Lode Van Hecke: ‘Volg de Geest en ga in op Gods roepstem’ | Kerknet
Overslaan en naar de inhoud gaan

Recent bezocht

Bekijk je recent bezochte microsites, auteurs en thema's
kerknet
  • Hulp
  • Startpagina portaal
  • Mijn parochie
  • Aanmelden of registreren
Menu
  • Startpagina
  • Kerk
  • Nieuws
  • Vieringen
  • Shop
  • Zoeken
Bisdom Brugge

Bisdom Brugge

  • Startpagina
  • Contacten
  • Zoeken
  • Meer
    • Zoeken
    • Kalender Informatie over het bisdom
      Bisschop Lode Aerts en zijn beleidsploegOnze vicariaten en dienstenGeschiedenis van het bisdomHet bisschoppelijk archiefTeksten en documentenLevenskeuzesJaarboek
      Officiële berichten
      PersonaliaVacaturesAndere berichtgeving
      Communicatiekanalen
      Elektronische nieuwsbriefBisdomblad Kerk·in·zichtKerk & LevenFacebookpaginaInstagrampaginaYouTubekanaal
Monnik-bisschop Lode Van Hecke © Frank Bahnmüller

Lode Van Hecke: ‘Volg de Geest en ga in op Gods roepstem’

icon-icon-artikel
Gepubliceerd op vrijdag 28 april 2023 - 9:59
Afdrukken
Wat betekent het om door God geroepen te worden en hoe kom je je roeping op het spoor? We vroegen het aan monnik-bisschop Lode Van Hecke.

In het gebed voor roepingenzondag omschrijf je roeping als een ‘sprong’ en ‘een avontuur van de Geest’. Spreken over roeping doe je in beelden. Wat is een roeping eigenlijk?
 
In zekere zin is het gemakkelijker om te zeggen hoe je je roeping ontdekt dan te omschrijven wat roeping is. Roeping heeft te maken met het gevoel: ‘Hier ben ik op mijn plaats’. Ik schreef het in het gebed: 

wie geroepen is, heeft zich verzoend met de plaats die hem of haar door God is gegeven.

Ik spreek over verzoening, want je betaalt er wel een prijs voor. Je kunt geen monnik zijn en tegelijkertijd voetballer in de eerste divisie. Je moet keuzes maken en leren omgaan met de frustraties die een keuze met zich meebrengt. Als je verzoend bent met je plaats, dan geeft dat een diepe vreugde.


Hoe ben je jouw roeping, jouw ‘plaats’, op het spoor gekomen?

Dat is een lang verhaal! In de middelbare school was ik eigenlijk ongelovig geworden. Ik moest af van het kindergeloof en dacht meer en meer: ‘God is een mythe die heeft afgedaan’. Toch bleef ik mezelf vragen stellen. Ik was bijvoorbeeld onder de indruk van mensen die intelligent waren én gelovig. Hoe kon dat? 

In het laatste jaar op het Klein Seminarie in Roeselare hadden we een retraite over de Bijbel en over het belang van Gods Woord. Dat was voor mij een kantelmoment. Toen heb ik God uitgedaagd: ik zou elke dag lezen in de Bijbel. Is het echt het Woord van God, dan moet Hij maar over de brug komen! Ik las dus elke dag trouw in de Schrift en geleidelijk aan is het Woord op mij gaan werken. De figuur van Jezus als genezer en als leraar trok meteen mijn aandacht. Ik dacht er toen trouwens aan om geneeskunde te studeren. Ik ontdekte dat alles wat me aansprak in Jezus uiteindelijk verband hield met zijn relatie tot God, die Hij Vader noemde. Ik voelde van binnenuit: ‘Wat waar was voor Jezus, kon ook waar worden voor mij!’ Het is een beetje zoals met iemand die niet houdt van klassieke muziek. Je nodigt die persoon uit om samen te luisteren. En te blijven luisteren. En dan, op een bepaald moment – je kan dat niet opdringen – gaat iets in hem of haar open en wordt de muziek mooi. Men kan niet uitdrukken waarom. Zo is het ook met mij gegaan: 

door trouw de Schrift te lezen ben ik gelovig geworden en ben ik van God gaan houden.

