Op zijn 32e was Hendrik Mussche (48) – criminoloog van opleiding – kantoordirecteur van een bank en personeelsverantwoordelijke van vier bankfilialen. Hij wou graag het goede doen voor de mensen, maar dat bleek niet altijd gelijklopend met wat voor de bank het beste was. Hij besloot het over een andere boeg te gooien en volgde een opleiding tot begrafenisondernemer. Terwijl hij daarmee bezig was, overleden plots zijn schoonbroer en zijn schoonvader…
… en toen maakte u wel van heel nabij kennis met het beroep?
Hendrik Mussche • Toen wist ik zeker dat ik begrafenisondernemer wou worden. Je mag mens onder de mensen zijn en staat ten dienste van anderen. Ik haalde altijd al energie uit werken met mensen. In mijn jeugdjaren als hoofdmonitor bij Jeugd en Gezondheid (nu Kazou, de jeugddienst van de Christelijke Mutualiteiten, n.d.r.) en later bij de bank in het contact met klanten en medewerkers.
Ik zwoor echter dat ik niets meer zou verkopen dat de klant niet wou en dat principe draag ik nog altijd hoog in het vaandel.
Als je de toonzaal ziet, zou je het omgekeerde kunnen denken, want we bieden er heel wat uitvaartartikelen aan. Klanten moeten kunnen kiezen, maar ik ga hen nooit ergens toe overhalen. Integendeel, zelfs. Als ze onmiddellijk na de crematie vragen naar een urne of hangertje om as van de overledene in te bewaren, adviseer ik hen nog te wachten, zodat ze geen te emotionele keuze maken.
Wat zijn de essentieelste eigenschappen van een uitvaartondernemer?
Hendrik Mussche • Allereerst moet een uitvaartondernemer over het nodige organisatietalent beschikken. Er moet heel wat geregeld worden, zowel met de familie en de gemeente als met de parochie of het crematorium. Voorts beschik je maar best over de nodige bemiddelingscapaciteiten, want in nogal wat families is er onenigheid.
Daarnaast moet een uitvaartondernemer empathisch zijn, maar wel op een professionele manier. Daaronder versta ik dat je kan meeleven met de mensen, maar wel de nodige afstand bewaart. Dat is nodig om de mensen voldoende tot steun te kunnen zijn.
Als je te veel zou meevoelen, houd je het niet vol en beland je bij wijze van spreken binnen de vijf jaar in de psychiatrie.
Zeker uitvaarten van kinderen of jongeren of mensen die stierven door zelfdoding of een verkeersongeval, zijn emotioneel zwaar beladen.
Tot slot, en daar maak je als begrafenisondernemer het verschil, is om goed aan te voelen wat de familie wil. Om dat te weten, maak ik voor het eerste gesprek anderhalf tot twee uur tijd vrij. Dat is veel, maar de moeite waard, omdat in dat gesprek de basis wordt gelegd voor de verdere samenwerking.
Ik vraag door over hoe ze de begrafenis zien en vertel hen over wat wel en niet kan. Zo weten mensen vaak niet dat ze de kist van de overledene de kerk mogen binnendragen. Een klein gebaar, maar wel erg betekenisvol. Een mooie begrafenis voor de nabestaanden is dan ook een begrafenis waarop de juiste dingen zijn gebeurd en gezegd om waardig afscheid te kunnen nemen.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.