En toen brak in 2011 de burgeroorlog uit. Wat deed u?
Daniel Maes • We deden gewoon voort. Vooral 2013 was een moeilijk jaar. Het dorp rond het klooster groeide aan met tienduizenden ontheemden. Er kwamen pick-ups met bebaarde strijders aangereden, maar geruime tijd werden we met rust gelaten.
In november 2013 verergerde de situatie en leek het erop dat de terroristen zich tegen ons zouden keren.
We lieten de toegangspoort dichtmetselen, want de vrees voor kidnapping was groot. Ik drukte iedereen op het hart dat voor mij beslist geen losgeld mocht worden betaald. Toen vierden we de liturgie van de Goede Week in de byzantijnse ritus. Ik gaf iedereen de absolutie, maar wie moest mij de absolutie geven? Ik was de enige priester in het klooster.
Na gevechten met de terroristen nam het regeringsleger de controle in de streek weer over. Het scheelde niet veel of het klooster was daarbij opgeblazen, maar verkenners van het regeringsleger hadden gelukkig een kind zien lopen over onze binnenplaats. Ik vraag me nog altijd af hoe we het hebben overleefd.
Waarom wil u nog in Syrië blijven?
Daniel Maes • Vanwege de vitaliteit en de openheid. Syriërs leefden lange tijd in harmonie met elkaar, ongeacht ze moslim of christen zijn. Bij ons kwamen geregeld moslims over de vloer. Ik hunker naar vrede, zodat we Mar Yacub verder kunnen uitbouwen.
De strijd in Syrië is geen burgeroorlog. Met eigen ogen zag ik dat het buitenlanders waren die herrie kwamen schoppen in moskeeën. Het is een georganiseerde hetze van buitenaf om een welvarend land te ontwrichten. Buitenlandse krachten zijn er op uit de christenen te verjagen en de sporen van tweeduizend jaar christendom uit te wissen.
U laat zich in uw e-mails kennen als een overtuigd aanhanger van de regering van president Bashar al-Assad. Klopt dat?
Daniel Maes • Ik word inderdaad beschouwd als een handlanger van het regime, maar wat wil dat zeggen, het regime? Ik verdedig de soevereiniteit van Syrië. De lekenstaat waarvoor de Syrische regering strijdt, blijft de beste garantie voor het voortbestaan van de christenheid in het land en bij uitbreiding in het Midden-Oosten.
Volgens mij wil men met de verdrijving van de christenen uit het Midden-Oosten de joods-christelijke wortels van Europa doorhakken. Ik vecht voor waarheid, voor hulp aan en zorg voor het Syrische volk, en ik vecht voor verzoening.
Verzoening blijft mogelijk, ook al doen mensen elkaar vreselijke dingen aan.
Laatst hoorde ik een soennitische moslim zeggen dat vergeving de prijs is die we allen moeten betalen voor de vrede. Die man heeft het evangelie begrepen.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.