God brengt mensen samen over alle grenzen, afstanden en verschillen heen. In die Geest werd zondag oecumenisch gevierd in Sint-Pieterskerk in Gent.
‘Jullie komst is een bemoedigend teken van Gods Geest die mensen samenbrengt, over afstanden en verschillen heen.’ Met deze woorden verwelkomde dominee Tihamér van de Protestantse Kerk van de Brabantdam de aanwezigen tijdens de oecumenische viering op zondagavond 22 januari in Gent. Die viering vond plaats naar aanleiding van de Gebedsweek voor de eenheid onder de christenen (18-25 januari).
De voorgangers in de O.L.V. St-Pieterskerk vertegenwoordigden naast twee protestantse gemeenschappen (ds. Eefje van der Linden en ds. Tihamér Buzogany), ook de anglicaanse (pr. Jo Jan Vandenheede), de orthodoxe (V. Dominique Verbeke) en de rooms-katholieke (pr. Jan Coppens en bisschop Lode) kerken. Ze zijn lid van het Interkerkelijk beraad in Gent. De sfeer in de viering was biddend en, als we dat woord inclusief mogen gebruiken, oprecht broederlijk.
(lees verder onder de foto)
Men zou zich kunnen blindstaren op de verschillen of gevoeligheden tussen de kerken en op de fouten van het verleden, maar wanneer we samen willen bidden, blijkt al gauw hoeveel er gemeenschappelijk is, hoe dicht we bij elkaar staan: we hebben de Schrift als bron, het credo als fundament, het gebed van Jezus als houvast en verder onze betrokkenheid op de noden van de wereld en onze gezamenlijke zending.
Met de muziek van de oecumenische Taizégemeenschap konden we ook samen zingen. De muzikanten en koorzangers van Arte Musicale onder leiding van Steve De Veirman zorgden daarnaast voor een muzikale overweging: het ‘O Radiant Dawn’ met tekst van Jesaja en op muziek van de Schotse componist James McMillan (°1959). Je kon moeilijk onbewogen blijven bij het aanhoudende en steeds indringender klinkende ‘come’, gericht tot de Dageraad, het Licht, de Zon van gerechtigheid, tot Christus zelf.
In zijn homilie vertrok bisschop Lode van Maarten Luthers commentaar op het Magnificat (de evangelielezing in de viering) waar Luther stelt dat onenigheid ontstaat wanneer we vertrouwen op wat we zelf doen in plaats van met Maria God te prijzen en te loven. Een gedachte die je even goed bij de katholieke heilige Thérèse van Lisieux vindt of bij de orthodoxe heilige Silouan, monnik van de Athosberg.
Zo werd ‘oecumenisch’ aan het licht gebracht dat, als we ons verliezen in kerkelijk en spiritueel activisme, we afdrijven van de grote stroom van onze Traditie en dus ook van de andere kerken.
Terwijl parochies verkleinen en verouderen, groeit er door de instroom van nieuwkomers in West-Europa onverwacht een divers, veelkleurig christendom. Mensen van andere kerken en tradities ontmoeten, hen leren kennen en met hen samenwerken wordt in de komende decennia dan ook een grote uitdaging. Om het te verwoorden met het slotgebed van de viering:
‘Doe ons opnieuw ontdekken dat Gij ons in de doop hebt aangenomen als Uw geliefde kinderen, als broers en zussen van elkaar in Jezus onze Heer.’
tekst: Dieter Van Belle, bisschoppelijk gedelegeerde oecumene