Toen ik dat besefte, was dat wel een mooi moment.

Dat was echter nog geen religieuze roeping. Ik wilde geneeskunde studeren en dokter worden. Dokter Albert Schweitzer (1875-1965) was een voorbeeld voor mij. Schweitzer was een protestantse arts, theoloog en muzikant. Hij was gehuwd en ontving in 1952 de Nobelprijs voor de Vrede. Ook ik dacht eraan om te trouwen, iets met muziek te doen en theologie én naar het buitenland te trekken. Net voor ik aan mijn studies geneeskunde zou beginnen – ik had al een kot en een studiebeurs – begon ik te twijfelen. Vanuit het biddend lezen van de Schrift had ik het gevoel dat ik eigenlijk geen dokter wilde worden. Ik wist niet waarom. Ik voelde dat ik iets anders moest gaan studeren, maar ik was op niets voorbereid en het was al grote vakantie! Ik ben uiteindelijk naar het seminarie gegaan in Brugge. Ik gunde er mezelf een jaar de tijd om na te denken en mijn geloof te verdiepen. Ik ging vervolgens naar Leuven voor een kandidatuur wijsbegeerte en ik deed mijn legerdienst. Ik was nog steeds aan het twijfelen: ‘Heb ik wel een priesterroeping?’ Ik had het gevoel in de goede richting te zoeken, maar tegelijkertijd kon ik niet zeggen dat ik er mijn hele leven wilde aan geven.


Bleef het biddend lezen van de Schrift jouw zoektocht begeleiden?

Ik bleef elke dag lezen in de Bijbel. Het verhaal van Abraham raakte me toen sterk. Abraham was 75 jaar oud toen hij zijn roeping vond. Ikzelf was 22 jaar op dat moment. Het gaf me een enorme rust. Hoe kon ik van God eisen dat Hij mij op 22-jarige leeftijd zou zeggen wat ik moest doen? 

Als het om roeping gaat, dan is God vrij. Hij roept wanneer Hij wil.

(Lees verder onder de afbeelding)

Monnik-bisschop Lode Van Hecke © Frank Bahnmüller

Hoe ontdekte je dan jouw roeping als monnik in Orval?

Ik ben eigenlijk heel toevallig in Orval terechtgekomen. Ik had meteen het gevoel thuis te komen. Ik kon dat gevoel moeilijk begrijpen. Ik studeerde en reisde graag en was sociaal geëngageerd. Ik had alle redenen om het niet te doen. Toch had ik het gevoel dat Orval mijn plaats was.

Ik voelde aan – zonder het evenwel te begrijpen – dat ik in Orval God en de mens het meest kon beminnen.

Toch bleef ik me nog de vraag stellen of ik me als monnik wel kon opsluiten tussen vier muren terwijl er zoveel lijden is in de wereld. Ik onderscheidde verder en heb me uiteindelijk steeds meer verzoend met mijn plaats in Orval. Toch wilde ik als goede Roeselarenaar (Roeselarenaars zijn commerçanten, nvdr) iets in de plaats. Ik vroeg aan God dat Hij me ooit een teken zou geven dat ik me niet vergist heb. Dat teken is er gekomen in november 1989. Ik kreeg telefoon van een man uit El Salvador. Het was er toen erg onrustig. Hij had schrik en telefoneerde. Hij wilde een monnik horen. Voor mij was dat een sterk teken dat ik de juiste weg was ingeslagen.


Was bisschop worden in Gent ook een roeping?

Ik dacht tot voor kort dat ‘roeping’ slechts één moment was. Het moment van je leven. In mijn geval: monnik worden in Orval. Maar toen kwam de vraag om bisschop te worden. Ja, God verandert soms eens van gedacht.

Deze roeping aanvaarden, was niet zo vanzelfsprekend. Eigenlijk was het hartverscheurend. Ik was al veertien jaar abt. Ik dacht dat mijn gemeenschap me nodig had. Teken ik niet het doodvonnis van mijn eigen gemeenschap als ik inga op de vraag van de paus? Mensen die denken dat men bisschop wordt vanuit ambitie, zouden het wellicht mooi gevonden hebben als ik monnik was gebleven. Maar eigenlijk gaat het over totaal iets anders. Als ik had gezegd: ‘Ik blijf in Orval omdat ze me nodig hebben’, dan maakte ik van Orval mijn eigen affaire. En dat is verkeerd.

