Een poëtische, maar alledaagse inkijk in hart en dagen van zeven benedictinessen, dat zijn het magazine en de video’s Getuigenis van leven. Een mooier leven kan priorin Hannah Van Quakebeke (47) zich niet indenken, maar ze weet dat dezelfde inspiratie ook buiten kloostermuren gedijt. De vorm is relatief.
In haar eigen getuigenis in het magazine noemt zuster Hannah ordestichter Benedictus een echte mensenkenner. Vanwege de enorme mildheid in zijn regel, en dat in de zesde eeuw na Christus, legt ze uit. Broederliefde begint bij hem bijvoorbeeld met wedijveren in respect. Je kunt nu eenmaal niet warmlopen voor iedereen, maar je kunt wel het goede wensen voor iedere andere, in het klooster en in de samenleving.
Het magazine ‘Getuigenis van leven’ beoogt een menselijk beeld. Is dat nodig?
Hannah Van Quakebeke • Mensen zien ons nog steeds als verheven boven het alledaagse. Gasten komen bezinnen, ervaren hier een oase van rust en denken dat die voor ons permanent is. Dat we het druk hebben, verbaast hen. Wat zich echter afspeelt in elk gezin en bedrijf, speelt zich hier af. Ik ervaar het weliswaar als een grote luxe samen te leven met anderen die ook kiezen voor Christus. We kijken in dezelfde richting. Hoe meer je echter op elkaar gaat lijken, door de gedeelde structuur en activiteiten, hoe scherper verschillen worden.
Het is soms makkelijker in dialoog te gaan met iemand aan de andere kant van de wereld dan met iemand met wie je een project deelt en die dat een andere vorm blijkt te geven.
Respect is dan des te belangrijker.
Het kloosterleven wordt vaak gezien als een radicale keuze. Drie jaar geleden stierf mijn moeder. De manier waarom mijn vader tot het laatste moment aan haar zijde bleef, was voor mij evenzeer radicaal. Voor mij is radicaliteit het authentiek beleven van gelijk welke levenskeuze.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.