Christophe Ghesquière geniet nog na van de mooie viering afgelopen zondag in Diksmuide. Ook al was er door de coronamaatregelen niet zoveel volk, ik voelde me gedragen en verbonden, zegt hij.
Als priester wil ik iets betekenen voor mensen, delen in hun hoop en vreugde maar zeker ook op momenten van lijden, verlies, wanhoop. Christophe Ghesquière
Daar ligt mijn sterkte, ook door mijn leeftijd en eigen levenservaring. Op zulke momenten komen zinvragen naar boven. En meer dan aan antwoorden heb je dan nood aan echte nabijheid.
13 jaar geleden overleed Christophes echtgenote. Ze was kortademig die dag, maar we hadden geen tijd om daar veel aandacht aan te besteden, want er was feest in het dorp van haar familie. Vader, een echte dorpsfiguur, zou gevierd worden met een poppenkastpop naar zijn beeld. Natuurlijk konden we dat niet missen. 's Avonds hield het leven plotseling op: longembolie.
Onze dochter was toen 16. We hebben elkaar zo goed als mogelijk gesteund in die moeilijke periode. Mijn geloof was daarbij een grote hulp, al neemt ze niet alle pijn weg.
Ik begon aan de diakenopleiding, gehoor gevend aan een roep die er al lang in zat.
Sanne steunde me daarin en volgde dat van dichtbij, hoewel ze zelf niet begreep hoe ik kon geloven. Ze was er ook bij op mijn diakenwijding 7 jaar geleden, heel fier.
Maar een jaar later sloeg het noodlot opnieuw toe. Ook zijn dochter werd bruusk uit het leven gegrepen, door een verkeersongeval deze keer. Ontelbare uren heb ik toen doorgebracht in de abdij van Westvleteren. Veel waaromvragen, waarop ik misschien nooit het antwoord zal kennen. Ik herkende me sterk in de Bijbelfiguur Job. Ook hem werd zijn hele familie en zijn dierbaarste bezit afgenomen. Zo heb ik net als Job gestreden met God, zonder Hem los te laten. En vooral heeft Hij mij nooit losgelaten.
Bij een vereniging voor lotgenoten hoorde ik iemand zeggen dat de pijn nooit overgaat. En ik dacht: Moet ik hier mijn hele leven mee verder? Uiteindelijk bleek die opmerking een grote troost. De pijn mag niet voorbijgaan, al verzacht hij wel. Ik koester de herinneringen, zonder me in het verdriet te wentelen. De pijn houdt ons gezin verbonden over de dood heen.
Tegelijk besloot Christophe om voor het Leven te kiezen: 'Ik wil iets betekenen voor God. Vanaf nu is alles voor Jezus.'
En zo werd de 56-jarige Veurnaar op 6 september tot priester gewijd in de Sint-Niklaaskerk in Diksmuide. Bekijk de fotocarrousel (klik op de pijltjes aan de zijkant van de foto).