Twee aan twee, samen op weg
In het evangelie hoorden we hoe Jezus tweeënzeventig leerlingen twee aan twee uitzond (Lc 10, 1-12.17-20). Bisschop Lode in zijn homilie:
"Tweeënzeventig leerlingen. Blijkbaar een symbolisch getal dat verwijst naar de tweeënzeventig naties die toen gekend waren. Een perspectief van universaliteit.
Mathias, je zal binnenkort, dankzij jouw studies in Rome, de kans krijgen om daar de wereldwijde Kerk te zien en te voelen.
Een paar generaties geleden voelden wij ons universeel omdat we onze missionarissen over de wereld uitstuurden. Nu komen van overal missionarissen naar hier om ons te helpen. Het is met een dankbaar hart dat ik binnen drie weken in Mexico zal mogen deelnemen aan de priesterwijding van Orlando, die daarna in ons bisdom zal werken als missionaris, priester in zending. Eigenlijk is die wederzijdse hulp een natuurlijke beweging in de Kerk. We vormen één grote familie. Uitwisseling is van alle tijden."
De bisschop beklemtoonde dat de leerlingen twee aan twee werden uitgezonden, niet alleen. Dat ontlokte bij hem vraag:
Men zegt dat een christen alleen een christen in gevaar is. Geldt dat niet ook (en misschien nog meer) voor de priester? Hoe kunnen we het gemeenschapsgevoel bevorderen, bij priesters en gelovigen?
De tweeënzeventig leerlingen gaan op stap:
"Dit is letterlijk wat synodaliteit bedoelt: samen … op weg. Die synodaliteit die we in de Kerk willen realiseren wordt stilaan bijna een magisch woord. Op weg gaan kan soms letterlijk betekenen voetstappen zetten, fysiek. Er wordt van de gelovigen meer dan vroeger gevraagd om zich te verplaatsen om te kunnen deelnemen aan een eucharistieviering of andere initiatieven. Maar het is ook mentaal en spiritueel dat we synodaal gaan leven, door zoveel mogelijk iedereen te betrekken bij de verschillende fasen van luisteren – onderscheiden – beslissen en communiceren. Dit geeft niet alleen een nieuwe dynamiek aan onze gemeenschappen, maar het leidt ook tot een ander priestertype. De pastoor heeft in zijn parochie niet alles meer voor het zeggen. Hij kan niet op zijn eentje beslissingen nemen zonder medewerkers erbij te betrekken. Dankzij een stevige parochieploeg aan wie hij veel delegeert kan de pastoor meer vrij zijn voor zijn eigenlijk priesterwerk en meer bij de mensen komen. Dat is wat veel gelovigen vragen en waar vele priesters van dromen voor zichzelf.
We zetten in ons bisdom stappen daar naartoe en jij, Mathias, zal dat priestertype mogen helpen realiseren.
Je hebt je trouwens onmiddellijk laten inspireren door de nieuwe parochie, die je zelf 'een visie voor de toekomst' genoemd hebt. Je weet uit ervaring dat die nieuwe parochie niet overal een verworvenheid is. Maar de trein gaat vooruit en hij gaat naar een mooie bestemming, op voorwaarde – naar je eigen woorden – dat 'we Christus de machinist laten zijn en de heilige Geest de motor van onze trein'."
