De veertigdagentijd was dit jaar voor mij
een tijd om tijd te maken voor mezelf,
een tijd om dichter bij God te komen,
een tijd om gas terug te nemen en te reflecteren,
een tijd om te beseffen dat wanneer je jezelf graag ziet, je ook liefde aan anderen kan geven, veraf of dichtbij.
Het is net wanneer je jezelf de kans geeft om tijd te maken voor jezelf en God dat je ten volle tijd kan maken voor anderen.
Tijd om aan anderen te geven: een telefoontje aan een goede vriendin die ik al lang niet meer had gehoord, een onverwacht bezoek aan mijn ouders, een compliment geven aan een collega, een schouderklopje, er zijn zonder woorden...
De veertigdagentijd. Een tijd met als hoogtepunt de Goede Week. Een week om te voelen dat lijden ten volle deel uitmaakt van het leven. Goede Vrijdag is in die zin voor mij zeer speciaal, omdat we dan ons eigen lijden en dat van anderen bij het kruis van de Heer kunnen neerleggen. In ieder mensenleven zijn er periodes van beproeving en tegenslag. We voelen ons dan ook soms net zoals Jezus aan het kruis, eenzaam en verlaten, zelfs door God. En net dan, in het lijden, leer je je echte vrienden kennen.
En dan besef je plots ook dat God er wel is; in de schouderklopjes, de knuffel, de glimlach... van mensen om je heen.
In het lijden leer je de schoonheid van de kleine dingen (her)ontdekken. Hoe wanhopig, verloren en machteloos we ons soms ook voelen, God maakt telkens weer een nieuwe toekomst mogelijk. Het open graf zegt ons dat het leven uiteindelijk overwint. Het Paaslicht brengt hoop in de donkerste nacht.
Sandra Van Belle
Lees hier andere getuigenissen van IJD-medewerkers en jongeren over de veertigdagentijd en de Goede Week.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.