Door de Omarmers van Hooglede.
Na lang uitzien en voorbereiden van het huis met meubels, potten en pannen, bedden, lakens, te veel om op te noemen, hebben we met onze groep Omarmers geprobeerd om de familie Kommery thuis te laten komen. In juni 2018 was het dan zover. De familie Kommery kon komen. Via de humanitaire corridor werden we verwittigd dat ze er op 7 juni zouden zijn. Diaken Filip ging het gezin die dag ophalen in Zaventem. We stonden er niet bij stil, maar ze kwamen met hun hele hebben en houden voor altijd naar hier, dus er was meer bagage dan Filip verwachtte. Gelukkig heeft hij een grote auto! We verwachtten een gezin met twee kinderen, het was dus ook even schrikken toen bleek dat de twee kinderen twee volwassen kerels waren van 26 en 28 jaar.
Vol verwachting kookten we een uitgebreide maaltijd. Thuiskomen kan toch enkel waar je gezellig rond de tafel zit, praat en lekker eet. Gelukkig spraken de zonen Engels en konden we toch met elkaar communiceren. De eerste kennismaking was een schot in de roos. Heel lieve mensen die heel blij waren met het huis en alles wat we voor hen klaargemaakt en voorbereid hadden. Voor hen kon het avontuur beginnen.
Maar ook voor ons begon iets nieuws, hoe doe je dat nu, omarmen?
We hebben hen de eerst weken overal mee op sleeptouw genomen: waar kan je winkelen, hoe werkt het busverkeer, hoe vraag ik iets aan bij het Stadhuis of het OCMW, hoe schrijf ik me in voor de Nederlandse les en voor de integratiecursus, hoe breng ik mijn bankzaken in orde? Voor hen was het allemaal nieuw, maar ook voor ons. Niet alles liep van een leien dakje, het gebeurde wel eens dat we het verkeerde document meebrachten en terug moesten keren.
Na een tijdje voelden we dat ze hun plan konden trekken. De zonen leerden heel vlug Nederlands, voor mama en papa was dit wel anders, een nieuwe taal leren bleek voor hen heel erg moeilijk, maar ze deden hun best. Mama is echt iemand geworden waar ik het goed mee kan vinden, we gaan samen naar de kapper en hebben echt heel veel plezier samen. Alhoewel we eigenlijk geen tien woorden met elkaar kunnen praten, klikt het toch op de een of manier. Het is ook heel grappig om ons samen bezig te zien, we praten terwijl we alles uitbeelden, soms echt hilarisch.
Ondertussen studeert de jongste zoon in Brugge grootkeuken, koken is zijn passie en dat hebben we al vele keren mogen proeven. Hij is dit jaar met glans geslaagd. Nu, een tweetal jaar later is het gezin verhuisd, ze wonen nu in Houthulst, in hun eigen huurhuis. We zijn trots dat ze zich in deze korte tijd zo vlug hebben aangepast. Jammer dat ze niet dichterbij wonen, gewoon om eens binnen te springen en een kopje koffie te drinken. Ze stellen het heel goed en hebben zich hier goed aangepast. Toen priester Dirk en ik laatst op bezoek gingen hebben ze ons nog eens bedankt voor alles wat we voor hen hebben gedaan. Het zijn oprecht dankbare mensen.
Maar zij hebben voor ons ook iets gedaan, ze hebben ons geleerd hoe we moeten omarmen, hoe we moeten communiceren en vooral dat we dankbaar moeten zijn
