Zo gaat het in de Kerk. Wij gedenken en overwegen telkens opnieuw wat God heeft gedaan. Op basis daarvan richten we ons met vertrouwen naar de toekomst. We roeien, met de riemen die we hebben, de toekomst tegemoet.
“Dat beeld vat perfect de kern van de christelijke hoop samen,” aldus de inleider. "We zijn vandaag roeiers, vaak tegenstroom, in een 'ontmoedigde samenleving'. Vele tijdgenoten en wijzelf dikwijls ook vragen ons vandaag vertwijfeld af :
Zal er ooit een betere toekomst zijn?
Hoop temidden van een ontmoedigde samenleving
Die twijfel leidt tot bestaansangst. De angst is de tegenpool van de hoop.
Christenen zijn mensen van de hoop, te midden de vertwijfeling en de wanhoop. Die hoop maken ze niet zelf. Ze is een geschenk van God. Marc Steen citeerde in dit Lutherjaar één van de psalmcommentaren van deze hervormer:
Wij kunnen enkel maar hopen op enkel maar God.
Die God is belofte, “pro-missio” in het Latijn of “promesse” in het Frans. Missio betekent zending. Hij is een belofte die ons zendt naar de toekomst. De hoop moet waargemaakt worden in het vertrouwen dat God steeds zijn beloftes vervult. Dat illustreerde Marc Steen als een volleerd roeier met een ‘toekomstgerichte terugblik’ in de Schrift, van Abraham over Mozes en Jesaja tot Maria en Jezus.