Op 11 januari 2021 is in AZ Nicolaas in Sint-Niklaas E.H. André Pereboom overleden.
Hij werd geboren in Aalst op 6 september 1938 en priester gewijd in Gent op 8 juni 1963.
Hij was leraar en subregent aan het Sint-Lodewijkcollege in Lokeren (1963-1988) en zondagonderpastoor in Eksaarde-Doorslaar (1967-1991). Hij was rector van de zusters Heilige Engelen in Lokeren sinds 16 juli 2009.
De uitvaartliturgie vond plaats op zaterdag 16 januari 2021 in de dekenale kerk in Lokeren.
IN MEMORIAM
E.H. André PEREBOOM 1938-2021
Op 6 september 1938 werd André Pereboom geboren in Aalst waar hij ook in zijn jeugdjaren gewoond en geleefd en schoolgelopen heeft. Na zijn priesteropleiding werd hij op 8 juni 1963 in Gent tot priester gewijd. Kort daarna werd hij tot leraar en subregent benoemd in het Sint-Lodewijkscollege van Lokeren. En het is in Lokeren en onmiddellijke omgeving dat hij de rest van zijn leven gewoond en gewerkt heeft. Kenners beweren dat alleen als hem eens een krachtterm ontsnapte, zijn tongval zijn Aalsterse komaf verraadde ..
Hij kwam dus in 1963 terecht in het Sint-Lodewijkscollege waar E.H. Jean Van Driessche zaliger superior was en leiding gaf aan een korps dat toen hooguit een dertigtal leden telde – allemaal mannen, waaronder acht (inwonende) priesters. In die eerste jaren gaf André Pereboom godsdienst in de eerste jaren van het middelbaar en Latijn in de 2de Latijnse. Daarnaast was hij ook subregent. Nu spreken we van “studiemeester” of van “administratief of opvoedend secretariaatsmedewerker”. Hij was dus ook belast met flink wat uren toezicht op de speelplaats, in de studiezaal, in de refter ... Het college was toen nog een jongensschool en had toen ook nog een internaat. De jonge leraar maakte dus ook - naast het lesgeven - met veel andere aspecten van het collegeleven kennis. En daar leerde hij zonder twijfel hoe hij het best met het jonge volkje kon omgaan. Dat is in de loop van de jaren zeker een vast kenmerk van “de prefect” Pereboom geworden, want zo werd hij op het college steevast aangesproken: de prefect was streng, maar hij was correct en rechtvaardig. En hij straalde een natuurlijk gezag uit. Waar hij verscheen viel plots alle rumoer stil. André beschikte over heel wat empathische gaven: ja, de jongeren werden natuurlijk wel gewaar dat hij het goed met hen meende. Dat blijkt ook zeer duidelijk uit wat de meeste oud-leerlingen over hem zeggen: daar spreekt grote genegenheid en diep respect voor de prefect uit! Ja, André kon goed luisteren, niemand die bij hem te rade ging, voelde zich tekortgedaan ...
In 1967 kreeg hij een bijkomende benoeming: hij werd ook zondagsonderpastoor in Doorslaar. Zo kon priester André ook ervaring opdoen in het parochiewerk.
Toen E.H. Van Paepegem in 1968 E.H. Van Driessche als superior was opgevolgd en het college vanaf september 1969 (gedeeltelijk) gemengd geworden was, werd het leerlingenaantal elk jaar wat groter en groeide het (inmiddels ook gemengde) lerarenkorps stelselmatig. Het internaat werd in het begin van de jaren zeventig afgeschaft. De invulling van de opdracht van André Pereboom werd in functie van de veranderende omstandigheden beetje bij beetje herzien. Zijn lesopdracht werd uiteindelijk herleid tot nul lesuren en hij werd de huismeester van de school, d.w.z. de verantwoordelijke voor zowat al het materiële in de school (gebouwen, meubilair, onderhoud, grondstoffen, enz.). Zijn ongelooflijk groot praktisch inzicht en zijn erg realistische kijk op veel dingen van het schoolleven waren zeker ook de superior al opgevallen. In de praktijk bestuurde er eigenlijk een echte tandem het college: de superior nam het hele pedagogische domein voor zijn rekening en huismeester Pereboom zorgde voor zowat alle materiële dingen, niet alleen van de secundaire school, maar ook van de verschillende basisscholen die onder de noemer Sint-Lodewijk ressorteerden. André kneedde het ouderhoudspersoneel tot een hecht team, mannen en vrouwen met veel liefde voor hun werk op “hun school”, een ploeg van mensen die voor elkaar in de bres sprongen. Samen met de directiesecretaris leidde de huismeester de groter geworden secretariaatsploeg. Omdat de toelagen van de subsidiërende overheid eigenlijk ontoereikend waren, werden allerlei acties op het getouw gezet om wat extra centen in het laatje te krijgen. Zo is bijvoorbeeld op het eind van de jaren zeventig de erg gerenommeerde Lodewijks barbecue ontstaan. Er was door het sterk gestegen leerlingenaantal stilaan (veel) plaats te kort op school. Er diende gedacht aan bijbouwen. Het aandeel van André Pereboom in het denkwerk vóór het bouwen en in de uiteindelijke realisatie kan nauwelijks worden overschat. De noden in de Sint-Lodewijkbasisscholen waren zo mogelijk nog groter. Ook daar speelde André Pereboom een doorslaggevende rol ... Tot op een zeker ogenblik in de tweede helft van de jaren tachtig bij onze huismeester de maat meer dan vol was en alle reserves blijkbaar “op” waren. André werd getroffen door een heel zware hartaanval. Het zeer snel optreden van de cardioloog bracht hem naar het ziekenhuis in Pellenberg. Maar zijn hart was zeer zwaar gehavend. Onherstelbaar geteisterd. Hij moest uiteindelijk een nieuw hart krijgen. En het heeft heel lang geduurd voor het geschikte hart gevonden werd. Uiteindelijk vond de harttransplantatie plaats in mei (of was het begin juni?) 1989 ...
