Priester Igor De Bliquy legt eeuwige geloften als kapucijn af

Hoe ziet je parcours eruit dat je aflegde om op dit punt te komen?

In een zonnig Port Elizabeth, in de Republiek Zuid-Afrika, werd ik op 5 maart 1982 geboren als de zoon van Anita Piessens en Leon De Blliquy. Het lot wilde dat we in 2019 afscheid moesten nemen van mijn vader. Mijn jeugd werd verrijkt door de aanwezigheid van mijn broers en zussen: Vanessa, Melissa en Yuri. 

Mijn roeping leidde me naar het Grootseminarie Brugge waar ik van 2001 tot 2003 en vervolgens van 2007 tot 2011 filosofie en theologie studeerde. Tussen mijn studiejaren in het Grootseminarie door onderging ik een intensieve training bij Defensie, variërend van dienst als matroos in de Koninklijke Belgische Marine tot een gespecialiseerde opleiding in de NTGS (Nieuwe Techniek Gevechtsschieten). Ik diende ook als eerwacht bij het Koninklijk Paleis in Brussel. Na deze periode droeg ik van 2005 tot 2007 bij aan KSA Nationaal, waar ik me voornamelijk bezighield met administratie en IT-management.

2010 was een keerpunt in mijn spirituele reis. Op 30 juni van dat jaar werd ik door mgr. Johan Bonny, de bisschop van Antwerpen, tot diaken gewijd. Een jaar later, op 27 augustus 2011, wijdde mgr. Jozef De Kesel, toen bisschop van Brugge, mij tot priester. Mijn religieuze toewijding werd verder verdiept toen ik op 17 september de eenvoudige geloften als kapucijn aflegde.

De bisschop van Brugge vertrouwde me tussen 2011 en 2018 verschillende pastorale rollen toe. Deze rollen varieerden van leiding geven in pastorale zorg, beheer van verschillende parochies tot administratieve posities in de diocesane jeugddienst.

Waarom heb je besloten om priester te worden?

Op mijn zestiende stond ik voor een kruispunt: een andere studierichting en een nieuwe school kiezen. Onzeker over mijn volgende stap wendde ik me tot mijn onderpastoor, Hedwig Reyntjens. Met een glimlach stelde hij de onverwachte vraag: "Heb je ooit overwogen priester te worden?" Die woorden bleven hangen en voelden, achteraf bekeken, als een logisch vervolg op de weg waarop mijn leven me leidde.

Hoewel mijn reis me langs verschillende paden leidde, zocht ik voortdurend naar Gods bedoeling voor mij. Tot op heden heeft dit pad me een rijk en avontuurlijk leven geschonken, en daagt het me dagelijks uit om nog meer van mezelf te geven.

Kortom, ik koos voor het priesterschap omdat ik diep vanbinnen wist dat ik zonder die keuze nooit echt gelukkig zou zijn.

Waarom ben je toegetreden tot de orde van de Kapucijnen?

Op een heldere avond, na het zomerfestival met de jongerenwerking van Heuvelland, zaten we rond een knisperend kampvuur. De warmte en het zachte licht creëerden een intieme sfeer, ideaal voor diepgaande gesprekken. Terwijl de vlammen dansten en de sterren boven ons schitterden, kwam één van de jongerenleiders naar me toe. Met een oprechte blik zei zij: "We waarderen echt wat je doet, maar misschien kun je wat meer Franciscaanse geschriften in je bezinningen verwerken." Die opmerking zette me aan het denken.

Gedreven door hun feedback begon ik me te verdiepen in de diepe en inspirerende geschriften en het leven van Sint-Franciscus van Assisi.

Ik herontdekte zijn woorden en visie, die door de jaren heen velen hadden geraakt. Met hulp van de Kapucijnen, en geïnspireerd door een geplande pelgrimage naar Assisi, vond ik nieuwe manieren om het evangelie levendig en relevant te maken voor mezelf en voor mijn pastoraal.

Maar de uitdagingen waren niet enkel beperkt tot mijn spirituele benadering. Het besturen van tien parochies was een overweldigende taak. Ongeacht de benaming - pastorale eenheid, federatie, familie van parochies - de kern van de uitdaging bleef dezelfde. We waren ver verwijderd van de eenvoud van één gemeenschap, één heilige ruimte, en één ‘bezielde’ pastoor. Te midden van deze druk en verwarring voelde ik dat de Kerk haar ware essentie verloor, afgedwaald van haar geschriften, tradities, en zorg voor de zwaksten.

