Verleden jaar sloeg ik Kerstmis over. Ik had de week ervoor net mijn mama begraven en had totaal geen boodschap aan vrolijk samenzijn en onbezorgde gezelligheid.
De schoonfamilie had alle begrip dat ik er niet bij was voor het kerstfeest. Het verlies was nog vers, de pijn nog erg rauw.
‘Zouden ze dezelfde reactie dit jaar ook nog begrijpen?’ vraag ik me de laatste dagen af. Want hoewel we ondertussen een jaar verder zijn, kijk ik enorm op tegen de feestdagen. Meer zelfs. Hoe vaak ik de afgelopen maanden Covid-19 en het gebrek aan sociale contacten ook vervloekt heb, stiekem lucht het me op dat ik me dit eindejaar ook niet moet forceren om deel te nemen aan het feestgedruis. Ik voel me nog niet klaar om tijdens deze dagen geconfronteerd te worden met haar lege stoel aan tafel.
Die stoel is natuurlijk al een tijdje leeg, maar op feestdagen lijkt ze ‘extra’ leeg.
Nu, ik besef dat het voor mij nog ‘gemakkelijk’ is. Ik mag me op kerstavond dit jaar wentelen in de warme geborgenheid van de cocon van mijn eigen gezin. Sommige mensen die al maanden of jaren moeten verder leven met het verlies van een geliefde zullen dit jaar met Kerstmis écht alleen zijn. Voor een aantal van hen zal dit misschien ook als een opluchting aanvoelen, maar voor velen zal dit vooral heel eenzaam zijn…
Ik bid dat ook die mensen een beetje hoop, warmte en liefde mogen ervaren van God die met de geboorte van het kerstkindje zegt: ‘Ik kom naar je toe, Ik ben bij je. Je bent niet alleen. In alles wat je voelt en meemaakt, ben je nooit meer alleen.’
Liesbeth
