Nog zelden, misschien zelfs nog nooit, heb ik zoiets spetterend, indrukwekkend en groots ervaren. Ik ben al mee geweest op pelgrimstochten, ik ben al vervuld geweest van pluskamp… maar de wereldjongerendagen, die sloegen werkelijk de kop.
Pas nu, twee dagen na aankomst, besef ik wat er mij overkomen is. Ik ben dan wel stafmedewerker bij IJD, en ik deed alsof ik volledig op de hoogte was van wat de wereldjongerendagen waren, maar eigenlijk had ik geen flauw idee dat dit zo groots zou zijn. Ik ‘wist’ het wel, ik had het boek en de DVD van De Madridgeneratie bestudeerd en had al vele getuigenissen gehoord. Als we promo maakten op de scholen vertelde ik dit allemaal na en ik geloofde er ook zelf in... maar het zelf meemaken….. Ongelooflijk.
Ik denk dat het echt levensveranderend is!
Als begeleider organiseerde ik het voorprogramma mee. We gingen ervan uit, dat als je eerst in een stapgroepje van tien mensen kon gewennen, je dan wel zou wennen aan de kleine honderd deelnemers van het voorprogramma, zodat je dan kon gedijen in de groep van enkele honderden Vlamingen die met IJD mee naar de wereldjongerendagen gingen, om dan de massa van (bijna) twee miljoen jongeren aan te kunnen. (Volgens sommige bronnen waren het er zelfs bijna drie miljoen!) Het voorprogramma waar ik aan deelnam heette “49° Noorderbreedte. Actief en avontuurlijk voorprogramma. Grensverleggend.” Ik heb verdorie grenzen verlegd. Het wandelen door de bergen (“heuvels”) van het zwarte woud, het rotsklimmen, het mountainbiken (niet op een binnenparcourtje), ... waren serieus grensverleggend voor iemand als ik, met overgewicht en een serieuze portie hoogtevrees. Maar de echte voorbereiding voor de WJD lag niet in de fysieke uitdagingen… maar in de mentale uitdagingen.
Gedurende een week heb ik mijn hart, geest en ziel opengesteld voor de jongeren uit mijn stapgroepje, om samen op pad te gaan (letterlijk en figuurlijk) in onze persoonlijke ontwikkeling, maar vooral in ons geloof. We spraken samen over onze dromen en idealen, hoe deze zich verhielden tot ons geloof en hoe wij daar zelf aan wouden werken. De antwoorden waren soms zeer clichématig, maar de oprechtheid en het enthousiasme, de enorme ‘drive’ die daarachter zat was ongelooflijk. Deze jongeren hebben mij geïnspireerd, om - samen of alleen - verder te blijven zoeken naar hoe we onze steen kunnen bijdragen aan het Rijk Gods, dat (hopelijk) ooit op aarde aanwezig zal zijn. Ik heb in de jongeren het Rijk Gods ook gezien, herkend. Het is bijzonder hoe Gods liefde doorheen mensen kan werken. En het is meer dan de liefde van de mensen, zoals tijdens de catechesemomenten in Krakau ook gezegd werd, het is Gods liefde die door de mensen heen straalt. Alsof wij een ‘raam naar God’ kunnen zijn. De steun, de draagkracht, de bemoedigingen, de troost… Ik ervoer God in mijn naasten, tijdens dit voorprogramma.
De echte voorbereiding voor de WJD lag niet in de fysieke uitdagingen… maar in de mentale uitdagingen.
Er waren jongeren die het moeilijk hadden, in elke groep, in elke verschillende grensverleggende uitdaging die we aangingen. Maar we sleurden elkaar er telkens door. Als we de bergen overwonnen, werden rugzakken door anderen gedragen om de lasten te verlichten, als er geklommen werd op het hoogteparcours werd er enthousiast aangemoedigd, als iemand op de rots niet wist hoe verder te klimmen, klom een ander naar boven om de hand te reiken, als we een emotioneel moment hadden, was er altijd iemand om ons goed vast te pakken, als er iets van ons hart moest, waren er altijd oren om te luisteren en monden om mee te bidden… Welke uitdaging ook, hij was voor niemand te moeilijk.We pauzeerden waar nodig en lieten elkaar op adem komen. ‘Samen staan we sterk’, was een van de dagen ons thema. Dit kon niet duidelijker zijn dan tijdens de ervaringen van ons voorprogramma.
Eens we in Krakau aankwamen, belandden we in de chaos. De Spanjaarden verder op de camping waren ‘s nachts luidruchtiger dan onze eigen avondklok toeliet, we pasten bijna nooit allemaal op de voorziene bussen, we begrepen niks van de bus- en tramchauffeurs die enkel Pools spraken, we hadden geen duidelijk schema om te weten welke activiteit wanneer plaatsvond, we vonden geen eten en we verdwaalden. Maar we deden dit wel allemaal samen. Ervaren WJD’ers stelden de nieuwelingen gerust: “WJD, dat ís chaos”. En zo trokken we ons plan. Die paar minuten dat ik me aan de chaos ergerde stellen niks voor met de prachtige ervaringen die ik er opdeed.
Wij gaan niet naar de paus kijken, maar de paus komt naar ons kijken!
Voor sommige deelnemers was de aanwezigheid van de paus op de wereldjongerendagen een extra reden om deel te nemen. Pieter Stevens verwoordde dit als volgt: "Wij gaan niet naar de paus kijken, maar de paus komt naar ons kijken", omdat wij met zoveel jonge gelovigen samenzijn. Ik had de paus graag kunnen zien, maar door het sterk vertraagde openbaar vervoer ben ik er niet op tijd geraakt. Ik heb hem alleen van in de verte (1km afstand?) kunnen zien. Sommigen hebben hem wel van dichtbij gezien en hebben dit ook als een bijzonder moment ervaren. Ikzelf heb vooral naar zijn (in het engels vertaalde) woorden geluisterd en heb daar sterke inspiratie uit gehaald. Die man bidt op een intense manier en heeft een grote aandacht voor de zwakkeren in de samenleving. Zijn doel was om ons uit onze 'comfortabele zetel' te doen opstaan en de wereld mee te veranderen. Dat is zeker iets wat ik me ter harte neem.
Zelf heb ik amper contact gehad met mensen uit andere landen, omdat ik nog te sterk onder de indruk was van de contacten die ik met de Vlaamse deelnemers had. Maar ik heb wel mogen zien en ervaren hoe er een eenheid heerste tussen al deze jongeren. Niet alleen tijdens de inspirerende vieringen en gebedsmomenten, terwijl we allemaal stil werden en soms in gebed knielden, terwijl we het Onze vader in zovele talen zeiden.. Maar ook tijdens onze tocht naar de gebedslocaties toe.
Als we ‘s avonds terug naar huis wandelden van het Błonia Park en langer dan een half uur aan een stuk jongeren met vlaggen over de brug zagen wandelen, of wanneer we na de slotviering over de autostrade terug naar onze camping wandelde… dan voelde je je één van de grote massa gelovige -en zoekende- jongeren.
Mariet Grouwels
Stafmedewerker IJD Hasselt
terug naar de pagina inspiratie van IJD Hasselt
terug naar startpagina van IJD Hasselt
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.