Een roeping is Gods affaire. Ook al begrijp je niet waarom.

Eigenlijk is het menselijk gesproken een pure stommiteit! Waarom op 70-jarige leeftijd nog aan zoiets beginnen? Ik weet het nog steeds niet. Het was echt een sprong.

Een uitdrukking van Franciscus van Sales heeft me steeds geïnspireerd: ‘Niets vragen en niets weigeren’. Als je iets vraagt, werk je aan je eigen ambities. ‘Niets vragen en niets weigeren’: ik heb het me nog nooit beklaagd. Ik heb het indertijd bijvoorbeeld aanvaard om directeur te worden van de brouwerij in Orval, ook al kende ik er niets van. Ik was daarvoor ook geen monnik geworden. Toch ben ik zo dankbaar voor die vraag, want ik heb er veel geleerd.

Ook op de vraag om bisschop te worden van Gent heb ik 'ja' gezegd. Het is een sprong die je waagt. Geloven is nu eenmaal een avontuur.

Als je de Geest volgt en ingaat op Gods roepstem, dan is het leven echt wel een avontuur. Een mooi avontuur.

(Lees verder onder de afbeelding)

Bisschopswijding Lode Van Hecke © Frank Bahnmüller


Wat geeft je diepe vreugde in jouw leven en in de levenskeuze die je hebt gemaakt?

Eigenlijk zoek ik niet de vreugde als dusdanig. Meer nog: als je de vreugde zoekt, zal je ze nooit vinden! Vreugde is zoals een vlinder die op je schouder zit en wegvliegt als je hem wil vangen. Als je vreugde zoekt, zoek je eigenlijk jezelf. Is het voor christenen niet veeleer de opdracht om zichzelf te vergeten en zich te geven aan de ander?

Vreugde hoeven we niet te zoeken, maar ontvangen we. Het is een gave van de Geest. Het is een cadeau.

Het geeft me diepe vreugde mijn roeping te kennen en ‘ja’ te zeggen aan mijn roeping. Het is door ‘ja’ te zeggen op mijn roeping dat ik uiteindelijk mezelf word. Hoe eigenaardig die roeping misschien op het eerste gezicht lijkt. Eigenlijk heb ik het nog altijd niet begrepen waarom God mij geroepen heeft om monnik te worden.


Het is niet eenvoudig – dat blijkt ook uit jouw verhaal – om te ontdekken waartoe God ons roept. Welke raad zou je geven aan jongeren die zoekende zijn?

Een eerste raad die ik zou geven: durf te leven! Als je jong bent, moet je in je leven alle registers opentrekken. Je moet zoveel mogelijk dingen proberen: op intellectueel, sportief, sociaal en cultureel gebied. Ik weet wel: je kan niet alles doen in je leven. Toch mag je geen kansen laten voorbijgaan. Het is pas door echt te leven dat je ontdekt: ‘Misschien ben ik wel daarvoor gemaakt? Misschien vind ik hierin m’n vreugde?’ Durf dus te leven! Om het met beelden uit de parabel van de zaaier te zeggen: je hebt pas goede aarde als je durft te leven. Als je niet durft te leven, zit je op de rots.

Ten tweede: luister naar de Schrift. Op de goede aarde komt immers het zaad van Gods Woord. Door lectio divina ontdek je dat God tot jou spreekt. Door biddend om te gaan met de Schrift bouw je een vertrouwensrelatie op met God en groeit de vriendschap met Hem. Voor vriendschappen moet je wel tijd maken. Als je een vriendschapsrelatie niet onderhoudt, zal het wellicht gedaan zijn na enkele jaren. Je moet eraan werken. Het is dus belangrijk om de relatie met God te onderhouden door trouw – elke dag – te luisteren naar de Schrift.

Een derde raadgeving: spreek met iemand die jou helpt onderscheiden. Je kan je veel moeilijkheden besparen door in gesprek te gaan met iemand die wat verder staat op het geloofsvlak. Geestelijke begeleiding helpt je om te zien waar je staat. Je kan dat eigenlijk niet alleen.

