... maar alleen konden ze het niet.
En dus gingen ze op pad. Ze waren nog maar net vertrokken, of er stond een bordje “omleiding”. Gelukkig stond saki Mariet daar, en ze wees hen de juistrichting uit. Tine en Josefien vroegen of ze niet mee wou gaan. En ja, dat wou ze wel. En zo gingen de drie verder op pad.
Ze droomden over een kamp met een hondertal enthousiaste jonge diertjes. Maar met hun drietjes, dat was wat veel. En dus lanceerden ze een oproep: “Gezocht, gezocht, vrienden door dik en dun, om onze droom waar te maken” Vanuit alle uithoeken van het land kwamen dieren van alle soort op de vraag af: de schaapjes Marie en Ynne, de zeeleeuwen Els, Stijn en Zoë, de kippen Katlien, Silke en Wouter, de pinguïns Marie en Michiel, de papegaaien Jessica en Noor, de wasbeertjes Nick en Laure, de beertjes Ingrid, Johan en Liesbeth, de koala’s Jasmien en Bart, de kiwivogels Anne en Toni, de kraanvogels Kevin en Eva, de luipaarden Stefanie en Merel, de zeehonden Jeroen en Milly. Wat waren onze aapjes gelukkig met zo’n team.
De dieren gingen aan de slag en kwamen met wonderlijke ideeën om de week te vullen. Gezelschapsspelletjes, gespreksmethodieken en rustpuntjes werden her en der ingepland tot de week vol zat. Maar er miste toch nog iets. En dus gingen ze verder.
De vriendengroep passeerde een bloemenveld vol madeliefjes waar drie creatieve duizendpoten in rondliepen. Ze werden er hartelijk onthaald om samen met hen bloemenkroontjes te knutselen. Misschien was dat wel wat er nog miste in de weekplanning? Ze vroegen de duizenpoten Bartje, Elke, Bertrand en Sarah om ook met hen op pad te gaan.
Maar de weg naar het kamp was soms zo lang … En de nachten waren zo donker. Het zou zo leuk geweest zijn, mocht er iemand soms voor een lichtpuntje kunnen zorgen …
En als bij wonder, verscheen er in de verte een straaltje. Enkele vuurvliegjes hadden onze vriendengroep gevonden en wezen hen de weg met verhalen van andere avonturiers die ze op pad gezet hadden. Het duurde niet lang, of de vuurvliegjes Guido, Bruno en Lucia maakten deel uit van de beestige familie.
Nu de vrienden al met zo veel waren, ging het vooruit. Ze maakten plezier en grootse plannen om er een ongeziene week van te maken. Tine en Josefien huppelden zielsgelukkig rond.
Maar ach, wat een pech. Een steentje op de weg zorgde ervoor dat een van onze onhandige aapjes struikelde. Ai, ai … Wat nu! Vanuit de struik sprong nachtegaal Marleen met een verbandkistje om het gewonde aapje te verzorgen. Wat een geluk dat zij dichtbij was! De vriendengroep was haar zo dankbaar dat ze haar vroegen om mee op pad te gaan. Ze stemde in, en nam al gauw de hele groep onder haar zorgzame vleugels.
Ze trokken verder de natuur in, langs bergen en dalen en mooie bossen. Ze passeerden zelfs één of ander museum waar enkele olifanten en een giraf stonden. Tijdens één van hun wandeling verscheen boven onze vriendengroep plots een schaduw die niet van een wolk of een boom was. Uit de lucht kwam plots adelaar Nele naar beneden. Met haar arendsoog had ze de dierenkaravaan al eventjes in de gaten en het leek haar fijn om mee te gaan. En zo sloot ze zich ook aan.
Wat een regenboog van dieren was intussen de vriendengroep geworden. Van vogels, tot land- en zeedieren, elk kreeg er de kans om z’n ding te doen en samen aan die droom van een prachtig Pluskamp te werken. De vuurvliegjes waren intussen tot spiriteam gedoopt, en de creatieve duizendpoten zorgden voor een eigen Ateljee om er te knutselen met al wat ze maar tegenkwamen. Misschien, dacht iedereen stilletjes, wordt het wel eens tijd om een plekje te zoeken waar we iedereen te slapen kunnen leggen …
Het was alsof hun vraag gehoord werd, want niet veel later wandelden ze voorbij een prachtige groene heuvel. Plaats genoeg om voor iedereen een slaaphutje te bouwen, en misschien zelfs een ruimte waar de vuurvliegjes en de duizendpoten hun ding konden doen, en iedereen zomaar mocht binnenwandelen. Vol goede moed wandelden ze richting de berg.
Toen ze dichter kwamen, zagen ze dat het niet zomaar een berg was. Iemand had daar al een hutje gebouwd. En wat een lekkere geur krinkelde er uit de schoorsteen naar boven! De geur van spaghetti, rijst met curry en een heerlijke soep! De dieren liepen zo hard ze konden op de geur af.
Maar ai ai, vanop een afstand zagen ze enkele grote beren bij het hutje staan. Zouden ze durven dichter komen? Och, de geur was zo ongelofelijk lekker, daar moesten ze toch dichtbij raken?! Stilletjes slopen ze tot op enkele meters van het hutje. Gelukkig was de avond net gevallen en konden ze plat op hun buik in het gras verborgen liggen. “Hatsjoe”, niesde één van onze aapjes, toen een graspluim in haar neus kietelde. Meteen schoot er een grote zaklamp aan! Help, het was zover, de beren hadden hen gevonden.
“Wat moet dat daar?” werd er van achter de zaklamp gebromd, “Waarom zijn jullie zo laat op pad, moesten jullie niet al lang in bed liggen?” De aapjes vertelden dat ze net op zoek waren naar een plek om hun bed en hutjes te maken, en dat de berg hun daarvoor de perfecte plek leek. Dat het eten er zo lekker rook, lokte hen natuurlijk ook dichterbij. De beren moesten eens hard lachen. Uiteraard rook het er zo goed! Honingbeer Els had namelijk hun keukenhut op de berg gezet om alle lieve dieren te eten te geven. De aapjes en hun vrienden verzekerden de honingberen dat ze zeker een lieve groep waren. De vuurvliegjes lieten hen hun lichtjes zien, en de duizendpoten zorgden meteen voor bloemenslingers voor elk van de beren. Eentje voor beer Wim en Lorenz, Pauwel en Sijn, Griet en Liesbeth, Tim en Dirk, Kristl en Joris, Hans en Pieter. De grote en kleine beren besloten meteen om mee te werken aan de droom van de aapjes en hun vrienden voor een prachtig Pluskamp. De dag nadien hielpen ze zelfs mee om de hutten voor elk van de dieren te bouwen. En dan nog maar eens enkele hutten, zodat er plaats genoeg was om ook de ontpoppende rupsen en vlindertjes die er binnenkort zouden toekomen op Pluskamp welkom te heten. De droom was werkelijkheid geworden: de Pluskampfamilie had een plekje.
En dat plekje, dat was niets anders, dan bij elkaar.
