Hier kan je de bezinning die je hoorde op het einde van onze weekendeucharistievieringen nog eens (na)lezen.
Geloven kun je niet op je eentje. Het heeft altijd iets van ‘samen’.
Het wil mensen uitdagen om de ogen te openen voor het leven van anderen: om solidair te zijn, om de handen uit te steken naar mensen die onthand zijn; om voeten te worden voor hen die niet uit de voeten kunnen; om mond te worden voor hen die niet gehoord worden.
Geloven vraagt om daden, maar ook om uithoudingsvermogen. Je kunt het daarbij niet zonder de ander: niet zonder elkaars inspiratie, niet zonder elkaars bemoediging.
Alleen hou je het niet uit en wordt het te moeilijk. Daarom mogen we bij elkaar schuilen, elkaar de hand reiken en meedelen van wat in ons leeft.
We mogen ons laten gezeggen door het voorbeeld van anderen, dichtbij en veraf.