Er kwamen momenten van intense uitputting en eenzaamheid, maar op een kritiek moment, toen het allemaal te veel leek te worden, reikte ik uit naar een vriend, een huisarts. In die moeilijke tijd van reflectie en gebed, vond ik mijn weg terug naar de vreugde en het doel van mijn roeping, mede dankzij de inspiratie van Franciscus en de warme omhelzing van de Kapucijnen.

Wat boeit je zo aan de levenshouding van de Kapucijnen?

Dagelijks uitgedaagd worden, in gemeenschap het evangelie handen en voeten geven.

Wat zal er veranderen nu je je eeuwige geloften aflegt?

In essentie blijft er veel hetzelfde. Vanaf het moment dat ik mijn habijt ontving en de koord met de drie knopen omgordde, heb ik ernaar gestreefd te leven alsof ik al mijn eeuwige geloften had afgelegd. Dat begon vier jaar geleden. Als dioceaan priester beloofde ik te leven in gehoorzaamheid, gebed en celibaat. Als Kapucijn voeg ik daar de beloften van 'niets-te-bezitten-van-mezelf' aan toe. Dus, in zekere zin, is er slechts een extra belofte bijgekomen. Echter, de grootste verandering schuilt in de symboliek.

Het gaat niet langer over het streven naar kapucijn zijn; het ís nu mijn levenswijze.

Wat is je nieuwe opdracht?

Mijn nieuwe opdracht doe ik al enkele maanden! Ik ben directeur van de interne communicatie voor de Kapucijnen van mijn provincie. Ik mag deze dienst digitaliseren en een app ontwikkelen om de interne communcatie te optimaliseren en meer betrokkenheid te bevorderen onder de leden van de provincie en de werknemers in de diverse diensten.

Ik werk ook deeltijds als geestelijk begeleider in het pelgrimsoord van de Kapucijnen in Detroit en ik ben ook kapelaan voor de drugs- en alcoholontwenningsprogramma's van de Kapucijnen in Detroit.

Voor wie of wat hoop je je verworven kennis en vaardigheden te kunnen inzetten?

Ik hoop te gaan waar ik nodig ben. Ik heb geleerd dat als ik doe wat ik wil, dat daar niet altijd Gods wil achter zit, maar als ik volg waar God mij zendt… ik daar Jezus telkens opnieuw mag tegenkomen.

Welke mooie herinneringen hou je over aan België?

Wanneer ik terugdenk aan mijn tijd in België, komen er diverse warme herinneringen naar boven. Ik koester de dagen dat ik onder leiding van Antoon Vandeputte werkte als diaken in de gevangenis van Brugge. De leidingscursussen en de medeleiders bij de KSA.

De jongerenwerking van Heuvelland en de zaterdagavondvieringen in Loker hebben een speciale plek in mijn hart.

Mijn vrienden die mij hebben gesteund door enkele van de moeilijkste momenten in mijn leven.

Een bijzonder moment was vorige zomer toen ik terugkeerde naar Heuvelland voor een open wijngaardavond. Rune, een misdienaar die ik ken van jaren geleden, deelde met me hoe hij had gevoeld dat ik ongelukkig was tijdens mijn laatste jaren als pastoor in Heuvelland. Hoewel ik het nooit uitte, zei hij, zag hij de vermoeidheid en opluchting in mij na elke viering. Rune merkte ook op dat ik nu gelukkiger lijk. Zulke opmerkingen doen me realiseren hoe waardevol mensen zoals Rune zijn in mijn leven; ze inspireerden me om altijd mijn best te doen, zelfs op de dagen dat het moeilijk was.

Mocht je terug in België zijn, wie of wat zou je dan als eerste willen bezoeken?

Ik zou een berichtje sturen naar mijn vrienden om af te spreken in Westouter, een pak friet met mayonaise en stoofvleessaus halen bij De Frieterie en dan afsluiten met een bezoek aan de Lourdesgrot op de Rode Berg.

Wat is je ultieme droom?

Voor mezelf: gewoon te doen wat God van mij vraagt.

Voor de Kerk: dat we moedige keuzes durven te maken.

Voor de wereld: dat we oog en oor hebben voor wie in nood is.