Amfora doet u als vrijwilliger naast uw werk als godsdienstleerkracht. Komt u op school vaak in aanraking met verdriet?
Isabelle Desmidt • Ik ga er niet naar op zoek, maar in mijn lessen komen thematieken aan bod die de leerlingen dicht op de huid zitten.
Als verdriet zich aandient, ga ik het niet uit de weg.
Zo had een leerling eens ‘vaarwel’ op het bord geschreven. Hoewel het evengoed een grap kon zijn, nam ik die leerling toch even apart. En na een externe dag over seksuele en relationele vorming bleven er heel wat vragen over die niet behandeld waren, zoals over een laag zelfbeeld, zelfmoordgedachten, een depressieve vriendin of een niet-aanwezige vader. Geen gemakkelijke onderwerpen, maar ik ging er met de leerlingen toch op in. Iets waar ze mij nadien erg dankbaar voor waren, onder meer omdat het de klas dichterbij elkaar had gebracht.
Het doet me denken aan de Bergrede: zalig zijn zij die treuren, want zij zullen vertroost worden. Dat is zo waar, want wie geraakt wordt door diep verdriet, stelt zijn hart open en kan dus ook geraakt worden door diepe vreugde.
Ik zie God aan het werk in de diepte van het leven, waar duisternis en licht elkaar ontmoeten.
Verrijzenis gaat altijd langs het kruis, dus mag je verdriet niet uit de weg gaan.
Psychiater Marc Eneman geeft in Erik Galles Zeven keer jezelf overstijgen warme ontvankelijkheid aan als basishouding voor de mens in nood. Akkoord?
Isabelle Desmidt • Zeker, al zou ik de basishouding omschrijven als een open houding van nabijheid en aanwezigheid vanuit Gods naam ‘Ik ben er’. Ook dienstbaarheid vind ik cruciaal, net als nederigheid. Zo ben ik er mij erg van bewust dat mijn geven een doorgeven is. Ik probeer er te zijn voor mijn omgeving en voldoende te luisteren, vanuit mijn eigen kleinheid en gebrokenheid.
Met die houding sta ik ook als leerkracht tussen de leerlingen.
Het is essentieel je kwetsbaar op te stellen. Leven is verbondenheid, relatie.
Ik probeer bezield les te geven en krijg veel terug van mijn leerlingen. Zo schreef een vierdejaars dat hij „opnieuw een beetje God in zijn leven” meeneemt uit de lessen. Een ander wilde onthouden dat het niet belangrijk is te doen wat je kunt, maar wat je zinvol vindt. Op een moment dat het voor mij wat stroever liep op school, gaf een leerling mij een kaartje waarin zij mij bedankte voor mijn lessen.
Zo’n dingen interpreteer ik als een knipoog van God.
Ik merk ze wellicht niet allemaal op, maar ben telkens dankbaar als ik er eentje heb gezien.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.