Kan je een kind leren een ‘goed mens’ te worden? Verderop in dit nummer zoekt redactrice Jozefien Van Huffel naar het begin van antwoorden op de vraag die elke ouder bezighoudt.
Het doet me denken aan een bekende uitspraak: It takes a village to raise a child, Er is een dorp nodig om een kind op te voeden. Een Afrikaans gezegde en meer dan ooit van toepassing. In onze hectische samenleving helpen leerkrachten, jeugdbewegingen maar ook grootouders en familie samen met ouders om kinderen te laten opgroeien. Meer dan ooit hebben we elkaar nodig, ook al heeft niet iedereen het geluk om op zo’n netwerk te kunnen terugvallen. Te veel mensen staan er alleen voor. Te veel mensen moeten ploeteren.
Maar zullen we dat Afrikaanse gezegde nu eens omdraaien? ‘Er is een kind nodig om een dorp, een samenleving op te bouwen.’ Dat is minstens even waar.
Met rake opmerkingen en eindeloos veel vragen houden kinderen ons een spiegel voor. Wat zijn we aan het doen? En waarom doen we dat? Van welke wereld dromen we en hoe maken we er effectief werk van? We hebben er soms niet eens een antwoord op. Kinderen stellen onze gewoontes in vraag, ze confronteren ons met wie we zijn. Met hun unieke gave wijzen ze ons op het belang van rechtvaardigheid en solidariteit.
Vaak achteloos zetten ze ons zo in beweging, richting de ander, richting de toekomst.
Paus Franciscus schrijft in Christus Leeft: ‘De jeugd is vreugde, een lied van hoop en een zegen. De jeugd naar waarde schatten, houdt in dat we die levensfase zien als waardevol op zichzelf en niet simpelweg als een korte ouverture op de volwassenheid.’
Misschien is het mooiste geschenk van kinderen wel hun speelse onrust. Die hoeft helemaal niet negatief te zijn. Onrust is het tegengestelde van (al te veel) bedaardheid, die kan omslaan in zelfvoldaanheid. Onrust houdt onze geest alert en ons hart open. Alleen zo kunnen we hoopvol uitkijken naar de toekomst.
