kerknet

Het clarissenklooster in Genk was de voorbije decennia een niet weg te denken plek en een belangrijk onderdeel geworden van het leven in de stad Genk. De zusters hebben er al die tijd geleefd, gewerkt en een groots getuigenis gegeven. Binnenkort komt er een einde aan het verblijf van de laatste twee zusters in Genk.

Zuster Juliana (78) en zuster Rita (67) krijgen, zoals zij gevraagd hebben, een opvang in een woonzorgcentrum in Zonhoven. Ook andere zusters verblijven nu al in een woonzorgcentrum.

Doorheen de jaren verbleven in het Genkse klooster ruim 100 zusters. Zij kozen voor een Godgewijd leven door zich te verbinden aan de geloften van armoede, gehoorzaamheid en maagdelijkheid in afzondering. Hun dagen werden gevuld met gebed, handenarbeid en studie. Om in hun levensonderhoud te voorzien richtten ze onder meer een hostiebakkerij op. Toch waren de zusters vooral bekend omwille van hun gastvrijheid. Vele mensen kwamen er hun zorgen en problemen toevertrouwen en zochten er een woord van troost, bemoediging en geloof. Tal van lagere scholen en catechesegroepen kwamen er kennismaken met de kloosterlingen.

Gelovigen vonden de weg naar de kloosterkerk om op zondag - en voor enkelen van hen ook op weekdagen – met de zusters mee de eucharistie te vieren of even te bidden. Anderen kwamen aan de zusters een gebed vragen voor een of andere intentie. Nog anderen vonden in een persoonlijk gesprek of via de telefoon een luisterend oor voor een stuk levensverhaal dat ze graag kwijt wilden. Voor velen in Genk en in de ruimere omgeving dragen de zusters clarissen een dieper geheim mee. Door hun leven in eenvoud en soberheid, in stilte en gebed getuigen ze van een groot vertrouwen in en overgave aan God”, vertelt Jan Boonen, bisschoppelijk afgevaardigde voor de Religieuzen in het bisdom Hasselt.

Laatste viering
Op zondag 19 februari 2017 om 10 uur vindt in de kapel van het klooster de laatste eucharistieviering plaats. Ontroerd en met grote eerbied spreekt mgr. Hoogmartens, bisschop van Hasselt, zijn dank uit.

De zusters clarissen gaven een groots getuigenis van religieus, biddend en christelijk leven. Nu afscheid nemen van een gemeenschap en een plek die ons dierbaar is, doet pijn, heel zeker, zowel voor de zusters, voor de trouwe bezoekers als voor het hele bisdom. Sommige kerkgangers zullen zich misschien wat ontheemd voelen als deze plaats hen ontvalt. Het is mijn hoop dat ze werkelijk aansluiting vinden bij een christelijke gemeenschap elders in de stad en dat ze daar nieuwe vrienden en geloofsgenoten ontdekken, een echte nieuwe thuis voor hun geloof. De zusters clarissen zijn we een oprechte en diepe dankbaarheid verschuldigd. Ik hoop ook dat de zusters, voor wie de sluiting van het klooster wellicht nog een grotere zorg is, een nieuwe thuis vinden in het woonzorgcentrum waar ze naartoe trekken.

Over de toekomst van de kloostersite wordt nog verder nagedacht.