Ontelbare broederschappen (hermandades of cofradías) dragen tijdens de kruisweg, soms blootsvoets, iedere statie van de kruisweg. Het is een familietraditie, heel vaak een mannenzaak, de vrouwen bidden tegelijk gesluierd of met bedekt hoofdhaar onophoudelijk rozenkransen (rosarios). Het is een erg uitputtend gebeuren.
Er is ook een woord voor: 'dolorisme’. Het is bijna een verheerlijken van pijn en lijden zoals we die hier in dit tranendal van de wereld met berusting moeten dragen.
Is er eigenlijk een verklaring voor dit alles? Latijns-Amerikanen zullen zeker wel meer temperament hebben, minder rationeel ingesteld zijn dan wij en dus meer emotioneel? Christusbeelden met veel bloed en diepe wonden, vertederende Mariabeelden vol smart en tranen die niemand onbewogen kunnen laten. Ontroering alom en in deze tijd ook met steeds meer flitsende smartphones die al die emotie willen vastleggen.
Een gekruisigd volk
Dit is voor mij gelukkig geen afdoende uitleg gebleken, integendeel. Zou het immers ook niet kunnen zijn dat een grote meerderheid van de Latijns-Amerikaanse bevolking tot op vandaag, vanuit een historische, eeuwenlange ervaring van lijden en onderdrukking, beter is gaan verstaan en beleven dat er geen leven is zonder lijden en strijd met dat lijden? Hoe vaak heb ik niet horen zeggen, roepen, zingen:
"No hay vida sin lucha!" (er is geen leven zonder strijd!)
Plots wordt het evidenter dat een gekruisigd volk zich spontaan herkent in de gekruisigde Christus. Latijns-Amerika blijft tot op vandaag het continent met de grootste kloof tussen arm en rijk. Jammer genoeg zijn er ook altijd armen die deze ongelijkheid niet willen zien en dus liever tevreden zijn met de kruimels die van de rijke tafels vallen. Er is een te gemakkelijk ‘geloof’ dat het toch niet kan en zal veranderen, iets wat de sekten massaal en met veel lawaai propageren. Het zal hen doen blijven berusten en verhinderen op te staan.
(lees verder onder de afbeelding)