Na maanden inzamelen en sorteren waren we er klaar voor, de weggeefmarkt op zaterdag 2 april was een feit! Uiteraard hadden we het graag vroeger gezien, en hoewel de plannen verschillende keren werden herzien, bleven we hopen en vertrouwen, alles komt goed! Ongeveer negen maanden na de verschrikkelijke overstromingen stapten we op de bus in Brugge richting Trooz. Een twintigtal mensen, vertrouwde gezichten van een samen op weg gaan voor Trooz, maar ook enkele nieuwe gezichten, die we met veel warmte omarmden met éénzelfde gemeenschappelijke deler: een hart voor de ander.
Na een 3-tal uur kwamen we aan op een, ondertussen vertrouwde plek, het sportcentrum in Trooz. Ook de opleggers met het materiaal waren al aangekomen. Op de bus kregen we, net voor aankomst, een enthousiaste uitleg door de coördinator Luc Verbrugge over de opbouw van de markt. We vlogen er direct in, we wilden namelijk alles ‘gelost zien’ voor het middageten. Nadien begonnen we aan de opbouw van de eigenlijke markt. En hoewel de meesten al vroeg uit de veren waren, hadden we toch energie om er 200 procent voor te gaan. ‘Onze markt’ kreeg stilaan vorm. Tijd om even op krachten te komen in een hotelletje in Banneux. Ideale plek om met onze groep vrijwilligers van Bedevaarten bisdom Brugge te mogen vertoeven. Aan tafel deelden we verhalen van de voorbije maanden, van de eerste en tweede keer toen we kwamen helpen in Trooz. We waren een heel diverse groep aan mensen, maar toch zo verbonden en gelijkgestemd. Het deed deugd om deel te mogen uitmaken van deze groep.
Op dag 2 werden we uitgedaagd om 69 paletten uitgestald te krijgen. Speelgoed, kledij, potten en pannen, couverts, eetserviezen, glazen, badkamergerief, dekens, klein elektro… alles waar je maar kan aan denken. Het was hartverwarmend om te merken dat we zoveel mooie en bruikbare dingen verzameld hadden vanuit alle hoeken van ons bisdom. Wat een solidariteit! Zelf spendeerde ik mijn dag tussen de potten en pannen, de glazen, couverts en eetserviezen. Maar wat was ik blij dat er af en toe ‘een koebel’ weerklonk. Lieve verwende ons steeds met koffie of iets fris, maar ook de mensen van ter plekke verwenden ons met zelfgebakken cake of lekkere taart. Zelf zaten ze diep in de miserie maar toch wilden ze hun dankbaarheid naar ons toe op deze manier uiten. Chapeau!
Bewondering voor hun volhouden, voor hun veerkracht. Dat kwam binnen, het liet mijn hart niet onbewogen. Na een momentje van rust, van op verhaal komen, van een intense lach, gingen we weer aan de slag.
Op het einde van de dag keken we vol bewondering naar een prachtig resultaat. Een resultaat van vele mooie schenkingen, van vele maanden ophalen en sorteren, van vele handen die licht werk maken. We waren klaar voor de grote weggeefmarkt! Het was een prachtig voorbeeld van hoe we als mens op vandaag, het evangelie ‘handen en voeten’ kunnen geven. Het jaarthema ‘de vreugde van het evangelie’ was hier op ieder moment van de dag voelbaar! We sloten de dag af met een kort maar intens gebedsmoment op het heiligdom van Banneux. En met een ‘God zegene je en beware je’ gingen we de welverdiende nacht in.
Dag 3 begon met het uitzicht van een wit ondergesneeuwd landschap in de vroege ochtend. Iedereen toch wat nerveus, of hoe kan ik het beter omschrijven? Iedereen toch wat onwetend, onzeker, bang, allemaal woorden die in ons opkwamen, want we wisten niet wat de dag ons zou brengen. We hadden wel allemaal over een scenario gedroomd. Bij de ene lag er een dik pak sneeuw waardoor de mensen niet tot op de markt konden geraken, bij de ander was er wel wat opkomst maar hadden we heel wat gerief over. En stel je eens voor dat we zondag alles terug moesten inpakken?! Allemaal rampscenario’s…
Maar we waren hoopvolle mensen en vol goede moed trokken we richting sportcentrum. In de voormiddag waren de mensen aan de beurt die het hardst werden getroffen door de overstromingen. Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek, als ik zeg dat ik af en toe de tranen moest verbijten.
De verhalen waren hartverscheurend, de situaties op vandaag, 9 maanden na datum, onwezenlijk, schrijnend, onbegrijpelijk.
Waar bleef de hulp voor deze mensen al die maanden lang?! Misschien nog beter, waar blijft de hulp voor deze mensen?! We kunnen het niet bevatten. De dankbaarheid van mensen is dan ook groot voor de vele vrijwilligersgroepen vanuit Vlaanderen. Ook het initiatief van de grote weggeefmarkt, vanuit Bedevaarten bisdom Brugge, kwam als een geschenk uit de hemel voor hen. “Avec plaisir” was dan ook meer dan gemeend op de vele dankjewels die we kregen. Het was ons daar niet om te doen, we wilden gewoon ‘iets’ doen voor een ander omdat dat het enige juiste leek, hetgeen we van mens tot mens horen te doen. Toch?
Net voor de middag gingen de deuren open voor het ruimere publiek dat getroffen werd door de overstromingen. Voor we het wisten waren we 'uitverkocht'. Aan de ene kant waren we blij dat we velen konden helpen, en tussen ons gezegd en gezwegen, dat we het niet terug zouden moeten inpakken de dag nadien. Maar aan de andere kant trof het ons diep om te merken dat de nood nog steeds zo groot was. Na een gezamenlijke koffiepauze en het uitwisselen van verhalen, ruimden we de sporthal op en was er na een uurtje niets meer te merken van de fameuze weggeefmarkt. Op naar het hotel, een douche en een welverdiende aperitief en een lekkere spaghetti.
Ik herhaal het nog eens: hoe mooi en dankbaar is het niet om deel te mogen uitmaken van zo’n groep vrijwilligers, die zich 100 procent smijt om een ander tot hulp te zijn. Een groep waar de verbondenheid zo voelbaar was in de gebaren, in de verhalen, in de vele lachbuien, in de oprechte ‘slaapwel’ aan het einde van de dag!
Dag 4, de laatste dag, gingen we met plezier in. Lege bananendozen opladen! Zalig! En al zingend “Van voor naar achter, van links naar rechts,…” verlieten we Trooz. Waarom dat lied?! Sorry folks… what happens in Trooz, stays in Trooz…! Dankbaar om deze 4-daagse te mogen delen, namen we afscheid van elkaar in Brugge, maar aan de berichten die ik ontving ’s avonds vanuit de groep vermoed ik dat het niet lang zal duren vooraleer we hier een vervolg aan breien…
Warme groet,
Stefanie De Witte
Parochieassistente Vincentiusgemeenschap Anzegem