, maar toch vooral om die vriendschap en vreugde te delen.
Een diaken is niet op de eerste plaats een hulpverlener, maar een mede-mens. Verder proberen diakens er altijd op bedacht te zijn dat ze niet alles zelf doen, dat ze zo min mogelijk alleen werken. Ze proberen, zoals paus Franciscus altijd zegt, mensen aan te steken met het virus van de medemenselijkheid.
Jawel dus: er zijn in onze geloofsgemeenschappen (en daarbuiten) gelukkig heel veel diakens en diaconessen die niet gewijd zijn! Maar als er af en toe, hier en daar iemand tot diaken gewijd wordt, is het om te midden de gemeenschap een teken te zijn van Jezus die het eenvoudige dienstwerk doet en die beetje bij beetje het geweld overwint door er zelf niet aan mee te doen, door het stil en geduldig op zich te nemen.
Wanneer ik 's avonds biddend mijn dag afrond, besef ik bijna altijd: het is ons gezin, onze parochie, onze diakengroep, mijn collega's, het zijn de mensen die vandaag gebeld hebben, die ik mocht opzoeken, met wie ik mocht samenwerken die mij tot diaken maken, goddank.
