We gaan even terug naar 27 november 2019. Vanuit Rome komt verrassend nieuws: Lode Van Hecke, abt van Orval, wordt benoemd tot 31ste bisschop van Gent. Bij de bisschopswijding op 23 februari 2020 zit de kathedraal afgeladen vol. De bisschop begint vol enthousiasme aan zijn rondgang door zijn bisdom om alle dekenaten te bezoeken. Maar na één bezoek gaat het land op slot en zit de monnik opnieuw in zijn cel. In moeilijke omstandigheden tracht hij toch de herder te zijn die het bisdom nodig heeft.
Jongeren in de Kerk
Als bisschop wilde u aanspreekbaar zijn voor jongeren. Hoe brengt u dat in de praktijk?
Voor mijn wijding had ik een brief rondgestuurd naar de jongeren om hen te vragen aanwezig te zijn op mijn wijding. En ze waren er met meer dan 150. In de brief had ik geschreven: “Dit is nog maar een begin.” Helaas, kort daarop zaten we allen in quarantaine. Het heeft mijn enthousiasme niet getemperd. We hebben andere middelen gezocht. Zo bijvoorbeeld was ik tijdens de lockdown op zaterdagnamiddagen te vinden in de O.-L.-V. Sint-Pieterskerk in Gent waar mensen me zonder afspraak en op veilige afstand konden ontmoeten voor een kort gesprek. Daar kwamen ook jongeren naartoe. Dat was bemoedigend: jongeren zijn zelf vragende partij om de bisschop te ontmoeten. Later deed ik dat specifieker voor hen in de Begijnhofkerk waar ook de Sint-Michielsbeweging thuis is.
Na de lockdown dienden zich andere mogelijkheden aan. Ik ontmoet jongeren bijvoorbeeld in de onderwijscontext. Ik heb de kans gekregen om scholen uit verschillende geledingen te bezoeken: basisscholen met vooral jongeren van andere afkomst, secundaire scholen waar ik in gesprek ging met klassen en ook het hoger onderwijs en met name de studenten in de lerarenopleiding. Ik wilde ook speciale aandacht hebben voor studenten uit ons bisdom die godsdienst studeren aan het Hoger Diocesaan Godsdienstinstituut, aan de lerarenopleidingen en aan de faculteit theologie en religiewetenschappen van de KU Leuven. Ik heb hen uitgenodigd op een zaterdagnamiddag en de respons was groot. Ze waren met 55 en hebben elkaar en ons (bisschop en verschillende diocesane diensten) leren kennen. Dat is belangrijk. Wij hebben nood aan goed gevormde mensen en ik kon mijn interesse voor hen en mijn dankbaarheid voor hun engagement tonen. Dat was een goede en gewaardeerde ontmoeting die we opnieuw herhalen op zaterdag 11 maart. Ook in de parochies vraag ik telkens: wat kunnen we voor jongeren doen?
Welke rol ziet u voor jongeren weggelegd in de Kerk?
Zij zijn allereerst de nieuwe Kerk. Ik onderlijn ‘nieuw’ omdat we in een culturele fase zitten waar het verleden echt verleden wordt. Dat geldt voor de ganse maatschappij. We schakelen over naar een ‘nieuwe tijd’, al weten we nog niet wat de toekomst precies zal inhouden. Maar het is in ieder geval hun toekomst. Dus moeten jongeren in deze moeilijke tussentijd de kans krijgen om de rijkdom van het christelijke geloof te vinden. We willen het Evangelie doorgeven en niet het slib van 2000 jaar kerkgeschiedenis. Dat is belangrijk in een wereld waar mensen meer dan ooit tevoren zoeken naar zin en zich tegelijkertijd vermoeid en soms uitgeput weten. Christenen hebben een bron die doet leven, een bron van hoop. Als jongeren die kunnen ontdekken, kan dat hun eigen leven veranderen, maar ook de Kerk en de samenleving.
Wat droomt u nog voor jongeren?
Ik heb heel veel dromen. Ze maken mijn medewerkers wel eens ongerust! Concreet ben ik blij met de rol van het Seminariehuis waar elke donderdagavond eucharistie gevierd wordt met jongeren en waar ze elkaar bij een maaltijd kunnen ontmoeten. Dat is een concrete plek en een initiatief van IJD dat reeds lang bestaat. Kunnen we dat nog verder uitwerken en bekend maken? Ik zou graag vaker de buitenlandse studenten ontmoeten. Zij komen ook samen en ik hoop dat ze meer binding kunnen vinden met de rest van het bisdom. Gent is een stad met 80.000 studenten. Maar er is niet veel aanbod voor hen op pastoraal vlak. Wij hebben geen universitaire parochie zoals in Leuven en geen echte studentenwerking meer. Wat kunnen we voor hen doen? En dan heb ik nog een persoonlijke droom… Ik zou graag mensen, waaronder jongeren, samenbrengen voor een ‘zangviering’, als het kan jaarlijks. Niets zo mooi en krachtig als samen zingen. In de Kerk in Vlaanderen, die vooral de zittende en zwijgende Kerk is, missen we dat. En zeker voor jongeren is zoiets zeer enthousiasmerend. En dan nog één concreet droompje daarbij: ik zou graag van het lied op tekst van John Henry Newman Lead, kindly Light ons lijflied maken!