Kinderen opvangen in de Oratory
De leerlingen en leerkrachten zetten zich in voor de lokale bevolking. ’s Morgens stond voornamelijk in het teken van activiteiten voorbereiden voor de Oratory, een soort speelpleinwerking voor kinderen die niet naar school kunnen gaan. Ze kunnen thuis niet terecht en dwalen anders rond op straat. In de Oratory krijgen ze aandacht, iets wat ze thuis vaak missen.
Nine • Ik kreeg in België al eens de vraag of ouders hun kinderen brengen, maar dat is niet het geval. Ze komen er zelf naartoe, omdat ze het willen. Er is dan ook speelgoed, iets wat ze thuis – behalve wat ze zelf maken – niet hebben.
De kinderen die naar de Oratory komen, vertellen erover aan anderen. Dat merkten we heel duidelijk, toen er op het einde van onze inleefperiode veel meer kinderen kwamen dan in het begin. Het deed de ronde dat er een heel aantal blanken in de Oratory werkten. En dat bleek enorm interessant te zijn voor hen.
Puur door de kleur van je huid, word je opgehemeld. Dat voelt heel absurd aan.
Anneleen • We hadden nog niets verwezenlijkt en toch ontvingen ze ons als helden. De highfives en knuffels vlogen ons om de oren.
Nine • In de Oratory werd er onder meer aandacht besteed aan hygiëne. Zo konden de kinderen de tanden poetsen. Er was een klasje waar iedereen een tandenborstel had, waarop de naam stond. De tandenborstels moeten ter plaatse blijven, maar de kinderen hebben tenminste iets van zichzelf. Verder puzzelden, tekenden, lazen en speelden we met de bal. We hebben hen Uno en Mikado aangeleerd. Zij leerden ons dansen.
Er heerst daar een echte danscultuur. Als ze niet aan het spelen waren, dan dansten ze.
Anneleen • We probeerden hen ook enkele normen en waarden bij te brengen. Geduldig zijn, in een kring zitten, je speelgoed delen, luisteren naar de uitleg van een spel,… Als ze dat al konden, dan hadden ze al iets geleerd.
Nine • Het was voor hen heel moeilijk om iets af te werken, waaraan ze begonnen waren. Een tekening bijvoorbeeld of een verhaal van begin tot einde beluisteren.