Met een 80-tal deelnemers was de opkomst voor dit zevende colloquium boven verwachting. En terecht, want het loonde de moeite.
Centraal stond het citaat uit het Credo ‘omwille van ons heil’.
In een inleidende lezing werd het verlangen naar heil van de mens opengelegd op basis van teksten uit de Schrift. Overvloedig bleek uit de Psalmen onze hunker naar het heil van Godswege, en het vaste vertrouwen dat het Godsvolk de eeuwen door in de komst van dat heil stelde. De gastspreker, de orthodoxe priester en professor in Aberdeen (Verenigd Koninkrijk) John Behr, wist vervolgens te boeien met de even verrassende als verfrissende kijk op schepping en verlossing van de vroegchristelijke Vaders.
De menswording van Christus is niet Gods poging om de gevallen schepping alsnog te redden, maar is de laatste voltooiende act van de schepping zelf.
In Christus kunnen we daarom eindelijk ‘mens worden’ (naar de titel van zijn recente boekje dat ook in het Nederlands werd vertaald).
In kleine leesgroepen werd diezelfde thematiek bestudeerd bij Augustinus en Pseudo-Macarius. Het was de gelegenheid voor vragen en discussie, maar vooral voor blije verwondering over zo’n rijke traditie. De goed gevulde eerste dag werd afgesloten met een bezoek aan de orthodoxe parochie, waar onze gastspreker een interactieve lezing ten beste gaf. Zijn geanimeerde uiteenzetting, waarbij hij het publiek bij de les hield door het te bestoken met vragen, werd erg gesmaakt. Voor vele deelnemers was deze uitstap meteen een aangename kennismaking met de orthodoxe parochie en een uitgelezen kans om de kleine kerk te bezoeken, die met fresco’s is gedecoreerd door de Gentse iconenschilder en oprichter van het Leerhuis, Joris Van Ael.
De tweede dag stond in het teken van de manier waarop dat heil ons, vandaag, tegemoet komt. We leren Christus kennen via de Kerk, en in ons eigen ‘mens worden’ wordt de menswording van Christus voltrokken. Opvallend was de samenklank van de boodschap van de eerste dag met wat de sprekers van de tweede dag aanbrachten. De weg die de Kerk als gemeenschap gaat, is dezelfde als die van de individuele christen, die zijn kruis opneemt om zijn leven te winnen door het te verliezen. We hoorden dat de Kerk is als de maan, die haar licht verliest om te naderen tot de zon.
Ook uit de tweede lezing bleek dat de levensader van de gelovige gemeenschap niet ligt in haar eigen luister. Ze heeft namelijk deel aan het hogepriesterschap van Christus, wiens uitgestrekte armen aan het kruis de hele wereld omvatten. Het is een verborgen, maar essentieel werk van de Kerk om te bidden voor de wereld. Maar de zichtbare goedheid en de concrete praktijk van de naastenliefde is even cruciaal, zo klonk in slotlezing.
De Vaders hameren erop dat wie Christus in de liturgie eert Hem toch niet in de arme honger kan laten lijden.
(Pieter van Petegem)
- Klik hier om het fotoalbum te openen of klik op de foto hieronder
- Meer info over het Leerhuis van de Kerkvaders: www.kerkvaders.be
