In 2023 staat de internationale Week van gebed voor eenheid van christenen in het teken van ‘goed doen’ en ‘recht zoeken’. Het onrecht van ongelijkheid en racisme en de verdeeldheid die dit veroorzaakt, krijgen daarbij bijzondere aandacht. Redenen te over om op bezoek te gaan bij Lianne de Oude. Maar liefst 31 jaar is ze reeds als dominee verbonden met een kleine maar levende multiculturele protestantse kerkgemeenschap in Hasselt. Ik klopte bij haar aan met de vraag wat gebed voor haar betekent.
Gebed is echt een manier van leven voor mij, zo begint Lianne. Alles wat ik zelf doe en tussen andere mensen zie gebeuren, probeer ik in relatie met God te brengen. Wat wil Hij met ons? Gebed is iets wat ik mij opleg, wat aan me trekt en transformatie op gang brengt in alles waar emotie op zit. En die emotie is er zeker sinds ik erg ziek werd vorig jaar en ik er ook vandaag nog hinder en bijkomende frustraties van ondervind. Ik ben minder mobiel, moest in ziekenverlof en zal binnenkort met vervroegd pensioen gaan. Dat betekent dat ik de band met mijn vertrouwde kerkgemeenschap veel losser moet laten. Maar soms moet je van een punt een komma maken in je leven. En gebed helpt me daarbij.
Ik pols voorzichtig of het niet moeilijk is om met deze tegenslag om te gaan. Met een gelaatsuitdrukking die ernst maar bovenal veel warmte uitstraalt, antwoordt Lianne: Zeker wel. Maar ik ontdek ook nieuwe kansen op velerlei vlak. Ondanks de opstandigheid bij het waarom van mijn ziekte, weet ik dat er mensen zijn die nog veel ergere dingen meemaken. Ik ben er dankbaar voor dat ik nog leef en ik word er via mijn gebed toe uitgedaagd om God elders te zoeken dan voorheen.
Als God een deur sluit, opent Hij ergens wel een raam
In het ziekenhuis heb ik zelf ervaren wat het betekent om ziek te zijn. Ik kan me nu veel beter inleven in de ervaringen van andere zieke mensen die op mijn pad komen. In het revalidatiecentrum zag ik hoeveel moed mensen hebben om te vechten en hoeveel kracht er uit kan gaan van de verzorgers.
Ook in de geloofsgemeenschap is mijn rol veranderd. Toen ik nog elke week voorging in de zondagsdienst bad ik vooral voor. Tegenwoordig zit ik meestal tussen de gelovigen en beleef ik het gebed ook anders. Het samen bidden is en blijft echter een grote kracht. Het is de essentie van een gemeenschap, waarin we aan elkaar gegeven zijn om geloof te herontdekken en talenten te delen en in te zetten ten bate van het grote visioen. Het is bijzonder dat onze kleine gemeenschap zoveel verschillende culturen samenbrengt. Vaak zijn het mensen die heel wat geleden hebben onder racisme of ander onrecht, maar hier een thuis vonden. De oudere generatie deelt tragische, maar ook krachtige levensverhalen met de kinderen en helpt hen zo ontdekken dat je vanuit het gebed veerkrachtig kan omgaan met moeilijkheden op de reisweg van je leven. Niet toevallig begint een van mijn lievelingsgebeden als volgt: Heer, maak van mij een instrument van uw vrede. Laat mij liefde brengen waar haat is (Franciscus van Assisi).”
Onrecht bestrijden op structureel niveau is uiterst belangrijk, maar het is vaak in de persoonlijke relatie dat wonden iets van heling mogen vinden, bedenk ik me intussen. Die grote zorg om een warme verbondenheid in ‘haar’ gemeenschap blijkt ook wanneer ik vraag naar datgene wat op dit moment het meest centraal staat in haar gebed. “Ik hoop dat de gemeenschap ook na mij een dominee vindt die bij hen past. Ik geloof er namelijk in dat er een grote kracht kan uitgaan van deze kleine geloofsgemeenschap. Ook naar de bredere samenleving toe. Onze gemeenschap belichaamt als het ware dat iedereen gelijk is en dat men samen sterk kan staan om onverdraagzaamheid tegen te gaan. De gemeenschap bevindt zich nu in een overgangstijd. Niet alleen ik, maar ook zij staan voor de opdracht om van een punt een komma te maken.
