Klimaat, vluchtelingen, gelijke kansen – het zijn hete hangijzers waarvoor weinigen warm lopen. Wordt u nooit moedeloos?
Els Keytsman • Soms bekruipt me het gevoel dat het vechten is tegen de bierkaai, maar ik ben hoopvol. Toen ik in 2007 met Peter-Tom Jones Het klimaatboek schreef, moest ik steeds opnieuw uitleggen wat klimaatverandering is. Nu aanvaardt haast iedereen het bestaan ervan. We zitten er ook middenin. Kijk maar naar de recente overstromingen. We boeken dus vooruitgang.
Ik put energie uit mijn verontwaardiging, maar vooral uit ontmoetingen, met vluchtelingen bijvoorbeeld.
Hoe erg hun verhalen ook zijn, ik zie steeds een persoon die tot hier raakte. Ondanks alle problemen en trauma’s zie ik veerkracht. Bovendien mag ik bij Unia een hoopvolle boodschap uitdragen: het promoten van gelijke kansen voor iedereen, man of vrouw, wit of zwart, handicap of niet. We zijn allemaal verschillend, maar ieder telt mee en moet volledig kunnen participeren aan onze samenleving.
Tegelijk voert Unia een nog lastiger strijd tegen discriminatie en racisme. Is er nog veel werk aan de winkel? Betrapt u uzelf soms op discriminerende gedachten?
Els Keytsman • Ja hoor, zoals iedereen heb ook ik vooroordelen, maar zodra die resulteren in discriminerend gedrag, ga je in de fout. Sinds 2003 zijn er negentien persoonskenmerken zoals leeftijd, huidkleur, geloofsovertuiging, seksuele geaardheid die wettelijk beschermd zijn. Ooit ondervond ik het aan den lijve. Net twintig geworden, wilde ik een appartement huren, maar de huisbaas liet me doodleuk weten dat hij niet verhuurde aan een alleenstaande vrouw. Mensen met een handicap, mensen die Mohammed heten, beleven het dag in dag uit. Wat doet zo’n constante vernedering met een mens?
Te weinig mensen kennen hun rechten. Ze weten niet dat ze bij Unia of onze dertien lokale contactpunten in Vlaanderen terechtkunnen in geval van discriminatie (zie unia.be). Onze nieuwe naam Unia, van het Latijnse unio of ik verbind, moet onze bekendheid groter maken. Ik zie er de term uniek in. Dat vind ik mooi.
Hoe doet de Kerk het in uw ogen als promotor van gelijke kansen?
Els Keytsman • Niet zo best, hé. Ik denk aan de plaats van de vrouw, die slechts een tweederangsrol mag spelen. Vrouwen moeten tot priester gewijd kunnen worden. Priesters moeten kunnen huwen. Wettelijk mogen homo’s en lesbiennes huwen, maar het sacramentele huwelijk staat niet open voor hen.
Tegelijk werd ik als ongehuwde moeder met een donorkindje steeds respectvol behandeld door katholieken en moslims.
Ik ben vrijzinnig opgevoed, maar ontmoette veel gelovigen, van wie ik veel bijleerde. Ik merkte dat mensen moed putten uit hun geloof. Dat het mensen richtsnoeren aanreikt. We mogen religie niet zomaar afschrijven. Het is ongelooflijk knap hoe organisaties als Caritas of gelovigen zich in hun parochie inzetten voor vluchtelingen, of hoe islamitische organisaties in actie komen voor minderbedeelden.
Dat zie ik veel te weinig in het harde neoliberale denken.
Gewezen Brits premier Margaret Thatcher zei ooit dat er niet zoiets bestaat als een gemeenschap. We zijn allen individuen die te doen hebben met andere individuen. Dat is niet waar.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.