Wie gedurende dit jaar in de kathedraal binnenkwam werd geconfronteerd met de beelden van zieken, armen en noodlijdenden die op de gelegenheidspoort gehecht waren. De band tussen de gewijde ruimte van de kathedraal en de mensen die over heel de wereld uit de boot vallen voert ons naar de kern van wat eucharistie betekent: de totale gave van Christus aan al wie verlossing nodig heeft. Deze beelden hebben duidelijk gemaakt dat diaconie vertrekt van het altaar van de eucharistie, dat christelijke dienstbaarheid bepaald wordt door de levenshouding van Jezus zelf. Hij heeft gedaan wat psalm 103 al uitzong: “De Heer is barmhartig en welgezind… Hij handelt niet met ons zoals wij verdienen, vergeldt niet onze schuld” (Ps. 103, 8-9).
Goede vrienden, deze houding van barmhartigheid en engagement stopt niet bij het einde van dit jubeljaar. De weg naar de verzoening heeft zich geopend gedurende dit jaar. Priesters van de barmhartigheid hebben het sacrament van de verzoening aangeboden aan wie daar om vroeg. Ook deze weg moeten we verder bewandelen.
De weg naar God en naar de mensen loopt over de kracht van de vergeving.
Vergeving vragen, is niet altijd gemakkelijk. Wie vergeeft of vergeving ontvangt, ondervindt dat er veel “vreugde is in de hemel omwille van de bekering van één zondaar, meer dan omwille van 99 rechtvaardigen die geen bekering nodig hebben” (Lc 15, 7). Alhoewel de heilige deuren in de jubileumkerken toegaan, blijft de deur van de biechtruimte open.
Ik wil een oproep doen aan de parochies om meer, op geregelde tijd, de mogelijkheid te bieden tot een verzoeningsgesprek. Wie geregeld het sacrament van de verzoening ontvangt, zal anders in het leven staan.
Zou niet juist de genade van verzoening een oplossing bieden voor zovele sociale en familiale spanningen? Dietrich Bonnhoeffer zegt dat de biecht een zondaar terugbrengt naar de gemeenschap en zo de hele gemeenschap saneert.
Enzo Bianchi zegt het als volgt:“Vergeven is de grootste geste waartoe een mens bekwaam is: het is de laatste stap naar het ten volle mens worden van een persoon. Het is van de orde van de genezing, een balsem voor de wonden. Vergeven is een gebeurtenis die een intenser vertrouwen schenkt, een hartelijke relatie verzekert en een meer intense gemeenschap bewerkt. Het is niet toevallig dat in de christelijke traditie vergeving beschouwd wordt als de grootste vreugde van God” (Don et Pardon, Albin Michel, p. 67-68).
We hebben vaak gezien hoe paus Franciscus armen en zieken omhelst, laten we dit beeld voor ogen houden. Ook zondaars – en zijn we dat niet allemaal!- hebben nood aan omhelzing. Zo geven we trouwens ook een teken van ons geloof in de verrijzenis waarin Christus ons is voorgegaan. De kerstperiode biedt ons weer de gelegenheid om op een heel concrete manier de barmhartigheid van God te tonen aan iedereen die er naar verlangt .
+ Luc Van Looy, bisschop van Gent
Deze brief verscheen ook op de diocesane bladzijden van Kerk & Leven van 30 november en in het decembernummer van Kerkplein. Neem hier een abonnement op het diocesane magazine van het Bisdom Gent (verschijnt viermaal per jaar - 10 euro).