Roger Verleden was 15 jaar toen zijn vader hem – als oudste zoon van 8 kinderen – vroeg om hem op te volgen als kerkbaljuw. Roger stond niet meteen te springen, maar hij was intussen al 7 jaar misdienaar en ook de toenmalige pastoor Soubry moedigde hem aan. Uiteindelijk zou Roger instemmen om het 1 jaar te doen.
1 jaar… Het zijn er ondertussen 75 geworden. En daarin heeft Roger heel wat zien evolueren.
In het begin stonden de priesters met de rug naar de mensen, later bouwden ze een podium om dichter bij het volk te staan. Ceremoniemeesters voor huwelijken waren enkel weggelegd voor de welgestelden, dus ging Roger met de staf van Sint-Martinus tot aan het portaal. Hij begeleidde de trouwers naar binnen en deed daar de ceremonie. Net zoals ceremoniemeesters nu doen.
Rouwbrieven waren er ook enkel voor de rijken. Roger ging daarom aan huis om de mensen uit te nodigen voor de begrafenis. Hij vroeg dan om een kruisgebed te lezen voor de overledene. De lokale inwoners stelden hem echter zoveel vragen, dat hij op een gegeven moment het gesprek moest afbreken: “Anders is hij begraven en ben ik nog aan het uitnodigen.”
Vroeger kwamen er nog jongeren naar de kerk, nu niet meer. De laatste 2 jaar ziet Roger niemand meer van de eerste communicanten en vormelingen naar de kerk komen. Hij heeft ook lang de missen zelf moeten dienen, omdat er geen misdienaars waren. Maar tot Rogers grote vreugde is er sinds een 3-tal jaar weer een misdienaar.
Roger is nog dagelijks in de kerk
Vandaag opent Roger nog steeds dagelijks de kerk om 7.15 uur en omstreeks 18 uur sluit hij. Hij is de eerste en de laatste in de kerk.
“Ik zeg dan: ik ga naar mijn kerk, alsof het mijn gebouw is. Ik ben meer daar dan thuis. Jammer voor mijn vrouw…”
Daarnaast zet hij alles klaar voor alle diensten en ruimt ook alles op. Sinds hij echter gevallen is over de rand van een trouwtapijt, mag hij niet meer heffen en krijgt hij wat hulp. Stoelen klaarzetten gebeurt nu bijvoorbeeld in verschillende fases.
(lees verder onder de foto's)