We treffen Tina Blommaert (57) aan het Sint-Baafshuis in Gent, de plek waar de leden van de dekenale ploegen van de tien nieuwe dekenaten net voor het eerst samenkwamen. „Bijzonder inspirerend”, vat de Buggenhoutse godsdienstleerkracht en lid van de dekenale ploeg van Dendermonde de dag samen. „Eerlijk gezegd had ik er niet zo veel van verwacht, maar al van bij het begin slaagden de sprekers erin mijn aandacht te trekken met volgende passage uit het boek Numeri: ‘De weg naar gisteren is uitgewist. Weiger elkaar te verwarren. Laat ons de rug rechten, liederen van hoop zingen en samen het brood breken.’”
Samengevat: de enige weg is vooruit. Ligt dat net niet moeilijk voor veel mensen?
Tina Blommaert • Ik begrijp de verbondenheid van mensen met hun kerktoren niet zo goed. Dat komt wellicht omdat ik al meermaals verhuisde en onder meer in Noorwegen en Turkije woonde. Ook al sprak ik de taal niet, ik kwam ik er thuis in de liturgie en ik voelde me verbonden met de kerkgangers, omdat we hetzelfde geloof deelden.
Naar de kerk gaan, was zelfs een manier om de taal te leren.
Vicaris voor territoriale pastoraal Albert Van De Kerkhove zei treffend dat we het geduld moeten opbrengen om iedereen mee te nemen. Vooruitgaan is de boodschap, maar wel behoedzaam.
Vertrekken vanuit de goede kiemen en niet koste wat kost trachten te behouden.
Concreet denk ik daarbij bijvoorbeeld aan de vormingsbijeenkomsten die we organiseerden over de dvd Catholicism, aan de gezamenlijke huwelijksvoorbereiding in de oude dekenaten Lebbeke, Dendermonde en Zele of aan de op elkaar afgestemde catechese in de oude parochies Buggenhout, Opdorp en Opstal.
Daarnaast was ik verwonderd dat de hele dekenale ploeg en straks de parochieploeg gezamenlijk verantwoordelijkheid zullen dragen.
Het is dus niet zo dat we slechts medeverantwoordelijk zijn met de deken in de dekenale ploeg of later met de pastoor in de parochiale ploeg. Als vrouw en leek vind ik die verantwoordelijkheid een hele stap vooruit.
Trof u er nog iets bijzonders op de vormingsdag?
Tina Blommaert • Dat het nieuwe project er een van ons hart moet worden. Bij mij zit het er al in. Nu is het zaak anderen te overtuigen of hen de tijd te geven het in hun hart te laten groeien.
Een van de meest bevrijdende uitspraken die ik daarover tijdens de vormingsdag hoorde, was dat we mislukkingen niet persoonlijk mogen opnemen.
Natuurlijk moeten we zo verantwoordelijk mogelijk handelen, maar er is ook nog altijd God. We staan er niet in ons eentje voor. Als Hij het wil, zal het lukken.
Ook belangrijk daarbij is bidden, alleszins voor mij.
Dat is mijn manier om moeilijkheden te verwerken. Ik zeg aan God wat er op mijn hart ligt en lees dan een Onzevader, Weesgegroet of psalmtekst die past bij hoe ik me voel.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.