Wilt u als vrijwilliger soms niet meer doen?
Rita Van Theemsche • Soms stoot je op een grens. In Congo was er een verstandelijk beperkte vrouw die beviel met een keizersnede en vervolgens buikvliesontsteking opliep. Ze moest dringend worden geopereerd, maar het ziekenhuis weigerde omdat ze een vorige ingreep nog niet had betaald. Toen ik zag dat andere patiënten hun schamele voedsel samen legden om die vrouw te eten te geven, besloot ik de uitstaande rekening uit eigen zak te betalen. Gelukkig kun je over zulke voorvallen ’s avonds uitwisselen in het team.
Ruim de helft van de terreinvrijwilligers zijn verpleegkundigen, vroedvrouwen en technici. Hoe verloopt de samenwerking met de artsen?
Rita Van Theemsche • We vormen een team dat elkaar leert kennen en respecteren. Wij geven raad en brengen kennis over, maar het Afrikaanse medische personeel beschikt zelf over heel wat kennis en vaardigheid.
Vroedvrouwen doen er vaak het werk van een gynaecoloog.
Een zuignap aanbrengen of een baby keren in de baarmoeder is in België voorbehouden aan de specialist, in Afrika voeren ze het node zelf uit. Ze zijn in staat om zonder apparatuur een baarmoederscheur te detecteren. Weinig Belgische artsen doen het hen na.
Wat blijft u het meest bij van uw ‘vakantie’?
Rita Van Theemsche • Waardering voor wat wij in Europa hebben en relativering van miserie. Ik denk dan aan die Congolese moeder die in het dispensarium bevalt van een baby in stuitligging, maar wordt doorgezonden naar het ziekenhuis. Liefst zestig kilometer zat ze achterop de motor, het enige vervoermiddel dat ze zich kon veroorloven, terwijl de voetjes van haar baby al tussen haar benen naar buiten kwamen.
In Europa zijn we verwend, maar dat beseffen we gewoon niet.
Afrika is telkens weer een ontzettend verrijkende ervaring. Ik liet er mijn hart achter.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.