Wanneer zette u de eerste stappen als lokaal redacteur en ijveraar voor Kerk & Leven?
Pieter Bogaert • In 1986 ben ik getrouwd. Ik woonde in Zevergem, was organist maar had nog geen abonnement op het parochieblad. Toen sprak de bakkersvrouw mij aan. Ze vond het bijzonder jammer dat het slecht ging met het blad. De pastoor was immers ziek. Misschien kon ik er de vieringen inzetten?
Zo verscheen op 20 november 1987 ‘mijn’ eerste parochieblad.
Toen was dat één pagina, nu zijn het er soms negen. Let op, in 1987 was dat nog op de schrijfmachine. Dan zat ik op zondagavond afwisselend bij mijn ouders en mijn schoonouders de teksten te typen. Ik werk nu als algemeen coördinator voor de eerste graad in het Vrij Technisch Instituut in Aalst. Ook daar stel ik voortdurend teksten en verslagen op. Met schrijven straf je me niet, integendeel.
Wat is er sindsdien veranderd?
Pieter Bogaert • In het begin moesten alle teksten in een groene envelop naar Antwerpen. Wilde je een foto publiceren, dan moest je 20 frank, een halve euro, betalen. Vandaag verloopt dat uiteraard allemaal digitaal. Dat is de grote verandering. Gelukkig kan ik rekenen op twee trouwe medewerkers. Frida Rogge en Emilie Peeraer halen elke week de intenties voor de eucharistievieringen in De Pinte op en typen ze in. Ze sturen me de kopij en dan start mijn werk.
Inhoudelijk verdeel ik het blad in rubrieken: parochiaal nieuws over Zevergem, interparochiaal nieuws uit De Pinte en dekenaal nieuws. Binnen elke rubriek komen de kerkelijke berichten eerst, maar gaandeweg is het blad verbreed. Ik schreef zelf verenigingen aan met het aanbod om hun activiteiten op te nemen, van een bericht over een school-etentje tot een rubriek Supporters op post over de lokale voetbalploeg. De formule sloeg aan, in die mate dat verenigingen mij nog op zondagavond hun berichten doorsturen. Het is en blijft onze sterkte, lokaal nieuws.
Wat ik nog doe, is bij een overlijden samen met de familie het verhaal van de overledene optekenen.
Dat verschijnt dan vooraan als In memoriam. En soms doen we iets speciaal. Ooit maakte ik bijvoorbeeld een reeks met oude foto’s van Zevergem. Ik fotografeerde dezelfde plek vanop net dezelfde locatie. Onder de titel Zevergem vroeger en nu plaatsten we dan beide foto’s naast elkaar. Onlangs rondden we dan weer de artikelenreeks De kerk spreekt af. Daniel Vanrysselberghe, de dirigent van ons koor en intussen een goede vriend, vertelde verhalen van en over de kerk door met de voorwerpen die er staan in gesprek te gaan.
De glasramen, een heiligenbeeld, de biechtstoel, allemaal kregen ze een stem.
De reeks had zo veel bijval bij de lezers dat we de verhalen deze maand uitgeven in boekvorm.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.