Durven leven, trouw luisteren naar Gods Woord en met anderen delen waar je mee bezig bent.

Ik ben ervan overtuigd dat je met deze drie adviezen je roeping kan vinden. Als je ze alle drie volgt, dan kom je er gegarandeerd!

(Lees verder onder de afbeelding)

Bisschop Lode Van Hecke ontmoet jongeren na de bisschopswijding © IJD Gent


Wat is volgens jou de opdracht van roepingenpastoraal? Waar moeten we vandaag op inzetten?

Ik denk dat het eerst en vooral belangrijk is om jezelf te zijn. Als je zelf leeft van je geloof, dan straal je dat uit. Roepingenpastoraal vraagt in zekere zin geen grote inspanningen. Op de een of andere manier word je een vraag voor de ander.

In die zin is het belangrijk om zelf getuigen te zijn. Getuigen zijn mensen die een kwaliteit van leven doorgeven. Een leven dat raakt. Ieder jaar nodig ik de studenten theologie en godsdienstwetenschappen uit op het bisdom. Ik stel hen dan steevast de vraag: ‘Waarom doe je die studies?’ Het antwoord is heel vaak: ‘Ik heb ooit een leraar gehad die het zo goed deed dat ik het ook wil worden.’ 

De kracht van het getuigenis is veel sterker dan alle theorieën!

De Bijbel zelf toont ons trouwens dat God werkt doorheen getuigen.

Daarnaast ben ik er grondig van overtuigd dat we als Kerk naar de essentie moeten gaan. Het is de enige toekomst voor de Kerk in Vlaanderen. Gaat ze niet naar de essentie van het geloof, dan zal ze verdwijnen. Zo eenvoudig is het. We moeten daarom blijven investeren in vorming. Eerst en vooral een Bijbelse vorming. Het is zo belangrijk om jongeren vertrouwd te laten worden met de Bijbel. De Schrift is er voor alle leeftijden! Je kan je hele leven de Bijbel bestuderen. Tegelijkertijd is de Bijbel er ook voor de meest eenvoudige mensen. We denken zo vaak dat de Schrift te moeilijk is. Ik denk dat dit niet juist is. Paus Gregorius de Grote zei het zo mooi: ‘De Schrift is als een rivier die zowel ondiep is als diep, zodat zowel het lam erin kan lopen als de olifant erin kan zwemmen.' De Bijbel is als een rivier waar een lammetje kan doorwandelen, maar er zijn ook diepe plaatsen waar een olifant alle ruimte heeft om te zwemmen. De tafel van Gods Woord is er voor iedereen.

Laten we mensen meenemen in de Bijbel, opdat het ook hun verhaal kan worden.

Tot slot is het onze opdracht om ook de liturgie goed te verzorgen. Liturgie maak je niet zelf. De liturgie is als een huis waarin je thuiskomt. Vertrouwd worden met de Schrift en thuiskomen in de liturgie zijn volgens mij twee belangrijke opdrachten voor de Kerk vandaag. Ze helpen om een goede roepingenpastoraal uit te bouwen.
 

Dit interview is een initiatief van Roepingenpastoraal bisdom Brugge

Meer info: birger.dassonneville@ccv.be of nathalie.verstraete@bisdombrugge.be

 

Gepubliceerd door

Bisdom Brugge

Meer

Artikel
Roepingenzondag
Roeping

Deel dit artikel

Deel op Facebook
Deel op Twitter
Deel via e-mail

Lees meer

Logo roepingenpastoraal
readmore

Diocesaan Taizégebed voor roepingen: jij komt toch ook?

icon-icon-video
roepingenzondag 2023 © Unsplash
readmore

Roepingenzondag 30 april

icon-icon-artikel
Bisschop Lode Van Hecke pinksteren 2023 eurovisieviering © rr
readmore

‘Vrede zij u’ - de Pinksterboodschap van bisschop Lode

icon-icon-inspiratie

Recent bezocht

Bekijk je recent bezochte microsites, auteurs en thema's
© 2023 Kerk en Media vzw
Vacatures
Contact
Voorwaarden
YouTube
Twitter
Facebook