Ze denkt duidelijk in het Engels en moet nu en dan zoeken naar een Nederlandse term. Greet Vanaerschot (55) verkeert dan ook al 35 jaar in internationaal gezelschap. Ooit was ze de benjamin bij van de wereldwijde vredesbeweging Pax Christi International, nu algemeen secretaris.
Vanaerschot ontvangt ons aan een wiebelige vergadertafel, die tijdelijk een team vormt met een tiental rode bureaustoelen. De Brusselse hoofdzetel zweeft dan ook even tussen twee kantoren, het oude leeggehaald, de verf in het nieuwe nog maar net droog. Een fris begin voor een nieuwe algemeen secretaris, die echter veel respect heeft voor de geschiedenis van ‘haar’ beweging.
Begon u hier als jonge wereldverbeteraar?
Greet Vanaerschot • Ik begon hier zonder te weten waar ik terechtkwam. Ik was 21 en zocht gewoon een baan, het liefst een waarin ik als regentes mijn talenkennis kon onderhouden. Uiteraard ontdekte ik snel dat Pax Christi International een uniek beestje is, waarin verhalen uit allerlei landen samenkomen, van leken en religieuzen, die echter stuk voor stuk een weg van verzoening kiezen.
Onbewust wees mijn opvoeding me misschien de weg naar Pax Christi. Al besef je het dan niet, je krijgt veel mee in je jeugd. Ik kom uit Herentals, uit een regulier katholiek gezin met vijf kinderen.
Hoe het komt weet ik niet, maar de sociale reflex hebben we gemeen.
Een broer is arts en engageert zich voor de bouw van ziekenhuizen in China, een zus diensthoofd in een woonzorgcentrum. Als ik haar hoor reflecteren over de omgang met ouderen, geeft dat me energie.
Groeide ik als wereldverbeteraar? Ik raakte vooral ervan overtuigd dat we moeten bouwen aan structuren die het mogelijk maken de wereld beter te maken. Daar gaan generaties over en soms is het frustrerend, maar het is de goede weg.
Wordt u hier dan een meer geduldig mens?
Greet Vanaerschot • Ik zie mezelf als introvert, maar ik kon vroeger een flapuit zijn en dat is zeker voorbij. Ik heb veel respect voor mensen die middenin een conflict geduldig werken aan verzoening, die moed houden, ook al doen ze een stap vooruit en twee stappen achteruit.
Ik krijg vaak de vraag wat we eigenlijk doen, of we wel resultaten boeken. Natuurlijk zijn die niet zo duidelijk als een remedie tegen polio.
Maar ik zie bijvoorbeeld dat onze methodes werken in Haïti, waar jongeren voetbalclubs oprichten, die uitgroeien tot plekken waar mensen die ooit tegenover elkaar stonden, praten en samenwerken. En ik zie het op het internationale niveau, waar we in coalitie met gelijkgestemde organisaties bijdragen aan nieuwe verdragen.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.