Te midden van de corona-ellende is er heel veel solidariteit en betrokkenheid. Het lijkt wel alsof we ons vermogen om iets te betekenen of iets te doen voor iemand anders (her)ontdekken. Af en toe komt die solidariteit, die verbinding, uit onverwachte hoek.
Onlangs werd ik gecontacteerd door één van de aalmoezeniers uit de gevangenis van Brugge. Een vrouwelijke gedetineerde had het idee gelanceerd om samen met enkele andere vrouwen wenskaarten te maken voor mensen die tijdens hun ziekenhuisopname geen bezoek krijgen en voor bewoners van woonzorgcentra die hun familie moeten missen. En of die konden verdeeld worden op enkele plaatsen in het Brugse? Een vraag waar wij met het vicariaat caritas en diaconie uiteraard graag op ingingen.
Deze week werden de kaartjes geleverd, met bij elk kaartje een brief van de initiatiefneemster. De doelgroep was trouwens al uitgebreid, want er waren ook kaartjes voor het zorgpersoneel bij. Ze hebben ondertussen hun weg gevonden naar een aantal ziekenhuizen en woonzorgcentra. Via de zorgpastores, die eveneens aangenaam verrast reageerden op het initiatief, worden ze intussen verdeeld bij mensen die dat extra teken van verbondenheid of waardering goed kunnen gebruiken.
Een boodschap die raakt
De begeleidende brief heeft mij geraakt en aan het denken/dromen gezet. Met de nodige schroom wil ik er een paar dingen uit citeren: “Wij zijn een groepje vrouwen die verblijven in de gevangenis van Brugge (…)
We beseffen des te meer wat het is om beroofd te zijn van je vrijheden, gedwongen afstand tussen familie en vrienden, verlies, het alleen-zijn
(…) We leven mee met ieder van jullie, begrijpen hoe het aanvoelt en weten als geen ander wat het is om je aan opgelegde regels te houden.”
Uit deze woorden spreekt geen zelfbeklag, wel een grote empathie en betrokkenheid van mensen die zich vaak voor een heel lange periode moeten onderwerpen aan de spelregels van vrijheidsberoving. Ook zij denken aan de mensen in de zorg, aan wie nu de maatschappij draaiende houdt, aan al wie het moeilijk heeft door eenzaamheid of psychisch lijden.
En ze zijn dankbaar voor iedereen die het voor hen leefbaar houdt in deze onzekere tijden.
Het besef groeit dat we als samenleving – inclusief mezelf – goed moeten opletten over hoe wij kijken naar en spreken over gedetineerden. Wat er ook gebeurd is (en dat is vaak een samenkomst van vele elementen), het gaat over mensen. Ik voeg er nog een citaat aan toe: “Via zelf ontworpen kaartjes willen we aantonen dat ondanks de fouten die we gemaakt hebben, wij mensen zijn en meeleven met iedereen hierbuiten. Dat ons hart pijn doet en we hopen dat dit vlug voorbij is.”
Mag ik dan dromen, hopen, wensen,… nu het bijna Pasen is, dat deze betrokkenheid van mensen achter de gevangenismuren door ons als samenleving niet langer beantwoord wordt met louter onverschilligheid of veroordeling? Want dat is mensen in het graf leggen en de steen ervoor rollen, voorgoed. Zonder goed te praten wat verkeerd was, kunnen we mensen helpen opstaan door bruggen te bouwen tussen ‘binnen en buiten’ de gevangenis. Door hen te blijven zien als wie ze zijn: mensen van licht en schaduw (zoals wijzelf), die altijd meer zijn dan wat er fout is gelopen in hun leven. Zo bekeken kwam het initiatief voor de kaartjes toch niet helemaal uit een onverwachte hoek. Het kwam van mensen, zoals wij.
Tralies uit de weg |
Zoals in meerdere bisdommen is er ook in het bisdom Brugge een stuurgroep gevangenispastoraal met een aanbod naar gedetineerden en hun familie of vrienden. Klik hier om meer te weten over Tralies uit de weg.
Voor de gevangenissen in Brugge, Ieper en Ruiselede maakten gevangenisaalmoezeniers en vrijwilligers een paaswens voor de families, vrienden en bekenden van de gedetineerden, die nu al wekenlang niet op bezoek kunnen komen. Bekijk de paaswens hier.
Hieronder vind je een bemoedigende affiche die Tralies uit de weg maakt om gedetineerden, personeel en directie te bemoedigen en bedanken.
|
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.