Een kleine kwarteeuw geleden trok hij als chirurg met Artsen Zonder Grenzen naar Srebrenica in Bosnië. Het was een missie van slechts drie weken, maar Piet Willems (76) volgt nog steeds de weg die hij toen insloeg, met het evangelie als inspiratie. En het inzicht dat het er niet toe doet wat mensen geloven, zolang ze maar juist handelen.
Willems gebruikt Facebook actief, maar wat hij eet of waar hij wandelt, kom je er nooit te weten. Wel leer je er alles over de internationale vluchtelingenproblematiek en over het wel en wee bij VLOS, dat zich in Sint-Niklaas over vluchtelingen ontfermt. Ik ben een monomaan, nog slechts bezig met één ding bezig, zegt hij. Met mij aan tafel zitten, is zelden gezellig. Maar als niemand herhaalt wat we niet willen horen, is dat dan gezellig?
Waar komt uw gevoeligheid voor het lot van vluchtelingen vandaan?
Piet Willems • In 1993 trok ik met Artsen Zonder Grenzen naar Srebrenica. Ik was er bij momenten doodsbang, want er waren schoten en we schuilden achter zandzakken, maar ik ben nog altijd blij dat ik die stap toen deed.
Ik ontmoette mensen die voortdurend in angst leefden en niet voor- of achteruit konden.
Niet veel later kwamen vluchtelingen uit Joegoslavië hierheen.
Bij die eerste missie was ik al 52, dus uiteraard ging er een hele opvoeding aan vooraf. Mijn thuis was een katholiek nest met acht kinderen, mijn moeder was tien jaar lang nationaal voorzitter van de Katholieke Arbeidersvrouwen. Aan de universiteit ontdekte ik de bevrijdingstheologie. Ik bestudeerde ze grondig, maar je kunt ze eigenlijk samenvatten in één zin: orthopraxie, het juiste doen, is belangrijker dan orthodoxie, de juiste leer. In mijn geval duurde het een tijd alvorens ik dat omzette in daden. In 1993 echter had ik echt genoeg gepraat. Ik moest het ook maar eens gaan doen.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.