Ik heb altijd veel sympathie gehad voor de heilige Jozef, wiens feestdag we op 19 maart vierden. Jozef lijkt de wat ondergesneeuwde wederhelft van Maria, veroordeeld tot de rol van pluspapa in de schaduw van de Moeder Gods. Maar vergis je niet: Jozef is ook degene die knopen doorhakt als het moet. In Matteüs 2 lezen we hoe hij met vrouw en kind tijdig vlucht naar Egypte, dan naar Israël, om uiteindelijk toch naar Nazareth te trekken. Keer op keer geeft hij daarmee gehoor aan wat een engel hem in een droom influistert.
Jozef slaapt er dus een nachtje over.
Misschien ziet hij de oplossing ’s avonds al, maar hij is er de man niet naar om te overhaasten. Hij neemt even afstand.
Ook paus Franciscus vertrouwt op de heilige Jozef. Zowel in zijn zitkamer als in zijn slaap-kamer heeft hij een beeldje van de slapende Jozef staan. Heeft hij een probleem – en problemen heeft een paus anno 2023 zonder twijfel –, dan legt hij een briefje onder het beeld, opdat de nacht raad zou brengen.
Jozef toont ook elders in de Bijbel bedachtzaamheid. De zwijgzame timmerman laat zich niet verleiden tot snelle actie of prompte meningen.
Daarmee past hij slecht in de hedendaagse tijdsgeest, waarin snelle meningen voor het rapen liggen en waarin zowel politici als deelnemers aan een reality-programma op tv op elk moment een analyse klaar hebben over zichzelf, de anderen en de situatie waarin ze zich bevinden.
Bedachtzaamheid is de zonnekant van wat anderen traagheid en besluiteloosheid zullen noemen.
Toegeven dat je het even niet weet, de beslissing even uitstellen, er een nachtje over slapen: dat getuigt zowel van lef als van nederigheid. Je laat Gods geest zijn werk doen. Met open handen, met open blik en vooral met heel veel geloof.
