God verlangt van ieder mens om trouw te blijven aan zijn of haar roeping, zowel voor een religieuze roeping, als voor een huwelijk. Op die manier beantwoorden wij aan de liefde die God van ons vraagt, hoe moeilijk dit ook kan zijn.
God verlangt van ieder mens om trouw te blijven aan zijn of haar roeping, zowel voor een religieuze roeping, als voor een huwelijk. Op die manier beantwoorden wij aan de liefde die God van ons vraagt, hoe moeilijk dit ook kan zijn.
Marie* en François* wilden na hun scheiding trouw blijven aan het sacrament van het huwelijk. Zowel Marie als François deden voor hun begeleiding beroep op pater Michel Martin-Prével (1).
Marie is nu 62 jaar. Zij en haar man waren tien jaar getrouwd toen ze gingen scheiden. Ze hadden twee kinderen. Na de geboorte van hun kinderen ging het huwelijk door een moeilijke periode. Zij vertelt: “Mijn man was er niet klaar voor om de verantwoordelijkheid van het vaderschap op zich te nemen. De ene crisis volgde de andere op. We probeerden aan onszelf te werken maar hij weigerde aan zichzelf te twijfelen. Dit leidde tot fysiek geweld van zijn kant. Voor mij werd er toen een grens overschreden en heb ik de scheiding aangevraagd.”
François is 60 jaar. Hij is al twintig jaar gescheiden. Hij en zijn vrouw hebben drie dochters. Beiden staken ze veel energie in hun werk. Ze hadden God aan de kant gezet en vertrouwden op hun eigen kracht. En geleidelijk aan werden "hun levenswegen wegen van eenzaamheid".
Zowel het leven van Marie alsook dit van François, kwam op zijn kop te staan.
Marie vertelt dat ze op het punt stond zelfmoord te plegen en dat ze het alleen heeft overleefd dankzij haar twee kinderen, die toen 6 en 3 jaar oud waren. Ze heeft nog steeds grote vragen over de zin van het leven, het huwelijk en de beproeving die ze doormaakt. Ze vraag zichzelf af: “Wat heb ik verkeerd gedaan? Waar zijn we verkeerd gegaan?” Ze legt verder uit: “Antwoorden vinden op al die vragen was voor mij een kwestie van overleven. Beetje bij beetje begon ik er een betekenis in te zien, en dat bracht mij bij God en bij de overtuiging dat Christus redt."
Door het lezen van het boek "Refaire sa vie? Lettre ouverte à une divorcée" (EdB, 1996) van pater Michel Martin-Prével, opende één zin voor haar een nieuwe horizon. De priester schreef: “in het huwelijk ben je niet met twee, maar met drie.”
Die woorden ontroerden haar. Ze verwoordt het als volgt: “Ik was niet meer alleen! Ik besefte dat God altijd aanwezig was geweest en dat ik steeds op Hem kan rekenen. Dit gaf mij een grote innerlijke vrede, een groot vertrouwen in Jezus, die altijd aan mijn zijde staat”.
François van zijn kant zegt het als volgt: “Christus was er vanaf het begin, maar ik wist het niet. Ik ontdekte hem pas door de beproeving van de scheiding. Ook al accepteert mijn vrouw mij niet meer als haar man, ik blijf voor haar welzijn zorgen.”
Pater Michel Martin-Prével, vader, grootvader en priester, die hulp biedt aan koppels legt uit dat er in het huwelijk eigenlijk drie personen zijn: God, de man en de vrouw. "Vooreerst is de Trouw aan de Heer belangrijk, dan aan de andere persoon. De echtgeno(o)t(e) kan veranderen maar blijft steeds dezelfde zoon of dochter van God. En na de scheiding is er nog steeds de actieve genade, de band van het sacrament van het huwelijk, juist vanwege de onverbrekelijkheid ervan".
