Naast het huis van Greet Dewulf (62) ligt de basisschool Sint-Vincentius, de plek waar de van oorsprong West-Vlaamse Dewulf 26 jaar werkte: zestien jaar als juf van het vierde leerjaar en tien jaar als zorgleerkracht. Nog altijd zet ze zich in voor de school als creamoeke en ook voor haar zes kleinkinderen staat ze met plezier paraat. De grootste hap uit haar tijd neemt evenwel haar inzet voor Welzijnsschakel Groot-Nevele.
En via die Welzijnsschakel leerde u een Servisch gezin kennen?
Greet Dewulf • Dat klopt. Als vrijwilliger bij de Welzijnsschakel ga ik langs bij enkele vaste gezinnen in armoede. Eind 2009 kwamen er twee nieuwe gezinnen in onze straat wonen en besloot ik hen eens op te zoeken.
Met een van die twee gezinnen, een Servische familie, klikte het onmiddellijk erg goed.
Vooral met Florije, de mama, bleek ik veel gemeen te hebben, zoals de samenstelling van ons gezin, drie dochters en een zoon, maar ook onze visie over opvoeden. We begrepen elkaar, ook al sprak zij toen nog geen woord Nederlands.
Na twee jaar in Nevele kreeg het gezin te horen dat ze uitgeprocedeerd waren. Welke gevolgen had dat?
Greet Dewulf • Ze moesten hun woning verlaten. Ze konden terecht in een asielcentrum en mochten een nieuwe procedure aanvragen, omdat de vader een medisch dossier lopen had en de zoon met een arbeidskaart aan de slag was als magazijnier. De familie was al goed geïntegreerd en graag gezien in Nevele en wou hier daarom graag blijven. Alleen nog maar voor de verdere schoolloopbaan van de meisjes was dat al van belang.
Ik contacteerde 31 eigenaars van leegstaande panden, maar niemand wou aan hen goedkoop verhuren, omdat ze nog geen papieren hadden of omdat ze schrik hadden dat ze hen er niet meer uit zouden krijgen.
Gelukkig bood er een gezin uit de school een appartement aan dat ze niet meer zouden verhuren in afwachting van de verkoop twee jaar later. Alleen kwam dat appartement pas vrij in mei en was het nog maar december.
En toen besliste u hen in huis op te nemen?
Greet Dewulf • Mijn man en ik hebben alles wat we nodig hebben op de benedenverdieping, dus we konden dat doen. Op kerstavond lichtten we onze kinderen in en die reageerden enthousiast.
Op kerstdag hebben we met spullen die we van hen en van onze vrienden kregen samen de bovenverdieping ingericht.
Op tweede kerstdag zijn Sevdush en Florije met hun kinderen ingetrokken. Het was mijn mooiste Kerst ooit. We hadden letterlijk een plek gegeven aan mensen voor wie geen plaats meer was in de herberg.
Ze verbleven bijna vijf maanden bij u. Is dat meegevallen?
Greet Dewulf • Mijn man en ik hebben daar enorm van genoten en misten ze zelfs toen ze weg waren.
We maakten van in het begin wel duidelijke afspraken. Wij woonden beneden en zij boven.
Op woensdagavond aten we samen frietjes, want een frietketel hadden ze niet, en op vrijdagavond pizza, want over een oven beschikten ze evenmin. Ze mochten ook onze fietsen gebruiken.
Op onze twee avonden samen kaartten we vaak. Als de kinderen hun vader – het te respecteren gezinshoofd – een loer konden draaien, deden ze dat. Zijn vrouw evenzeer. Het was ook het enige moment dat Sevdush erin slaagde zijn zorgen te vergeten. We zijn ook samen een dagje naar de zee geweest en een weekje op vakantie naar de Ardennen. Dingen die niet veel geld kosten – alleen maar een klein beetje moeite – maar die veel voor hen hebben betekend, want in Servië gingen ze zoals de meesten op vakantie.
Zetten zij vraagtekens bij hoe jullie leefden?
Greet Dewulf • Ik ben door hen prijsbewuster geworden. Zij kregen van het OCMW vijftig euro om in een bepaalde winkel te kopen en dan liep Sevdush met zijn rekenmachine door de winkel om precies op dat bedrag af te klokken. Hij wist eveneens perfect waar hij de voordeligste basisproducten kon kopen.
Daarnaast heb ik geleerd dat ook feestjes zonder alcohol leuk zijn en dat er veel parallellen zijn tussen de islam en het christendom. Wat ik ook mooi vind is, dat ze zowel in hun kledij als in hun houding veel respect voor God betonen, iets dat wij wat verleerd zijn. Nu, de meisjes zijn modern gekleed hoor. Jeansbroek met gaten en korte rokjes, maar als ze bidden, hebben ze een hoofddoek en een lang kleed aan.
Heeft u nog contact met hen?
Greet Dewulf • Ook nu ze sinds oktober vorig jaar in een huurhuis wonen, zien we elkaar nog wekelijks. We vieren samen alle verjaardagen en we worden uitgenodigd voor hun Offer- en Suikerfeest. De kinderen – ondertussen veertien, zestien, negentien en 22 – en hun mama hebben hun draai gevonden. Papa Sevdush heeft het nog altijd moeilijk met het onrecht dat hem is aangedaan – zijn bedrijf is kapotgemaakt en zijn broer vermoord – en met de angst en de onzekerheid waarin zijn gezin nog altijd moet leven.
Ik kan begrijpen dat ons land niet alle asielzoekers kan opvangen, maar het zou toch beter zijn voor deze mensen als ze sneller zouden weten waar ze aan toe zijn.
Dat lijkt mij niet meer dan menselijk.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.