Wie ooit een gebedsdienst in de gemeenschap van Taizé meemaakte, zal bevestigen dat dit op zijn minst bijzonder te noemen is. Maar Zuid-Frankrijk leent zich natuurlijk niet zo voor een frequent bezoek. Het is voor mij dan ook een vreugde dat er vanaf heden regelmatig Taizévieringen zullen plaatsvinden in de pastorale eenheid Clara van Assisi te Turnhout. De eerste van deze mocht ik bijwonen op Stille Zaterdag, in de Sint Franciscuskerk te Schorvoort. De opkomst was –zeker voor een eerste viering – niet gering, en erg wisselend in leeftijd. Hoewel de gemeenschap van Taizé zich in de eerste plaats richt op jongeren, waren er in deze viering te Schorvoort zowel jongeren als ouderen, en gezinnen met kinderen aanwezig.
Ingetogen, oprecht, warm, hecht, eenvoudig. Het zijn enkele woorden die voor mij de stijl van het gebed omschrijven.
De sfeer was meteen juist: hoewel de meeste mensen zich uit gewoonte op de banken van de kerk neerzetten, gingen toch een aantal jongeren vooraan op de rode tapijten zitten, met of zonder schoenen aan. Iedereen kreeg een kaarsje om rond het kruisbeeld te plaatsen. Enkele muzikanten van de Stedelijke Academie voor Muziek, Woord en Dans begeleidden het gebed met serene muziek.
Ingetogen, oprecht, warm, hecht, eenvoudig. Het zijn enkele woorden die voor mij de stijl van het gebed omschrijven. Maar ook: te kort. Als jonge (en misschien ook oudere) christen is het vandaag in onze samenleving niet meer evident om je verbonden te voelen met geloofsgenoten. Een Taizégebed is voor mij zo’n moment van intense verbondenheid bij uitstek. Je beseft en voelt plots dat er wel degelijk nog andere jonge mensen zijn die zich laten inspireren door Christus. Sterker nog: doorheen de herhalingen, het eenvoudige gezang, het gevoel van verbondenheid in geloof, voel je de aanwezigheid van de Geest. “Waar twee of drie in mijn Naam verenigd zijn, ben Ik in hun midden” (Mt 18,20).
Doorheen de herhalingen, het eenvoudige gezang, het gevoel van verbondenheid in geloof, voel je de aanwezigheid van de Geest.
Door de herhaling van de korte boodschap in de gezangen, krijg je de kans om deze dieper tot je te laten doordringen. Niet alleen hun woordelijke betekenis, maar ook hun beleving. Een Taizégebed vormt voor mensen die niet zo vertrouwd zijn met kerkelijke taal en gebruiken, misschien een aanknopingspunt bij het geloof. Het kan een uitnodiging zijn om meer betrokken te raken bij het kerkelijk gebeuren. Ook voor mensen die vandaag op een of andere manier persoonlijk bezig zijn met geloof, is het lang niet meer vanzelfsprekend om te begrijpen wat bijvoorbeeld het Lam Gods eigenlijk betekent. Maar een talloos herhaald en gezongen ‘O Christe, Domine Iesu’ al kijkend naar het kruis, doet mensen stilstaan bij het lijden en de dood van Christus, om vanuit die ervaring misschien verder te gaan naar dat Lam.
Ik hoop in ieder geval dat nog meer mensen zich zullen aansluiten bij het volgend Taizégebed. Want geloof me, je zult beseffen: ik ben niet alleen. We zijn broeders en zusters, kinderen van één liefhebbende God. En als je met die gedachte naar huis kan gaan, ben je een gelukkig mens.
Wees bij deze dus van harte uitgenodigd!