Toen François' vrouw hem vroeg om hun huwelijk te beëindigen, was hij er kapot van. Hij vroeg zich af welke betekenis hij kon geven aan dit "leven erna". Hij die voordien afstand had genomen van religieuze praktijken, ging daarna regelmatig naar de Mis en vond in het verzoeningssacrament een balsem die zijn wonden kon helen, evenals de genade om zichzelf en zijn vrouw te vergeven. Op een dag zei een priester een eenvoudige zin tegen hem: "Je bent getrouwd". "Deze zin, die misschien onbeduidend lijkt, weerspiegelde precies de realiteit die ik in mijn hart meedroeg," herinnert hij zich. “Het gaf mijn leven een nieuwe betekenis. Ik werd opgeroepen tot een weg van trouw, vergeving en hoop. Zelfs na een scheiding is het sacrament van het huwelijk een bron van leven en verlossing.”
"Te midden van scheiding is trouw zijn ook een heel reële, zij het paradoxale manier om liefde te beleven", zegt pater Michel Martin-Prével. "Is de liefde voor vijanden niet groter dan de liefde voor vrienden? En toch leidt echtscheiding er uiteindelijk toe dat we de persoon liefhebben die misschien onze vijand is geworden. Dit is waar François vandaag getuige van is. "De genade van het sacrament van het huwelijk blijft voor ons doorgaan. Het bouwt ons op ondanks alles. Zelfs als mijn vrouw mij niet langer als haar man accepteert, zoek ik het welzijn van mijn vrouw," vertrouwt hij me toe. "Het sacrament van het huwelijk blijft mijn hart veranderen en roept me op tot liefde, op een andere manier dan we tijdens ons leven samen hebben ervaren.”
Pater Michel Martin-Prével benadrukt: "Omdat de echtelijke band na de scheiding blijft, niet allen vanwege een wet van de Kerk, maar ook vanwege de natuurlijke wet van de liefde, draagt de sacramentele genade van het huwelijk deze liefde in haar zwakheid en armoede. De krachten van het huwelijkssacrament gaan verder, ook na de scheiding en blijven een oproep om lief te hebben. De echtgenoten zijn metgezellen voor de eeuwigheid, ze zijn aan elkaar gegeven om elkaar te dragen, terwijl ze verantwoordelijk blijven voor elkaars ziel".
De gezindheid van het hart wordt gevoed door een leven van gebed, door de Eucharistie en door de steun van een broederlijke gemeenschap, zoals die geboden wordt door de Communion Notre Dame de l’Alliance / Nazareth-groep. Zulk een gemeenschap brengt mannen en vrouwen samen die zich inzetten voor een sacramenteel huwelijk en die alleen blijven na een scheiding of echtscheiding.
"Deze getuigen blijven trouw op dezelfde manier als God trouw blijft aan ieder mens ondanks zijn zwakheden, en zoals Jezus trouw blijft aan zijn Vader ondanks het vertrek van zijn apostelen," zegt pater Michel Martin-Prével. Ze maken zich de woorden van Christus eigen: "Wat God verbonden heeft, kan een mens niet scheiden" (Mt 19,6).
Paus Franciscus schrijft in “Amoris Laetitia” enkele zeer krachtige woorden over de kinderen van gescheiden ouders. Hij geeft een duidelijke richtlijn: "Laat het niet de kinderen zijn die de last van deze scheiding moeten dragen, laat hen niet als gijzelaars tegen de andere echtgenoot worden gebruikt, laat hen opgroeien terwijl hun moeder goed over hun vader spreekt, ook al zijn ze niet samen, en laat hun vader goed over hun moeder spreken".
François was diep geraakt door de woorden van zijn gescheiden vrouw: "Onze dochters hebben geluk dat ze jou als vader hebben".
François gaat nog verder: zijn rol als vader ter harte nemen is voor hem een manier om trouw te blijven. "Door mijn vaderschap op me te nemen, sluit ik me aan bij het hart van hun moeder".
Mogen alle gescheiden ouders samen en met hetzelfde enthousiasme de opvoeding van hun kinderen op zich nemen. “Want gescheiden ouders blijven de genade bezitten om hun kinderen op te voeden en te heiligen”, legt pater Michel Martin-Prével uit.
* De voornamen werden veranderd.
- Michel Martin-Prével is sinds 1981 lid van de Gemeenschap van de Zaligsprekingen. Hij werd weduwnaar na tweeëndertig jaar huwelijk en is vader van drie kinderen. In 2009 werd hij tot priester gewijd. Hij begeleidt echtparen in moeilijkheden en gescheiden mensen.
Bron: www.cn-da.org
