Ik wil bruggen bouwen tussen onze gemeenschappen

Wanneer we het gloednieuwe appartement in Sint-Katelijne-Waver binnenstappen, komt David Nas net thuis uit Leuven. Hij is een niet-alledaags priesterstudent aan het Interdiocesaan seminarie Johannes XIII in Leuven: hij pendelt meestal heen en weer, tussen echtgenote en studie, maar overnacht ook een keer per week op het seminarie. Dan kan ik deelnemen aan het gebedsleven.

In 1553 sloot een groep christenen uit het Midden-Oosten zich aan bij de rooms-katholieke Kerk, maar ze behielden hun eigen liturgie. Ons land telt zowat drieduizend Chaldeeuws-katholieken, met gemeenschappen in Mechelen, Antwerpen, Luik en Brussel. David Nas is een van hen.

De Chaldeeuws-katholieke Kerk heeft haar zetel in Irak. Hoe kwam u in België terecht?

David Nas • Mijn familie komt oorspronkelijk uit een bergdorp in het zuidoosten van Turkije, aan de grens met Irak. In 1988 vluchtten mijn ouders om politieke en godsdienstige redenen naar België. Twee jaar later werd ik geboren. We woonden altijd in Mechelen en ik ging er ook naar school. In 2009 studeerde ik af als automonteur.

Niet meteen een godsdienstige opleiding. Voelde u als jongere nog geen roeping?

David Nas • Als kind werd ik misdienaar in onze Kerk in Mechelen. Op die leeftijd heeft de liturgie iets mysterieus. Je draait erin mee zonder echt te begrijpen waar het inhoudelijk over gaat. Als tiener kwam ik echter in een impasse terecht. Zoals wellicht iedereen die bezig is met het geloof, werd ook ik geconfronteerd met vragen en twijfels. Daar ging behoorlijk wat tijd over.

Kon u in die moeilijke periode terugvallen op de Chaldeeuwse gemeenschap?

David Nas • Eigenlijk hield ik mijn geloofstwijfel voor mezelf, want ik schaamde me er toen voor. Het geloof is dan ook een wezenlijke pijler van onze Chaldeeuwse identiteit. Bovendien zijn mijn ouders diepgelovig. Ik vreesde dat ik door mijn vragen een buitenbeentje zou worden in onze gemeenschap. Godzijdank volhardde ik in het geloof en overwon ik uiteindelijk mijn twijfels.

U bent gehuwd en woont niet in het seminarie. Wat vinden uw medestudenten daarvan?

David Nas • Aanvankelijk was ik bang dat ik onvoldoende zou kunnen deelnemen aan het gemeenschapsleven. Dat blijkt mee te vallen. De andere seminaristen beschouwen me ook volledig als een van hen en ik mag rekenen op hun steun en hulp bij mijn studies. In het eerste semester behaalde ik al mooie resultaten.

Uw medestudenten zullen later in celibaat moeten leven. Hoe kijkt u daarnaar?

David Nas • Ik heb daar alle respect voor. Bij mij liep de bewustwording van mijn roeping samen met de uitbouw van mijn relatie. Van meet af aan sprak ik ook eerlijk over mijn roeping met mijn vrouw, toen nog vriendin. Ik twijfelde wel even over het celibaat, maar mijn verlangen naar een gezin bleek al snel even sterk als dat naar het priesterschap.

Daarom geloof ik dat God me roept tot allebei.

Uiteraard besef ik dat het altijd een evenwichtsoefening blijft. Ik zie echter aan het voorbeeld van gehuwde priesters in onze gemeenschap dat dit kan.

Had u vóór uw stap naar het seminarie al contacten met de Kerk in Vlaanderen?

David Nas • Onze gemeenschap in Mechelen deelt een kerkgebouw met een Vlaamse parochie. Er zijn ook al wel wat contacten met het aartsbisdom. Dat dringt nu stapsgewijs door tot aan de basis.

Wilt u daar als priester werk van maken?

David Nas • Ik ervaar de contacten met de Kerk in Vlaanderen als verrijkend en wil de bruggen tussen onze gemeenschappen beslist helpen uitbouwen. Ik voel me echter allereerst geroepen om als priester de jeugd te inspireren.