Het hoeft geen betoog dat het wachten op een ruilhart zwaar gewogen had. En de revalidatie na de transplantatie en het permanent vermijden van afstotingsverschijnselen was uiterst moeilijk ... maar André is daar heldhaftig doorgekomen. Het strenge dieet dat hij nadien moest volgen, heeft hij altijd heel gedisciplineerd en trouw gevolgd. Het spreekt vanzelf dat hij niet meer naar het onderwijs terug kon. Zijn ziekteverlof was uitgeput. En hij werd op pensioen gesteld. Hij verhuisde van het college (waar hij nog even – samen met zijn hondje! – was gebleven in afwachting van een betere oplossing) naar de Torenstraat nr. 10. Hij moest natuurlijk wel nog meerdere keren per jaar ter controle naar het ziekenhuis in Leuven – “voor een kleine” of “voor een grote revisie” zoals hij placht te zeggen. Maar het leven van André Pereboom was grondig veranderd. Hij leefde nu een veel rustiger leven. Hij trok geregeld even voor een boodschap naar de Markt vlakbij. Ja, je kon hem daar toen geregeld een rustig babbeltje zien doen. Hij kende immers zeer veel mensen: ouders van leerlingen van het college die zelf ook oud-leerlingen waren van de school ... En lange tijd ging hij nog elke dag eens naar het college om “zijn post” op te halen. In 1993 had hij immers aanvaard om voorzitter van de Inrichtende Macht te worden van de vzw die juridisch verantwoordelijk was voor de basisscholen van Sint-Lodewijk. En alle papieren in dat verband kwamen volgens afspraak op het college toe. Die scholen kende hij natuurlijk zeer goed, want hij had er vroeger reeds heel veel voor gewerkt!
Hij onderhield natuurlijk ook geregeld contact met zijn vroegere college-huisgenoten. Met sommige is hij altijd zeer nauw bevriend gebleven. Maar ook met een paar priesters-jaargenoten heeft hij de vriendschapsbanden altijd goed onderhouden. André kon nu ook wat meer tijd besteden aan wat hij graag deed. Zo had hij bijvoorbeeld een immens grote verzameling gedachtenisprentjes (“doodsprentjes”).
Met de Zusters H.H. Engelen had hij ook een zeer goede band. Hij ging daar ook vroeger al vaak mis lezen ter vervanging van de toenmalige rector van dat klooster die geregeld afwezig was wegens een andere opdracht. Overigens, sinds 16 juli 2009 was hij zelf rector geworden van de Zusters H.H. Engelen in Lokeren.
Naarmate de jaren vorderden werd het alleen-leven natuurlijk soms wat meer risicovol. Een paar ongelukkige valpartijen noopten hem uiteindelijk definitief te verhuizen naar het klooster van de H.H. Engelen in de Brugstraat 123. Hij heeft daar nog een paar ongetwijfeld gelukkige jaren mogen doorbrengen. Maar toen het corona-virus het klooster was binnengedrongen en hem samen met vijf zusters belaagde, moesten zij opgenomen worden in het AZ Nikolaas in Sint-Niklaas. André had nauwelijks een kans in zijn strijd tegen dat verdomde virus wegens zijn geringe immuniteit door de medicatie tegen afstoting die hij al bijna 32 jaar nam. Dankzij zijn ongemeen gedisciplineerd leven was hij de langst overlevende transplantpatiënt. Maar hij heeft die ongelijke strijd tegen het virus uiteindelijk verloren: hij is aan covid-19 gestorven ...
André zal door zijn authenticiteit in het hart van velen blijvend een plaats gevonden hebben.
André was een fantastische collega, iemand die niet graag in de kijker liep en het liefst op de achtergrond bleef. Hij hield niet van tierlantijnen. Hij liep niemands deur plat. Hij was altijd bereikbaar en kon goed luisteren. Hij was in de ogen van velen een wijze, fijne, innemende man. Wij denken dankbaar aan hem terug.
Rust nu maar voor altijd in vrede.
A Dieu, André.
Luk Vandeveire
