Met 26 jongeren waren we deze zomer te gast in de abdij van Orval voor een unieke mix van stilte, gebed en ontmoeting. Verslag van zuster Karen.
Van 7 tot 11 augustus waren we met 26 jongeren te gast in de abdij van Orval voor een nieuwe editie van Orval, Jeunes en Prière (OJP).
De vele indrukken worden er gekruid door het samen zingen, het luisteren naar het woord van de Schrift en de hartelijke gastvrijheid van de broedergemeenschap.
Met de schoonheid van de plaats en het gebeuren die nog in het hoofd en het hart blijven hangen, deel ik graag enkele indrukken…
Het algemene programma is al enkele jaren gelijklopend… iets wat goed is, moet je niet al te veel veranderen hé. Ook nu waarderen de deelnemers de afwisseling tussen de bijeenkomsten in kleine groep, de conferenties met de hele groep en de verschillende werkwinkels in de namiddag (van handenarbeid in het bos, over een stevige wandeling of een creatieve werkvorm tot een uitwisseling over het bidden met de psalmen). Natuurlijk is er ook ruimte om gewoon in de stilte van de abdij tot inkeer te komen of een persoonlijk geloofsgesprek te hebben met één van de begeleiders.
We volgen het ritme van het gebed van de monniken.
’s Avonds na de completen kunnen we elkaar dan vinden voor ontspanning, plezier en ontmoeting in de chalet bij een flesje (tafel)Orval of een glaasje fruitsap.
Het is leuk om te zien hoe er verbroederd wordt tussen Nederlandstaligen en Franstaligen.
Zelf had ik het geluk om vier ‘nieuwkomers’ te mogen verwelkomen in ons kleine groepje. ‘s Woensdags komen ze toe, nieuwsgierig, zonder goed weten wat er zou komen. Maar algauw komen ze wat meer thuis en worden ze opgenomen in de dynamiek van het gebeuren. Je ziet hen groeien.
Zaterdagmiddag zegt één van hen: "Weet je, dat vraagt moed hoor. Om te zeggen wat een Bijbeltekst met je doet." Dat geloof ik best.
Ze vertellen ook hoe ze doorheen de dagen zich meer comfortabel voelen bij de maaltijden die in stilte doorgaan.
Eén van de hoogtepunten van OJP is altijd de verzoeningsviering. Ditmaal is er een bijzondere impact van het weer. De regen valt na een zwoele en drukkende namiddag met bakken uit de hemel, inclusief donder en bliksem, zodat we ons moeten verschuilen in de pandgang. Maar terwijl de viering bezig is, klaart de lucht stillaan uit en komt er weer zuurstof. Het past beeldrijk bij wat een deelnemer vertelt: “De priester heeft me echt geholpen om te zeggen wat ik wilde zeggen, ik wist niet goed hoe ik het kon. Toen hij mij daarna de handen oplegde en in naam van God vergeving mocht toezeggen, voelde ik me eerst helemaal leeg worden en daarna weer vol vrede en vertrouwen.” Tegen het einde van de viering kan de vrede dan ook van harte gedeeld worden, terwijl de zon zich terug laat zien.
Zo wordt het al veel te snel weer zondag, de laatste dag. Toch is het voor de christenen ook de mooiste, het is immers de dag van de verrijzenis. Op OJP begint die dag met de nachtwake om 4u50. (commentaar van een deelnemer: “Het was echt veeeeeeel te vroeg, maar meer dan de moeite waard!”)
Met brandende kaarsen in de hand, ontstoken aan de paaskaars, gaan we door de duisternis naar de Kerk.
De psalmen spreken ons van God die redding brengt, die zijn volk en zijn mensen niet in de steek laat. Een kippenvelmoment als na de plechtige lezing van het paasevangelie viermaal ‘‘Amen!’’ klinkt en de broeders beginnen zingen: “Le Christ est ressuscité des morts.” Ondertussen is het buiten licht geworden en kunnen we op het voorplein samen de lofzang van Zacharias zingen over de opgaande Zon en licht voor hen die in verblijven in de schaduw van de dood.
Staande in dat vroege ochtendlicht, denk ik: wat is de liturgie toch mooi. Doorheen woord en gebaar gebeurt er echt iets aan ons. We mogen niet te minachtend denken of spreken over het woord ‘symbolisch’ zoals we soms doen: “het is maar symbolisch.”
Als ik met mijn hart instap in het spel van de liturgie, mag ik ervaren dat het ook aan mij geschiedt, de overgang van donker naar licht, van onmacht naar vertrouwen.
Het is de éne Paasweg, die we altijd weer moeten en mogen gaan. Ik denk dat ook de jongeren dat mogen ervaren in Orval.
Het klinkt ook in het lied dat ons al enkele dagen vergezelt:
Ik wil met de Heer mee op zoek gaan naar het licht, Hem volgen op de weg naar God. Ik ben niet bang want Hij gaat altijd met me mee.
Dit is de weg van de vreugde. Dit is de weg van Heer. Heb je misschien zin om met ons mee te gaan?