Gelovig en zoekend. Zo zou je Heleen Deruytere (27) kunnen omschrijven, ook al is dat geloof niet vanzelfsprekend en blijft ze op zoek naar ontmoetingen met gelovige jongeren. Als zestienjarige hoorde ze echter een getuigenis over de Wereldjongerendagen (WJD) en was ze meteen verkocht.
Als verpleegkundige en stagebegeleider aan een hogeschool helpt Heleen Deruytere mensen op weg. Die is niet altijd recht, want er zijn vele zijwegen of kronkels, legt ze uit. Op mijn weg ben ik alvast behoorlijk zoekend, momenteel. Zo komt ze op het verhaal van de Emmaüsgangers: Toch voel ik me op die weg nooit alleen. De mensen die ik tijdens de WJD leerde kennen lopen altijd een eind met me mee. Ik weet dat ze er voor me zijn.
Hou groeide jouw geloof?
Heleen Deruytere • Als kind vergezelden we mijn moeder naar de zondagsvieringen. Mijn zus kon mooi zingen en mama stelde het kerkkoor voor. Omdat mijn zus nogal verlegen was, sloot ook ik me aan bij dat koor, al was ik zelf minder toonvast.
We zongen ook in andere parochies en zo kwam ik terecht in een kerkje waar de priester veel oog had voor jongeren. Omdat ze daar, in de parochie Sint-Jan in Ieper, kaarsen naar het altaar mochten brengen en ze bij het Onzevader naar voren werden geroepen, leken jongeren me meer betrokken. Het werd voortaan onze keuzekerk en ik ontving er het vormsel.
Wanneer hoorde je voor het eerst over de Wereldjongerendagen?
Heleen Deruytere • Aan de kerk was ook een jeugdbeweging verbonden, die jongerenvieringen organiseerde. Na mijn vormsel sloot ik me aan en dat versterkte mijn geloof.
Het was daar dat ik als zestienjarige voor het eerst een jongere hoorde getuigen over de Wereldjongerendagen in Toronto in 2002. Dat leek me best spannend en ik begon af te tellen tot ik oud genoeg zou zijn om mee te mogen met de volgende WJD-editie. Dat was in Keulen, in 2005.
Hoe kijk je terug op die eerste deelname?
Heleen Deruytere • Het idee dat zoveel jongeren samenkomen en hun geloof openlijk kunnen delen, vervulde me echt met hoop.
Op school kon ik mijn religieuze gevoelens niet uiten en ook in de jeugdbeweging bleven de gesprekken daarover oppervlakkig.
Toch zijn het niet de gesprekken die me van Keulen het meest bijbleven, wel de openingsviering. Toen daar door de massa in het stadion ineens een Mexican Wave golfde, werd ik vervuld van een intens gevoel van saamhorigheid. We gingen daar zo in op dat het koor een nieuw lied moest inzetten om onze aandacht weer bij de viering te krijgen.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.